[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rzeczywiste przyczyny nie są, oczywiście, obojętne.Jeżeli studentom brakzdolności matematycznych, to prawdopodobnie w przyszłości również wypadną zle wrozwiązywaniu zadań matematycznych.Natomiast często w życiu to, co aktualnie powodujenasze zachowanie, nie jest tak jasne ani tak jednoznaczne.W podobnych sytuacjachdokonywane przez ludzi atrybucje przyczyn ich problemów mogą być bardzo ważne.wyuczona bezradność: stan pesymizmu, który wynika z wyjaśniania negatywnego wydarzeniajako spowodowanego przez stabilne, wewnętrzne i globalne czynniki; wyuczona bezradnośćpowoduje depresję, zniechęca do wysiłku i utrudnia uczenie się nowego materiałuatrybucja stabilna: przeświadczenie, że przyczyna zdarzenia jest spowodowana przezczynniki, które nie zmienią się wraz z upływem czasu (np.twoja inteligencja), przeciwne doczynników niestabilnych, które zmieniają się w czasie (np.wysiłek włożony w wykonaniezadania)atrybucja wewnętrzna: przeświadczenie, że przyczyna zdarzenia jest spowodowana twoimiwłaściwościami (np.zdolności lub wysiłek), przeciwnymi do czynników, które są względemciebie zewnętrzne (np.trudność zadania)atrybucja globalna: przeświadczenie, że przyczyna zdarzenia zależy od czynników, którewystępują w wielu różnych sytuacjach (np.inteligencja, która wpływa na wykonanie różnychzadań w wielu dziedzinach), przeciwstawne do przeświadczenia, że przyczyna jestspecyficzna i dotyczy tylko ograniczonej liczby sytuacji (np.zdolności muzyczne, które wpłynąna wykonanie zadań w trakcie kursu gry na jakimś instrumencie, ale nie w innychdziedzinach)RYCINA 14.4.Teoria wyuczonej bezradnościBy zbadać związek między wyuczoną bezradnością a osiągnięciami akademickimi, TimothyWilson i Patricia Linville (1982) przeprowadzili badanie z udziałem studentów pierwszegoroku.Przypuszczali, że wielu z nich ma trudności w nauce ze względu na niszczący wzorzecprzypisywania przyczyn.Trudności z przystosowaniem się do nowego akademickiego ispołecznego środowiska sprawiają, że w pierwszym roku nauki w college'u prawie każdynapotyka jakieś przeszkody.Wynika to z tego, że na ogół nie zdajemy sobie sprawy, jakpowszechne są problemy z przystosowaniem się, a zamiast tego przypisuje się za nie winę swoim indywidualnym właściwościom, nie bardzo dającym się zmienić jest to więc tenrodzaj atrybucji, który prowadzi do wyuczonej bezradności.Próbowaliśmy zwalczyć tenpesymizm, dostarczając studentom obiektywną informację na temat niestabilnej naturyproblemów związanych z początkiem życia akademickiego.W Duke University studencipierwszego roku, których akademickie funkcjonowanie analizowano, wzięli udział wankiecie, o której sądzili, że jest badaniem związanym z wyższą uczelnią.W warunkacheksperymentalnych, kiedy starano się wywrzeć zamierzony wpływ, powiedziano im, żeotrzymają wyniki wcześniejszych badań tego samego rodzaju, by zapoznali się z zadawanymiim pózniej pytaniami.Przeglądali więc dane statystyczne pokazujące, że na pierwszym rokuosiągnięcia na uczelni są dość skromne, ale pózniej poprawiają się.Dodatkowoeksperymentator pokazywał nagrane na taśmie wideo wywiady z czterema studentamiwyższych lat, którzy opowiadali o swoich słabych ocenach w pierwszym roku nauki, a któreod tamtego czasu znacząco się poprawiły.RYCINA 14.5.Zwalczanie wyuczonej bezradności u studentów pierwszego roku.W tej częścieksperymentu, w której wywierano zamierzony wpływ, studenci dowiadywali się, że przyczynysłabych osiągnięć na pierwszym roku mogą być tylko czasowe.Prowadziło to do polepszeniaich przeciętnych ocen i zmniejszało prawdopodobieństwo rezygnacji ze studiów (zaczerpniętoz: Wilson, Linville, 1982)Krótko mówiąc, przesłanie do badanych zmierzało do uświadomienia im, że przyczynysłabych ocen są często tylko czasowe.Zakładano, że ten prosty komunikat pomógłbyzapobiec wyuczonej bezradności, wzmagając motywację do większego wysiłku i likwidującniepotrzebne zamartwianie się brakiem zdolności
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
