Gabaldon Diana Obca 07 Koć z koci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jak się masz, ojcze.Zamrugał, zaskoczony, ale pochylił się i przyjrzał jej się.- Joanie? - powiedział niedowierzająco.- Mała Joanie?Przez jej długą, dość poważną twarz przemknął uśmiech.- Poznajesz mnie więc?- Tak, teraz tak, gdy cię widzę.- Wyciągnął rękę, chcąc ją objąć, ale odsunęła się lekko,sztywno, opuścił więc ramię, chrząkając, by pokryć zmieszanie.- Minęło trochę czasu,dziewczyno.Wyrosłaś - dodał niezręcznie.- Dzieci na ogół rosną - powiedziała chłodno.- Czy to twoja żona jest z tobą? Pierwszażona, znaczy się.- Tak, to ona - odpowiedział.Zaskoczenie jej pojawieniem się ustępowało teraz czujności.Rzucił jej uważne spojrzenie, szukając broni, ale nie mógł nic zobaczyć; owinęła się ciasnoszalem przed wiatrem.- Może ją zawołasz - zaproponowała Joan.- Chciałabym ją poznać.W to akurat raczej wątpił, wydawała się jednak spokojna i nie mógł jej przecież odmówićpoznania z Claire, jeśli sobie tego życzyła.Claire na pewno patrzy, odwrócił się więc kujaskini i pomachał, wskazując, by zeszła.- Skąd się tu wzięłaś, dziewczyno? - spytał, odwracając się na powrót ku Joan.Stąd doBalriggan było dobrych osiem mil, a w pobliżu jaskini nie było niczego, co by mogło kogośprzyciągnąć.- Szłam do Lallybroch, by się z tobą spotkać - nie było mnie w domu, gdy przyjechałeś wodwiedziny - dodała z krótkim błyskiem czegoś, co mogło być rozbawieniem - zobaczyłamjednak ciebie z.żoną.więc poszłam za wami.Myśl, że chciała się z nim zobaczyć, ogrzała mu serce.Pozostał jednak ostrożny.Minęłodwanaście lat; gdy odjeżdżał, była dzieckiem.Cały ten czas spędziła z Laoghaire,niewątpliwie nie słysząc o nim dobrego słowa.Przyjrzał się uważnie jej twarzy, widząc jedynie słabe wspomnienie zapamiętanychdziecięcych rysów.Nie była piękna, ani nawet ładna, ale cechowała ją pewna atrakcyjnagodność.Patrzyła mu prosto w oczy, najwyrazniej nie dbając o to, co myśli o jej wyglądzie.Po Laoghaire odziedziczyła oczy i nos, ale niewiele więcej; była wysoka, ciemna, koścista, ociężkich brwiach, długiej, chudej twarzy i ustach, które chyba nieczęsto się uśmiechały.Usłyszał Claire schodzącą po zboczu i odwrócił się, by jej pomóc, choć na wszelkiwypadek nie spuszczał wzroku z Joanie.- Nie bój się - powiedziała Joan spokojnie.- Nie zamierzam jej zabić.- Ach tak? To dobrze.- Skonsternowany, usiłował sobie przypomnieć, czy była w domu,gdy Laoghaire do niego strzeliła.Chyba nie, choć nie był wówczas w stanie tego zauważyć.Niewątpliwie jednak o tym wiedziała.Claire ujęła go za rękę i zeskoczyła na ścieżkę; nie zatrzymała się, by się doprowadzić doporządku, tylko od razu podeszła z uśmiechem do Joanie i ujęła obie jej ręce.- Cieszę się, że mogę cię poznać - powiedziała, najwyrazniej szczerze.- Marsalipowiedziała, że mam ci to dać.- Pochyliła się do przodu i pocałowała Joan w policzek.Po raz pierwszy dziewczyna wydawała się zbita z tropu.Zarumieniła się, wysunęła ręce zuścisku Claire, odwróciła się lekko i brzegiem szala potarła się pod nosem, jakby ją cośswędziało, by ukryć łzy, które napłynęły jej do oczu.- Ja.dziękuję - powiedziała, pośpiesznie ocierając oczy.- Moja siostra pisała o tobie.-Odchrząknęła, zamrugała i przyjrzała się Claire z otwartym zainteresowaniem - w pełniodwzajemnionym.- Felicit� jest do ciebie podobna - powiedziała Claire.- Henri-Christian też trochę, aleFelicit� bardzo.- Biedne dziecko - mruknęła Joanie, ale nie potrafiła ukryć uśmiechu, który rozjaśnił jejtwarz.Jamie odkaszlnął.- Pojedziesz z nami do domu, Joanie? Będziesz tam mile widziana.Pokręciła głową.- Może pózniej.Chciałam porozmawiać z tobą, mo athair, gdzie nikt nas nie będziesłyszał.Poza twoją żoną.- Spojrzała na Claire.- Ponieważ niewątpliwie będzie ona miała wtej sprawie coś do powiedzenia.- To zabrzmiało dość złowieszczo, ale Joan dodała: - Chodzio mój posag.- Ach, tak? No, ale w każdym razie zejdz z wiatru.- Poprowadził je na drugą stronęwielkiego głazu, zastanawiając się, o co tu chodzi.Czy dziewczyna chce wyjść za kogośnieodpowiedniego, a matka odmawia przekazania jej posagu? Czy coś się stało z pieniędzmi?Wątpił; stary Ned Gowan sporządził dokumenty, a pieniądze leżały bezpiecznie w banku wInverness.I bez względu na to, co myślał o Laoghaire, był pewien, że nigdy nie zrobiłaby nic,co zaszkodziłoby córkom.W górę ścieżki wionął silny podmuch wiatru; spódnice kobiet zawirowały jak liście,obsypał ich piach i suche kawałki wrzosu.Pobiegli, by skryć się za głazem, i stanęli tam,uśmiechając się i żartując nieco z pogody, otrzepując się z kurzu i porządkując ubranie.- A zatem - powiedział Jamie, zanim dobry nastrój zdołał się zwarzyć - za kogozamierzasz wyjść za mąż?- Za Jezusa Chrystusa - odrzekła Joan od razu.Gapił się na nią przez chwilę, aż zdał sobie sprawę, że stoi z otwartymi ustami, i zamknąłje.- Chcesz zostać mniszką? - Claire z zainteresowaniem uniosła brwi.- Naprawdę?- Naprawdę.Od dawna wiem, że mam powołanie, ale.- zawahała się - to.skomplikowane.- Niewątpliwie.- Jamie nieco doszedł do siebie.- Czy rozmawiałaś z kimś o tym,dziewczyno? Z matką? Z księdzem?Joan zacisnęła wargi.- Z obojgiem.- I co oni mówią? - spytała Claire.Najwyrazniej była zafascynowana.Opierała się o głaz iprzeczesywała włosy palcami.Joan parsknęła pogardliwie.- Moja matka mówi - powiedziała rzeczowo - że straciłam rozum od czytania książek i żeto twoja wina, bo mnie w nich rozsmakowałeś - zwróciła się do Jamiego.- Chce, żebymwyszła za mąż za starego Geordiego McCanna, ale powiedziałam, że wolę umrzeć wprzydrożnym rowie.- A ile lat ma stary Geordie McCann? - spytała Claire.Joan to pytanie zdziwiło.- Dwadzieścia pięć, mniej więcej - odrzekła.- Ale co to ma do rzeczy?- Tylko ciekawość - mruknęła Claire, najwyrazniej rozbawiona.- Jest więc też i młodyGeordie McCann?- Owszem, jego bratanek.Ma trzy lata - dodała Joan dla dokładności.- Za niego też niemam zamiaru wychodzić.- A ksiądz? - wtrącił Jamie, zanim Claire zdołała sprowadzić rozmowę na zupełnie innetory.Joan odetchnęła, przez co wydała się i wyższa, i surowsza.- On mówi, że powinnam zostać w domu i zająć się starzejącą się matką.- Która chędoży służącego Joeya w zagrodzie dla kóz - dorzucił pomocnie Jamie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz