Wirus Liparulo Robert(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kto zniknął? Kogo oni zabrać?- Mojego brata.- A, eme'na.- Wstał i krzyknął coś do pozostałych, najwyrazniej jakieś wezwanie.Inni mężczyzni też unieśli broń nad głowami.Niektórzy musieli przebiec przez salę,żeby chwycić pistolet lub karabin.Wciąż powtarzali to samo zdanie.W uszach Julii brzmiałoto nie jak słowa, ale jak ścieżka dzwiękowa Ennio Morricone czy też raczej: Możemywalczyć! Możemy walczyć!".Emilio rzucił rewolwer na drewniany stół.Podniósł róg Julii napełniony terer�.- Idziemy jutro - oznajmił, pokazując wszystkie zęby.- Dosyć! Dosyć Nana-ykua!Dzisiaj cieszymy się i pijemy.- Uniósł róg.Brązowy płyn rozlał się i zachlapał mu twarz.Emilio roześmiał się, a pozostali mężczyzni mu zawtórowali.Julia uśmiechnęła się szeroko do Stephena.- Jesteś gotów? - zapytała.- Dosyć Nana-ykua! - odparł, potrząsając w powietrzu pięścią.*Julia podniosła gwałtownie powieki.Chciała zaczerpnąć powietrza, ale nie mogła.Ktoś zasłaniał jej dłonią usta.Natychmiast wsunęła rękę pod marynarkę, którą miała zwiniętąpod głową, ale przypomniała sobie, że przecież nie ma pistoletu.Z ciemności wyłoniła się twarz Tate'a.Przyłożył palec do ust i cofnął dłoń.Odwróciłsię od niej i przycisnął dłoń do ust Stephena, który obudził się z większym wdziękiem niżona: poruszył tylko powiekami, unosząc je do góry niczym filmowy zombie.Sprawdziłagodzinę na zegarku.Była trzecia czterdzieści.Tate wskazał głową na drzwi niewielkiego pomieszczenia, które zajmowali, i zacząłkluczyć w stronę wyjścia pomiędzy ciałami ludzi śpiących wokół.Julia i Stephen ruszyli zanim ze swoimi plecakami.Wyszli z pokoju do przestrzennej sali głównej, w której równieżbyło ciemno, chociaż tutaj smugi księżycowego blasku wlewały się przez wysokie okna ikładły się na podłodze.Tate przycisnął się do ściany i popatrzył w górę w stronę okien. Strażnicy" - pomyślała Julia.Tate przesunął się cicho i szybko do następnych drzwi i prześlizgnął się przez nie.Przeszli za nim do innego pomieszczenia, gdzie migoczący płomień wywoływałwrażenie, że ściany poruszają się, falując.Zawieszone na haczykach płaszcze, kurtki i swetry tańczyły w drgającym świetleniczym nerwowe duchy.- Posłuchajcie - wyszeptał Tate tak blisko ich twarzy, że Julia poczuła zapachgorzkiego terer� w jego oddechu.Blask świecy rozjaśniał tylko wystające części jego twarzy,wypełniając resztę atramentowymi cieniami.Dawało to niepokojący efekt i sprawiało, że tymmocniej czuli jego obecność.- Zaprowadzę was do bazy lotniczej, jeśli wciąż chcecie tam iść.Pójdziemy teraz, sami.- Ale ci ludzie - zaczęła Julia - oni mówili.- Oni nie pójdą.Próbowałem wam to powiedzieć w nocy.Nie są gotowi i wiedzą otym.Coś im przeszkodzi.Pogoda.Ktoś w rodzinie się rozchoruje.- Ale byli tacy.podnieceni.- Od czasu do czasu popadają w taki stan.Bez przerwy o tym myślą.Naprawdę chcąsię zebrać i pokonać Nana-ykua.Modlą się, że może wszyscy porwani wciąż tam są, żywi.Ale wiedzą, jak jest naprawdę.Pragną zemsty i chcą, żeby ten strach i porwania wreszcie sięskończyły.Zmarszczył brwi.- To wy ich tak poderwaliście tym razem - powiedział.- Wy i tedziwaczne trojaczki, które was ścigały.Ale w końcu przypomną sobie, że mają rodziny nautrzymaniu, przypomną sobie, jak silnie chroniona jest ta baza.Przypomną sobie, że sąrolnikami i hodowcami, a nie żołnierzami.Wrócą do patrolowania ulic i będą nadal bronićswoich ludzi.Za pół roku, może za rok znowu się ożywią.Może wtedy lub jeszcze następnymrazem z boską pomocą zrealizują swoje plany.Ale nie dziś.Wszyscy zamilkli.- Dlaczego nam pomagasz? - zapytał wreszcie Stephen.- Bo sami nie macie żadnych szans.- Tate podszedł do ściany, gdzie wisiały kurtki.Wybrał dwie i rzucił je Julii i Stephenowi.On sam miał już na sobie swoją skórzanąkurtkę, ciemną i pomarszczoną jak skóra na jego twarzy.Chwycił klamkę u drzwi i odwróciłsię, jakby zapominał o czymś istotnym.- Pewnie i tak zginiecie - rozległ się w ciszy jegostłumiony, aksamitny głos.- Ale tak będę w stanie żyć sam ze sobą.- Otworzył drzwi iwyszedł w chłód nocy.Tuż za Pedro Juan Caballero droga gruntowa zmieniła się w tor przeszkód z głębokimikoleinami i ziejącymi dziurami, które były wypełnione mętną wodą i grząskim błotem.Podróżowali najdziwniejszym pojazdem, jaki Julia kiedykolwiek widziała.Była tojakby półciężarówka z kwadratowym przodem, wysoką szoferką i zderzakami, którewystawały na co najmniej metr po obu stronach i wyglądały jak barierki ochronneprzyspawane do poziomych drągów.Za siedzenie służyła drewniana ławka, a deskarozdzielcza była zrobiona z nieoszlifowanego drewna.Najdziwniejsze ze wszystkiego byłyszkolne szafki szatniane przymocowane do platformy za szoferką i wznoszące się nad niąniczym kiosk łodzi podwodnej.Silnik na zmianę to ryczał bez przyczyny, to rzęził, zwalniałobroty, krztusił się i zdawało się, że zaraz zgaśnie.Julia nie umiała zdecydować, czy symbolMercedesa na zdezelowanej kracie chłodnicy był autentyczny, czy ktoś umieścił go tam dlażartu.Z początku się ucieszyła, odkrywszy, że działa ogrzewanie.Potem, kiedy palce u nógzmieniły jej się w gorące parówki, a po twarzy zaczął spływać pot, Tate poinformował ich, żeogrzewanie się zacięło i gdyby zmniejszyli nawiew, urządzenie mogłoby się przegrzać izepsuć na dobre.Uchylił okno, żeby wpuścić nieco zimniejszego powietrza, które schłodziłoJulii twarz, ale nie przyniosło żadnej ulgi stopom.Siedzieli w ponurej ciszy, przyglądając się zawiłej topografii drogi przez dwa świeżooczyszczone miejsca na upstrzonej owadami przedniej szybie.Tate włączył radio i zniewielkiego głośnika rozległy się trzeszczące dzwięki polki.Według Tate'a mieli doprzebycia pięćdziesiąt kilometrów okrężną drogą.Ich podróż, która miała trwać pięć godzin -ostatnie trzynaście kilometrów mieli pokonać na piechotę - dopiero się zaczęła, a Julię jużbolała tylna część ciała.Oprócz nieustannego obijania się o twardą ławkę, podejrzewała, żewbiła się jej tam drzazga wielkości wykałaczki, ale uznała, że woli cierpieć niewygodę, niżnarazić się na upokorzenie przy wyjmowaniu drzazgi.Za każdym razem, kiedy Tate wrzucałdwójkę lub czwórkę, musiała odsuwać kolana na prawo i przyciskać je do ud Stephena, żebynie uderzył jej długi metalowy drążek zmiany biegów.Po prawie dwóch godzinach Tate odezwał się:- No dobra [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz