Tyrmand Leopold Filip

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W mózgu wybuchła mi bomba, niesamowita eksplozja piekielnie jasnego bólu ogłuszyłami całe ciało, całą mą istniejącą osobę, od paznokci do trzewi, poprzez calutką świadomośćistnienia.Rozdartymi cierpieniem oczyma dojrzałem jeszcze szeroką, spoconą twarz doktoraStrohmayera nad swoją twarzą, zanotowałem w resztkach pamięci grube krople potu na jego czolei wyczułem ruch, jakim wpiera nogę w podstawę fotela, by uzyskać oparcie dla pełnej mocyramion.Będzie rwał oburącz& przemknęło mi jeszcze poprzez mętniejące rozeznanie izemdlałem.Ocknąłem się na ceratowej kanapce w gabinecie.Moją pierwszą myślą było: Czy Piotr jużjej zaniósł zdjęcia? Co mu powiedziała? Przez parę sekund wyobrażałem sobie z wielkąszybkością, jak Hella i Piotr rozmawiają z uczuciem o moim cierpieniu i moim bohaterstwie, jakroztkliwiają się nad nim i jak wszystko pięknie się goi, zaś G�nther odchodzi złamany w siną dal.Byłem zlany potem, czułem jakąś zimną, wilgotną słabość wokół serca.Po chwili odnalazłemtwarz doktora Strohmayera. Napij się przytknął mi koniak do warg. Już po wszystkim.Tote weramony tak cię wykończyły.I tak serce masz jak motor Diesla.Inny by skonał na twoimmiejscu. Podniosłem się chwiejnie z kanapki, w ustach miałem pełno krwi i ropy. Czymmogę wypłukać? wybełkotałem. Zaraz ci to wszystko doprowadzimy do porządku rzekłdoktor Strohmayer i wziął się do roboty. Doktorze powiedziałem tuż przed wyjściem zna pan państwo von Veidt zSachsenhausen? Pytanie to nie miało żadnego konkretnego celu, oczywiście, nie panowałemnad chęcią mówienia o Helli z każdym człowiekiem. Osobiście nie odparł Strohmayer alewiem, kto to jest.Dlaczego pytasz? Tak sobie pomyślałem mówiłem z trudem przezopatrunek, co pozwalało mi nie odpowiadać na wszystkie pytania że musi pan znać różnychludzi z Sachsenhausen.Co to za jeden, ten pan von Veidt? Strohmayer uprawiał gadatliwośćbezinteresownie, wiedziałem o tym; wdzięczny był za okazję do pogawędki bez żadnych przyczyn,nie dociekał niczego, jeśli tylko zdarzyła się możliwość pogadania. Pan von Veidt zaczął,zapalając papierosa jest wojskowym z czasów pierwszej wojny, oficerem intenden tury.Wlatach powojennych był w Reichswehrze, potem przyjął stanowisko generalnego prokurenta wjednym z przedsiębiorstw Rotszyldów, gdzie zarabiał doskonale.W związku z czym, jak sięzapewne domyślasz, nie wiedzie mu się najlepiej od roku trzydziestego trzeciego.Ma ładną córkę.Pamiętam ją, jak była taka& pokazał jaka wyrosła na świetny towar. Opowiadał mijeszcze coś długo o sąsiadach von Veidtów i własnych, opisałby całe Sachsenhausen, gdyby nie to,że wtrąciłem pytanie, ile płacę za zabieg.Wtedy obraził się. Idz do domu powiedział z urazą i przykładaj lód.Nie biorę forsy od tych, którzy mnie karmią i poją.Najwyżej podrzucisz mijakąś butelkę Rudesheimera za pośrednictwem Piotra&Piotr był w domu i prał skarpetki. Oddałeś? spytałem dość obojętnie. Tak odparł.Jak ząb? Potwornie ciężkie rwanie nie mogłem powstrzymać się od skargi. Już powszystkim, ale było groznie.Strohmayer bladł i czerwieniał z wysiłku. Biedny jesteś rzekłPiotr z współczuciem może ci przynieść lodu? Przydałby się rzekłem ale najpierwopowiedz. O czym? zdziwił się Piotr. No, o tych zdjęciach powiedziałem niezręcznie. Co powiedziała? Nic nie powiedziała rzekł Piotr niedbale. Nie zdziwiła się, nie pytałao nic? straciłem nieco opanowanie. Raczej nie wycedził Piotr.Może była onieśmielona,zmieszana, zaskoczona? myślałem rozpaczliwie. Może nie mogła wybąkać słowa? Przecieżmusiało się coś z nią dziać& Powiedziałeś jej przynajmniej o tym zębie? zagnałem się wmatnię niewypowiedzianych życzeń. Nie rzekł Piotr wyniośle to nie jej sprawa.To naszasprawa, moja i twoja.Pamiętasz, jak pielęgnowałeś mnie, kiedy byłem chory na anginę? Terazmoja kolej.Najwyższy czas, żeby skończyć tę idyllę z Niemką.Niemka jest tylko Niemką, Fil,zapomniałeś już, jak mi to mówiłeś o Blance.Zapomniałeś na chwilę&3Najpierw był tydzień pełen udręk dość nieokreślonego gatunku, pośrednich pomiędzyuporczywym bólem głowy, nudą i smutkiem.Postanowiłem zatrzymać czas, w tym celuzatrzymałem wszelkie rozsądne funkcje bytu faceta w moim wieku.Nie chodziłem na pływalnię,prawie nie jadłem, męczyły mnie rozmowy z kimkolwiek, w czasie których potykałem się o własnerozstrzelone myśli, dotyczące zawsze odległych wspomnień o jakichś słowach czy spojrzeniachHelli, a nigdy tego, o czym właśnie ktoś do mnie mówił lub ja do kogoś mówiłem.Każde słowo,pojęcie lub obraz miało zresztą natychmiastowe odniesienie do jakiegoś fragmentu sprawy z Hellą,powodując szybko biegnący ciąg porównań, co z kolei wywoływało ów wieczny terkot czy szumw głowie, oddzielający mnie pasem zatartej, zabrudzonej świadomości od realnego tuż obokświata.Apatia i bezwład rządziły życiem, czas nie zatrzymał się, lecz ciurkał dniami i nocamimimo mych uszu, pluskając jak nikomu niepotrzebny, przepadający beznadziejnie w kałużachdeszcz.Wszystko leżało odłogiem, nie istniały plany ani zamiary, realizacja życzeń, zwanapostępem nawet w skali prywatnej, utknęła w pustawym istnieniu bez nazwy, przypominającymmartwą, znieczuloną tkankę, zdrętwiały płat ciała.Nie poszedłem do pośrednika mieszkaniowego,nie uczyniłem nic w kierunku zmiany mieszkania.Po co? mówiłem sobie. Wszystko jest itak dokładnie zakończone.Jasne, no nie? Zwidrowała mnie jednak ponura ciekawość stwierdzeń,zbiegająca się w słowie dlaczego.Dlaczego tak się stało, dlaczego to się stało? Czyż możnaprzyznać rację gołym faktom, zostawić im jedyny wpływ na wydarzenia, losy, uczucia, nastroje?Czy komentarz i motywacja nie są równie potężnymi elementami kształtowania otaczającego nasświata, poszukiwania wiedzy o ciemnych mocach życia? Unikałem telefonu jak ognia, widokaparatu budził we mnie przemożną żądzę wyjaśnień, rozświetleń, pertraktacji.Nie powtarzałemsobie po raz tysięczny, twardo i zawzięcie. Nie.Dziewczyna, którą kocham i która twierdzi, żemnie kocha, nie przychodzi na oznaczone spotkanie, natomiast przechodzi obok z mężczyzną,mym przeciwnikiem w rozgrywce o nią.Taka dziewczyna wymazuje się z mego życia.Nie ma dlaniej łaski& Nie ma dla mnie łaski& Uciekałem od pokusy telefonu na bulwary nadbrzeżne ileżałem godzinami na trawie lub na kamiennej cembrowinie rzekł, patrząc w niebo.Uciekałemtakże od Piotra: wiedziałem, co od niego usłyszę, gdy mu się zwierzę.Piotr powie coś okompromisie rozważałem z rękami splecionymi pod głową, mrużąc oczy. O każdym kiju,który ma dwa końce.O dwóch racjach, o konieczności relatywnego spojrzenia.Tymczasem dlamnie nie ma tu nic względnego, racja jest tylko jedna i ją mam.Ja, oszukany i zdradzony, izawiedziony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz