Karina Pjankowa Z miłoci do prawdy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Albo po prostu postano-wił dać mi kilka minut samotności.Nie wiedziałam, dokąd idę.Nogi poruszały się bezudziału mózgu, powoli, miarowo.Jak.?Jak to się mogło stać, że już go nie ma? To niesłuszne.Tak, postąpił podle wobec mnie, naraził moje życie.aleprzecież tak długo byliśmy przyjaciółmi! Przypomniało misię, jak pierwszy raz zobaczyłam go w szkole.Wysoki,niezgrabny chłopak, rozpaczliwie udający dorosłego.Wtedynawet nie zauważył ponurej, zahukanej, wciśniętej w ciem-ny kąt dziewczynki.Zatrzymałam się dopiero na ganku.Musiałam poczekaćna laro Raena, nie podpisałam protokołu identyfikacji.Mia-łam nadzieję, że przemieniec nie będzie się mścił i odwieziemnie do wydziału.Nagle pożałowałam, że nie palę: mogła-bym się czymś zająć, czekając na laro Raena.I mogłabym oniczym nie myśleć.Ryś zjawił się pięć, a może piętnaście minut pózniej;straciłam poczucie czasu.Raen wyglądał na usatysfakcjonowanego, ale w jegooczach widać było niepokój.O mnie? Zabawne.- Laro Merrit prosił, żeby to pani przekazać - powie-dział, podając mi buteleczkę z zielonego szkła.Wyjęłam korek, przechyliłam butelkę i wciągnęłam de-likatny, świeży aromat mięty. Aabędzi Puch , eliksir uspo-kajający.Dawno temu, gdy po raz pierwszy przyszłam dokostnicy na identyfikację zwłok, zle się poczułam.Zupełniejak piętnastoletnia panienka, która umie tylko wyszywać imdleć na widok karalucha.Ze wszystkich sił próbowałamzachować twarz, walcząc z falą mdłości, i wtedy laro Merritz przekornym uśmiechem wsunął mi do ręki buteleczkę z Aabędzim Puchem.Do dziś pamiętam wdzięczność, którąwtedy czułam.Przełknęłam kwaskowaty płyn i wsunęłam pustą bute-leczkę do kieszeni.Oddam właścicielowi przy okazji.- Uspokoiła się pani? - spytał mnie przemieniec zkrzywym uśmiechem.Czyżby chciał się zemścić za tamto w karecie? Wykpićmój brak opanowania? Za dużo pan sobie wyobraża, kaeOronie.- Nie denerwowałam się.Po prostu zrobiło mi sięsłabo od swądu spalonego ciała.Niezbyt przyjemny zapach- odparłam, mrugając niewinnie oczami.I tak nie zdoła rozpoznać, czy kłamię, czy nie, sam topowiedział.Mężczyzna parsknął demonstracyjnie, a ja uśmiechnę-łam się do niego promiennie, jak do niebezpiecznego zabój-cy, który znalazł się u mnie na przesłuchaniu.Eliksir po-działał, teraz mogłam sobie pozwalać.- Odwiezie mnie pan do wydziału, laro? Nie chciała-bym wracać na piechotę.Na myśl o czekającej go wspólnej przejażdżce karetąprzemieniec lekko posmutniał i chyba nawet poszarzał.Jednak nieokazywanie słabości również dla niego byłosprawą zasadniczą.- Oczywiście, lare.Czy mógłbym odmówić tak za-dziwiającej damie?Słowo zadziwiająca w jego ustach zabrzmiało niemaljak obelga.Udałam, że nie zauważam dwuznaczności wjego głosie.Niech się wścieka, to i tak nie zmieni faktu, żetym razem okazałam się od niego silniejsza.Rzecz jasna,nasze następne starcie może wyglądać zupełnie inaczej.O�Nie miał najmniejszej ochoty jeszcze raz jechać karetą zdrogą lare Rinnelis.To, że nie zabiła go poprzednio, wcalejeszcze nie znaczy, że nie zrobi tego teraz! Kto może wie-dzieć, co chodzi po głowie tej szalonej człowieczki?! Aleprzyznać się, że się jej boi? Nigdy! Nawet gdyby w imięratowania honoru miał ryzykować własną skórę.Wyraz twarzy lare śledczej można byłoby nazwać prze-biegłym i kpiącym jednocześnie.Właśnie tak przemieniecodczytał jej niewinne spojrzenie i łagodny, dobrodusznyuśmiech, który zupełnie nie pasował do tej stalowej żmii. Co to za specyfik dał jej laro Merrit? Już było tak do-brze, wyglądała, jakby ją ktoś stuknął pałką po głowie, ateraz znowu zaczęła się znęcać.Zaciskając zęby, Raen zaprowadził dziewczynę do kare-ty i nawet pomógł jej wsiąść.Sam postarał się ulokowaćtak, by nie rzucało się w oczy, że bardzo pragnie być jaknajdalej stąd.Kpiący półuśmiech Tyen był nie do zniesie-nia! Miał ochotę wyrzucić ją z karety w pełnym biegu.Takżeby jej głowa rozbiła się o kamienie, a słynny mózg nazawsze opuścił swoją siedzibę.On rozwiązuje jej problemy, pomaga jej, a ta żmija niedość, że nie czuje wdzięczności, to jeszcze zaczyna mugrozić! I to po tym jak on bezinteresownie.Tu już strumień myśli przemieńca napotkał tamę.KaeOron nigdy niczego nie robił bezinteresownie i lare %7łmijanie była wyjątkiem.Zdaje się, że ona po prostu nie żywiłażadnych złudzeń ani w stosunku do Raena, ani w żadnyminnym przypadku. Czyli gramy niemal w otwarte karty - uznał.- Ona niespodziewa się żadnych altruistycznych działań i rozumie, żezdradzę ją przy pierwszej lepszej okazji.Co za tym idzie -od lare Tyen można spodziewać się lojalności wyłącznie wokreślonych granicach.- Czy kahe oświecił panią w kwestii moralności rodukae Oron? - przemieniec zdecydował się zadać to pytanie,nie licząc na odpowiedz.Każde z nich miało na uwadzeswoje interesy, więc nie należało oczekiwać zbytniej szcze-rości.A jednak %7łmija odpowiedziała, nie patrząc na niego:- Dokładnie na tyle, żebym nie miała złudnych na-dziei i dziękowała bogom, że zetknęli mnie z panem, a nie zpańskim czcigodnym kuzynem.Nie znoszę polityki, laro, inie chcę się do niej mieszać, ale los zdecydował inaczej.Zapadła dłuższa chwila milczenia.- Przy okazji, co mamy zrobić z ciałem Arejna? -spytał przemieniec jakby mimochodem.- O, już z ciałem? - zdumiała się demonstracyjnieśledcza.- Szybko działacie, laroje.W głosie człowieczki nie było słychać rozdrażnienia czyniezadowolenia, a to znaczy, że niespecjalnie martwił ją loskahe.A Raen się zadręczał, nie wiedział, jak ma jej powie-dzieć, że południowiec niespodziewanie zmarł w trakcieprzesłuchania.gdy Sen kae Werr przeliczył się z siłami izbyt mocno zacisnął szczęki.Ogólnie był wyjątkowo zrów-noważonym przemieńcem, zawsze podejmował świadomedecyzje.Południowca również zagryzł całkowicie świado-mie.ale nie należało wtajemniczać lare Tyen w szczegółyśmierci Arejna.- Tak się złożyło.nieszczęśliwy wypadek - wyjaśniłRaen.- No tak, rozerwane gardło to widoma oznaka nie-szczęśliwego wypadku, któż mógłby zaprzeczyć.Zdążyłpan uzyskać i zaprotokołować zeznania? - dorzuciła czło-wieczka.Naprawdę nikt by nie powiedział, że ta żmija jest ludzkąkobietą.Nie ta osobowość.Mówisz jej, że kogoś zamordo-wano, a ona pyta rzeczowo, czy zdołałeś wszystko z niegowycisnąć.%7ładnego poczucia winy ani kropli współczucia.Zmierć byłego przyjaciela również przeżywała całe półgodziny - tyle czasu potrzebowała stalowa %7łmija, żeby sięcałkowicie uspokoić i zupełnie zapomnieć o tym, co sięstało.Nie, takiej beznamiętności nie spotyka się u ludzi.Takiebywają królowe elfów.Ryś miał okazję widzieć jedną znich.Kilka tysięcy lat życia i panowania.%7ładnych pra-gnień, uczuć, namiętności.Co z tego, że piękna niczymporcelanowa figurka, skoro nie masz najmniejszej ochotypodejść bliżej, zupełnie jak do wielkiej pajęczycy zastygłejpośrodku swojej sieci.Możliwe, że wydanie jej za mąż za któregoś Orona niebyło najlepszym pomysłem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz