Gout Leopold Radio duchów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pustka była taka, jakąpozostawiają po sobie wielkie tragedie.Masowy exodus wywoływanyprzez trzęsienia ziemi, wojny czy zmasowane inwazje Obcych.- Pastor nie żyje, a cały budynek jest pusty.Joaquin nie musiał odpowiadać.Barry sformułował to tak, jakbymiędzy oboma tymi wydarzeniami był jakiś związek.- Muszę wezwać gliny - oświadczył chłopak.Wyszedł z mieszkania, rozglądając się ze zdumieniem.Pukał dowszystkich drzwi, krzyczał, wołał sąsiadów.Joaquin szedł za nim w mil-czeniu.Co mógł zrobić?Kiedy zeszli na ulicę, widok był taki sam: totalna pustka i cisza.Podsklepami ani w nich nie było żywej duszy.Samochody stały, żadnegoruchu na ulicy.- Bomba neutronowa - powiedział Joaquin, przerażony, ale i zafa-scynowany tą myślą.- Co? - wykrztusił Barry, coraz bardziej wystraszony.Obrócił się wpanice dookoła własnej osi, wypatrując śladów życia za sklepowymiwitrynami i w zaparkowanych samochodach.- Bomba, która niszczy tylko istoty żywe, a nieorganiczne pozostawianietknięte.- Co?- Nic.Tylko głośno myślałem.Barry milczał, zdawało się, bardzo długo.- Neutronowa bomba, żeby zabić biednych , jak w tej piosence DeadKennedys.- Działa ładnie, szybko i czysto, i załatwia sprawę - zacytowałJoaquin.Przeszli kilka przecznic, Barry zajrzał do kawiarni.Ani kota, ani kara-lucha, ani choćby cienia.Stoliki nakryte, niektóre dania na talerzachjeszcze ciepłe.Nie było żadnych śladów ucieczki, chaosu ani przemocy.Wyglądało to, jakby wszyscy po prostu zniknęli.wyparowali.Joaqu-inowi przypomniał się jeden z odcinków Strefy mroku.- Zupełnie, jakby razem z pastorem umarł cały świat - powiedziałBarry.- Barry, dlaczego ciągle łączysz to wszystko z jego śmiercią? - Jo-aquin szerokim gestem wskazał otoczenie.- Tak przepowiadała jego wizja: opuszczone miasta, burze piaskowe,ludzie unoszą się z ziemi i ruszają w kosmiczną podróż.138- Chrześcijańskie wniebowzięcie?- Wizje pastora - powtórzył stanowczo.Joaquin szukał słów.%7ładnychnie znalazł.- Sen znika, kiedy śniący przestaje go śnić - wyrecytował Barry nie-obecnym głosem.Joaquin postanowił wrócić do domu i zostawić go razem z jego fanta-zjami i trupem.To wszystko było zbyt dziwne - a on wciąż nie wiedział,kto do niego dzwonił.Ale w tej chwili to najmniejsze z jego zmartwień.Ruszył szybko do samochodu.- Dokąd idziesz? - zawołał za nim Barry.Joaquin nie odpowiedział, nie odwrócił się.- Wracaj! Nie możesz mnie tak zostawić!Barry krzyczał, ale nie próbował go zatrzymać.Dopiero przy samo-chodzie Joaquin zdał sobie sprawę, jak to wszystko na niego wpłynęło.Dłonie mu się trzęsły, zlewał go zimny pot.Wsadzenie kluczyka do sta-cyjki zajęło mu ponad minutę, wrzucenie biegu jeszcze dłużej.Potemodjechał, najszybciej jak mógł.Jechał cichymi ulicami, przestraszony i zdezorientowany.Zamiastpołudnia pora dnia wyglądała raczej na poranek.Joaquin rozpaczliwiewypatrywał śladów życia.Czuł, że samochód ślizga się po jezdni, jakbybyła oblodzona.Unosił się, zygzakował, dryfował bez celu.Joaquin od-twarzał sobie w głowie walkę z kaznodzieją, znów czuł jego ciosy, alewynik się zmieniał.Wyobrażał sobie, jak łapie nóż z podłogi i raz za ra-zem wbija go w pastora.Patrzył, jak jakiś cień wślizguje się do miesz-kania, rzuca na duchownego i rozszarpuje go na kawałki szponami.Wi-dział, jak pastor sam się dzga, łzy płyną mu po policzkach.Widział oczy,które przyglądają mu się ze wszystkich odpływów w mieszkaniu.ZmierćJ.Corteza wyzwoliła coś rosnącego i niepohamowanego, coś, co Joaquinz trudem pojmował.- Co się dzieje z postaciami ze snu, kiedy śniący się budzi? - zapytałsam siebie.Głupie myśli, prawda? Ale może miały jakiś sens.Może to był trop.Cała ta sytuacja go przerastała.Czuł coraz większą wściekłość.Trąbił klaksonem, wciskał gaz do dechy, tłukł pięściami w deskę roz-dzielczą i wrzeszczał z całych sił.Sięgnął do kieszeni po komórkę.Miałdziwne wrażenie, że nosi fantomowy telefon; wyobrażał sobie, że takwłaśnie odczuwają ból brakujących kończyn ludzie, którym je am-putowano.139Jezdził pod prąd jednokierunkowymi ulicami; wrzucał wsteczny;wjeżdżał na chodniki; raz po raz stawał na hamulcu.Pozwolił, żeby dez-orientacja nim owładnęła, aż zgubił się kompletnie.Nie pamiętał, jak siętu dostał.%7ładen znak na ulicy nie wyglądał znajomo.Jak miał wrócić dodomu? Równie dobrze mógł trafić do innego miasta.Zrozpaczony zatrzymał samochód na środku ulicy, uderzył czołem wkierownicę i wywrzeczał:- Co jest, kurwa?!Wtedy samochód za nim zatrąbił.Czar prysł.Miasto się zbudziło.Wszystko znów było w ruchu.Tu i tam chodzili ludzie, wchodzili dosklepów, jedli i rozmawiali.Radio w samochodzie ożyło nagłą eksplozją trzasków; z kakofoniigłosów wyklarował się powoli dialog dwóch mężczyzn, sprzeczającychsię na temat wojny.- Gdzie się wszyscy podziali? - pytał sam siebie.Powoli ruszył, zdezo-rientowany, ogłuszony gwarem miasta.Czuł ulgę, ale w jego myślach czaiły się nie dające spokoju wątpli-wości.Co się naprawdę stało? Czy rzeczywiście widział zwłoki? Czy pa-stor i Barry byli prawdziwi? Jedyne, co wiedział na pewno, to że wciążnie ma komórki.Jechał ulicami i alejami, które znów wyglądały znajo-mo.Wkrótce dotarł do mieszkania.Zerknął na zegarek: ósma.Jak to możliwe? Przecież wychodził z do-mu pózniej.Joaquin nie wytrzymał.Siedział w samochodzie i płakał.41POWR�T DO PRZESZAOZCIAlondrę obudził odgłos szturmowania drzwi.Joaquin nie wrócił nanoc i była pewna, że to on dobija się, pijany w trupa.Nie zdarzało się toczęsto, ale zdarzało.Wstała, ledwie patrząc na oczy; ubrana tylko w ko-szulkę kilka rozmiarów za małą i majtki, boso poszła do drzwi.Zanim donich dotarła, otworzyły się na oścież i Joaquin wpadł do środka, spoconyi rozczochrany.140- Alondra, musisz posłuchać.Wiem, że to co powiem, brzmi idio-tycznie, ale właśnie zdarzyło mi się coś niesamowitego.- Wyobrażam sobie, skoro wracasz o tej porze.Idz się wykąpać i wy-spać.Pogadamy pózniej.Nie przepadała za niespodziankami, a jeszcze mniej za histerykami.Może to przez jej irlandzką krew - nie lubiła ludzi, którzy gestykulowali,albo podnosili głos, mówiąc rzeczy zupełnie nieistotne.Szczególnie dzia-łali jej na nerwy podekscytowani mężczyzni, którzy zachowywali się tak,jakby ich entuzjazm i emocje podnosiły wagę tego, co mówili.Chciałausłyszeć, co Joaquin miał do powiedzenia, ale musiał się uspokoić, żebypotraktowała go poważnie.- Nie, nie rozumiesz.Musimy porozmawiać.- Teraz? To konieczne? - spytała, odgarniając włosy z twarzy wierz-chem dłoni.- Pojechałem do tego mieszkania, z którego był ten telefon.- Jaki telefon?- Nie pamiętasz? Telefon, który nas obudził.- O czym ty mówisz? Ty mnie właśnie obudziłeś.- Wiem, że jest ósma.Nie wiem, co się dzieje, ale o ósmej odebrałemdziwny telefon, z Google'a wziąłem adres identyfikacji dzwoniącego.Tobył ksiądz, kaznodzieja czy jakiś szaman, czy cholera wie kto.Wdałemsię z nim w bójkę, a potem przyszedł Barry i musiałem go gonić, a kiedywróciliśmy, on nie żył.- Kto nie żył?- Kaznodzieja.Został zadzgany i Barry myślał, że to ja zrobiłem.- A kto to jest Barry?- To asystent tego kaznodziei, uczeń, przyjaciel, kochanek.Skądmam wiedzieć?- Zacznij od początku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz