Alex Garland Niebianska plaza [Zlotopolsky]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mniej więcej trzydzieści metrów od linii drzew rosnącychwzdłuż plaży kazałem mu zostać i czekać.Chociaż wiedziałem, żenikt nie mógł go widzieć ani słyszeć, jego obecność mnie dekoncen-trowała.Miałem podejść jak najbliżej tratwiarzy i nie chciałem,żeby mnie zdekonspirował.Był urażony, lecz - co do niego niepodobne - przyjął to bardzodzielnie.- Rozumiem, Richie - odrzekł potulnie. Nienawidzisz mnie.Westchnąłem.- Nie bredz.Ale jak już mówiłem, sprawa jest poważna.- Jasne, jasne.Idz.Zresztą.- Zmrużył oczy i uciekł wzrokiem wbok.- Wiem z doświadczenia, że tego rodzaju zadania najlepiejwykonywać w pojedynkę.- Właśnie.Kiedy odchodziłem, siedział pod palmą i czyścił bagnetem pa-znokcie.* * *Wczesna pobudka się opłaciła.Tratwiarze wciąż byli na plaży.Chociaż obserwowałem ich od wielu tygodni, doznałem szoku,widząc tych ludzi z tak małej odległości.Okazało się, że miałemrację: to byli Zeph i Sammy.Nasze przypuszczenia się potwierdziły,a winę za ich najazd ponosiłem tylko ja.To ciekawe, bo chociaż takdługo oczekiwałem ich przybycia, teraz, gdy wreszcie tu dotarli,ogarnął mnie chłodny spokój.Spodziewałem się czegoś bardziejdramatycznego niż widoku sponiewieranych flisaków siedzącychwokół tratwy.Czegoś bardziej złowieszczego, zwłaszcza że jako obcyzagrażali i obozowisku, i mnie.Wciąż nie wiedziałem, jak wytłuma-czę się Sal z tej nieszczęsnej mapy.Nie miałem odwagi sprzeciwićsię jej rozkazom, dlatego musiałem wierzyć, że powstrzyma ich nasztor przeszkód: Tajowie i wodospad.Gdyby go pokonali, pozostawa-ła mi tylko nadzieja, że zdołam z nimi pogadać i wyjaśnić sytuację.296Leżałem płasko pod paprociami jakieś dwadzieścia metrów odbrzegu i widziałem stamtąd jedynie czworo z nich: dwoje Niemców,chłopaka i dziewczynę, Sammy'ego i Zepha.Piątego zasłaniała tra-twa.Z niejaką satysfakcją stwierdziłem, że dziewczyna jest ładna,ale nie tak ładna jak Fran�oise.Fran�oise nie miała sobie równych inie chciałem, żeby jakaś obca strąciła ją z piedestału.Niemka była-by znacznie ładniejsza, gdyby nie jej maleńki, zadarty nos, którysprawiał, że wyglądała jak opalona trupia główka.Natomiast Nie-miec.Niemiec to zupełnie inna para kaloszy.Choć wyraznie wy-czerpany - z trudem zdjął z tratwy swój jasnoróżowy plecak - był tejsamej postury co Bugs i bardzo go przypominał.Mogli uchodzić zabraci nawet w takich szczegółach jak długie, opadające na oczywłosy, które facet ciągle odgarniał.Od razu go znielubiłem.W końcu zza tratwy wyszedł piąty członek załogi: jeszcze jednadziewczyna.Ku swemu rozdrażnieniu nie mogłem doszukać się wniej żadnych wad.Niska i kształtna, śmiała się cichym, przyjemnymśmiechem, który docierał aż do miejsca, gdzie leżałem.Miała teżbardzo długie, brązowe włosy, którymi, z niezgłębionych powodów,w pewnej chwili owinęła szyję niczym szalikiem.Widok był taksurrealistyczny, że się uśmiechnąłem, choć powinienem był gniew-nie marszczyć czoło.* * *Nie popełnili tego samego błędu co my, to znaczy nie poszlibrzegiem w lewo ani w prawo, by poniewczasie stwierdzić, że wgłąb wyspy można dotrzeć tylko dżunglą.Trochę mnie to zirytowa-ło, lecz przemyślność tę zrekompensował mi błąd, jaki popełniliwkrótce potem.Błąd bardzo, ale to bardzo poważny.Właściwie to wiedziałem, że go popełnią, gdyż, po pierwsze, nieukryli tratwy - wyciągnęli ją tylko na brzeg poza linię przypływu - ipo drugie, idąc, głośno rozmawiali.Po niemiecku, co zauważyłem zniechętnym szacunkiem (niechętnym szacunkiem dla Zepha i Sa-mmy'ego oczywiście, gdyż Niemcy znali ten język od urodzenia).Wynikało z tego niezbicie, że nie zdawali sobie sprawy, iż na wyspietrzeba zachować wielką ostrożność.Pan Kaczor, który dołączył domnie, gdy tratwiarze weszli do dżungli, też to zauważył.297- Nie są zbyt spostrzegawczy - powiedział mniej więcej godzinępózniej.Kiwnąłem głową i przytknąłem palec do ust.Nie chciałem roz-mawiać, ponieważ tamci byli bardzo blisko.Nie na tyle blisko, by-śmy dostrzegli ich przez gęste krzewy, ale słyszeć ich słyszeliśmy.- Jeśli nie przestaną gadać, zaraz wpadną - kontynuował, niezważając na mój palec.Nie odpowiedziałem.- Może powinieneś coś zrobić, co?- Nie - szepnąłem.- A teraz się zamknij.To, że tak bardzo się o nich niepokoił, zaskoczyło mnie i zdumia-ło.Ale tylko trochę.Kiedy znowu otworzył usta, przytknąłem palecdo jego warg i wreszcie zrozumiał, o co chodzi.No i tak.Brak spostrzegawczości był ich największym błędem.Kiedy dotarli na pierwszy taras, żadne z nich nie zorientowało się,że są na plantacji.Nikomu nie powiemySammy radośnie zakrzyknął, dokładnie jak wtedy, pół roku te-mu, gdy biegł przez deszcz na Ko Samui.- Ja pierdolę! - wrzasnął.- Nie wierzę! Nie wierzę! Kurwa mać,w życiu nie widziałem tyle ziela! Czysty obłęd!Zaczął garściami zrywać liście i ciskać je w powietrze.Pozostaliprzyłączyli się do niego i też zaczęli zrywać liście, i też ciskali je dogóry.Wyglądali jak bankowi rabusie, którzy zgarnąwszy milionowyłup, rozrzucali wokoło banknoty.Zupełnie nad sobą nie panowali.Byli tam jak na patelni, byli skazani [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz