[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A to wywróci cały jej świat do góry nogami.Nie zniosę tego, Les.Po prostu nie zniosę.Masz więc to czarno na białym.Nie powiem jej prawdy inie pozwolę, żeby mi wybaczyła.Lepiej jej będzie beze mnie.Lepiej jej będzie, jeśli jej przeszłość pozostanie przeszłością, a janie będę się do niej zbliżał.H. ROZDZIAA
TRZYDZIESTYZabieram z samochodu torebkę, po czym podchodzę dodrzwi wejściowych i wciskam dzwonek.Nie wiem, czy to dobrypomysł.Właściwie to wiem, że nie jest dobry.Jednak z jakiegośpowodu wierzę, że ten chłopak mi pomoże.Drzwi się otwierają i staje w nich kobieta, prawdopodobniejego matka. Zastałem Breckina?  pytam.Lustruje mnie wzrokiem, zaczynając od czubka głowy, akończąc na butach.Nie patrzy tak na mnie po to, by mniesprawdzić, ona patrzy tak na mnie, by wyrazić swojądezaprobatę. Breckin nikogo się nie spodziewa  mówi lodowatymgłosem.No dobra.Tego nie przewidziałem. Spokojnie, mamo  słyszę głos Breckina i chłopakotwiera szerzej drzwi. To nie jest jeden z moich przyjaciółgejów.Kobieta przewraca oczami i znika we wnętrzu domu,podczas gdy ja usiłuję opanować śmiech.Breckin zajmuje jejmiejsce i patrzy na mnie z podobną dezaprobatą jak ona. Czego chcesz?  pyta.Przestępuję z nogi na nogę, bo czuję się odrobinę speszonytym niezbyt entuzjastycznym powitaniem. Przyszedłem w dwóch sprawach  mówię. Po pierwsze,chciałem cię przeprosić.A oprócz tego poprosić o przysługę.Breckin unosi brwi. Mówiłem już matce, że nie jesteś jednym z moichprzyjaciół gejów.Więc możesz przeprosić, ale nie licz na to, żeci zrobię dobrze.Z
mieję się.Podoba mi się to, że chociaż jest na mniewkurzony, nie traci poczucia humoru.Przypomina mi w tymLes. Mogę wejść?  pytam.Czuję się trochę niezręcznie.Wolałbym nie prowadzić tej rozmowy, stojąc w drzwiach.Breckin odsuwa się, robiąc mi miejsce. Mam nadzieję, że to prezent na przeprosiny  mówi,pokazując na torebkę, po czym odwraca się i idzie przed siebie,nie zawracając sobie głowy zapraszaniem mnie do środka.Zamykam za sobą drzwi, po czym rozglądam się dookoła.Otwiera drzwi swojej sypialni i wchodzę tam za nim.Pokazujena krzesło. Klapnij sobie  rzuca i siada na brzeżku łóżka, twarzą domnie.Siadam powoli, a on opiera łokcie na kolanach i łączydłonie, patrząc mi prosto w oczy. Rozumiem, że po wyjściu stąd przeprosisz też Sky? Bo toprzede wszystkim jej należą się przeprosiny.Stawiam torebkę na podłodze i opieram się na krześle. Jesteś bardzo opiekuńczy w stosunku do niej zauważam.Breckin wzrusza ramionami. No cóż, biorąc pod uwagę to, ilu dupków traktuje ją jakszmatę, ktoś powinien się nią zaopiekować.Zagryzam wargi i kiwam głową, nic jednak nieodpowiadam.Przez chwilę wpatruje się we mnie, jakby usiłowałodgadnąć, co mnie tu sprowadza.Wypuszczam z siebiepowietrze, po czym przystępuję do wyjaśniania. Posłuchaj, Breckin.To, co powiem, pewnie nie będziemiało sensu, ale po prostu mnie wysłuchaj, dobrze?Chłopak prostuje się i przewraca oczami.  Proszę, powiedz, że chcesz mi wyjaśnić, co stało się wstołówce.Analizowaliśmy twoje zachowanie na wszelkiemożliwe sposoby, ale i tak nie ma ono dla nas sensu.Potrząsam głową. Nie mogę ci powiedzieć, co wtedy zaszło.Po prostu niemogę.Mogę cię tylko zapewnić, że Sky znaczy dla mnie więcej,niż ci się wydaje.Spieprzyłem to, a teraz jest już za póz
no, żebyto naprawić.Nie chcę jej przebaczenia, bo nie zasłużyłem na nie.Obaj wiemy, że lepiej jej będzie beze mnie.Musiałem jednak tuprzyjść i cię przeprosić, bo wiem, jak dobrze się nią opiekujesz.Dobija mnie to, że ją skrzywdziłem, ale wiem też, że krzywdzącją, pośrednio skrzywdziłem też ciebie.Dlatego cię za toprzepraszam.Nie odrywam od niego wzroku.Przechyla nieznaczniegłowę, przygryza dolną wargę i przygląda mi się. W następną sobotę są jej urodziny  mówię, podnosząctorebkę. Kupiłem jej prezent.Chciałbym, żebyś go jejprzekazał.Tylko nie mów jej, że to ode mnie.Powiedz, że to tyjej kupiłeś.Wiem, że jej się spodoba.Wyjmuję z torebki czytnik e-booków i rzucam w jegostronę.A
apie go i przygląda się z zaciekawieniem.Ogląda go uważnie z każdej strony, po czym rzuca go nałóżko i znów łączy dłonie, wbijając wzrok w podłogę.Czekam,aż się odezwie, ponieważ powiedziałem już wszystko, comiałem do powiedzenia. Mogę ci coś powiedzieć? Tylko jedną rzecz?  pyta wkońcu, podnosząc wzrok.Kiwam głową, choć myślałem, że po tej całej mojejprzemowie będzie miał do powiedzenia trochę więcej. Chyba najbardziej w tym wszystkim wkurzyło mnie to, żepasowaliście do siebie.Nie masz pojęcia, jaka była szczęśliwatego dnia.To było dla mnie jasne jak słońce, chociaż w sumiewidziałem was razem tylko przez te pół godziny na obiedzie,zanim wszystko spierdoliłeś, ot tak  mówi, machając ręką.Wy po prostu byliście dla siebie stworzeni.A że tozaprzepaściłeś, było po prostu bez sensu.Mimo to wydaje misię, że troszczysz się o nią.Nie rozumiem cię.W ogóle cię nierozumiem i to mnie dodatkowo wkurza, bo jeśli w czymś jestemdobry, to właśnie w rozumieniu innych.Nie liczyłem, ale wydaje mi się, że jednak miał mi dopowiedzenia trochę więcej niż tylko jedną rzecz. Uwierz mi, naprawdę się o nią troszczę  mówię. Chcędla niej jak najlepiej i chociaż nie mogę sobie poradzić z tym, żenie jesteśmy razem, pragnę jej szczęścia.Breckin uśmiecha się, po czym unosi czytnik. Cóż, myślę, że kiedy już dam jej ten fantastyczny prezent,na który wydałem wszystkie swoje oszczędności, w końcuzapomni o Deanie Holderze.Jestem pewien, że gdy zagłębi sięw książkach, które jej tu załaduję, z waszego związku zostanątylko trociny unoszące się w promieniach słońca.Uśmiecham się, chociaż nie mam pojęcia, o co chodzi ztymi trocinami. ROZDZIAA
TRZYDZIESTY I PÓA
Les,Breckinjest całkiem fajny.Spodobałby Ci się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

katek.htw.pl

Formularz

POst

Nick

Tytu³

Email**

Post*

^**Add some explanations if needed