Kimball Kristin Brudna robota

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W�końcu znalazłam na farmie jakieś zajęcie, które wydawałosię stworzone specjalnie dla mnie.W�domu Mark zawsze na-rzekał, że rozniecam za duży ogień.Miał trochę racji.Udało misię wypalić dziury w�wewnętrznych ściankach pieca zrobionychz�grubej stali, a�kiedyś rozgrzałam pokój tak bardzo, że stopiłasię świeca stojąca na półce obok piecyka.Markowi zawsze jestciepło, krzywił się więc na moje marnotrawstwo drewna i�osten-tacyjnie siadał w�samej koszulce, jak najdalej od piecyka.Gdyja czułam się dobrze, on cały się pocił.W�ramach kompromi-su zaczęłam trochę ograniczać temperaturę w�domu, ale sztukaobsługi parownika polega właśnie na paleniu w�nim tak mocno,146 � 147jak lubię, niczym pod kotłem piekielnym.Co kilka minut do-kładałam do piecyka długie, cienkie szczapy, które płonęły jakpatyczki.Wkrótce uda zaczęły mnie piec.Weszłam w�absorbujący rytm: dołóż do ognia, zbierz brudnąpianę z�kotła.Gdy piany jest za dużo, kocioł wygląda jak garnekz�owsianką, która zaraz wykipi.Dodaj plasterek słoniny i�pia-na zniknie.Sprawdz poziom soku w�kotle i�temperaturę w�pan-wi końcowej.Dołóż, zbierz.Gdy ogień już płonie, nie możnaodejść od parownika nawet na chwilę.Jeśli zabraknie soku albozawór się zatka i�kocioł wygotuje się do sucha, płomienie prze-palą cienki metal i�zniszczą kosztowne urządzenie.Nigdy niewidziałam tego na własne oczy, ale ostrzegano mnie przed tym.Tuż przed południem poziom soku w�kotle zaczął się obniżać.Przestałam dokładać do ognia i�pozwoliłam mu wygasnąć.Mia-łam już szesnaście litrów świeżego syropu� całkiem niezły wy-nik przedpołudniowej pracy.Na początku kwietnia na klonach nabrzmiały pączki i�cały za-gajnik spowił się czerwienią.Na tym etapie sok nabiera ostregosmaku, był to więc koniec naszego sezonu.Zrobiliśmy dwieścielitrów syropu dla naszych odbiorców� dość, byśmy wszyscymogli cieszyć się prawdziwie lokalną słodyczą.Przestaliśmy ży-czyć sobie zimnych nocy, a�zaczęliśmy wyczekiwać ciepła i�zie-leni.Zapasy warzyw korzeniowych, które Rob zostawił nam napoczątku zimy, zmalały i�w�piwnicy pozostało tylko kilka gu-mowatych marchewek, ziemniaków i�cebul, a�musieliśmy prze-trwać jeszcze kilka tygodni, zanim ziemia ociepli się na tyle, bywykiełkowały pierwsze zielone pędy.Przed kolacją przeszuka-łam kuchnię, ale nie znalazłam nic ciekawego oprócz kawałkabekonu, który uwędziliśmy ostatnim razem, kiedy zabijaliśmyświnię.Nie było nawet chleba, tylko pół torebki ryżu kupione-go w�sklepie. Kiepskie łowy� powiedziałam do Marka.� Nawet ty niezrobiłbyś z�tego przyzwoitego posiłku.Wyszedł na zewnątrz ze strzelbą.Usłyszałam pojedynczy wy-strzał i�Mark wrócił, niosąc cztery bezwładne gołębie.Wzięłamjednego do ręki: wciąż był miękki i�ciepły.Przypuszczam, żepowszechność występowania gołębi w�mieście zaślepiła mniena ich piękno.Uświadomiłam sobie, że gdyby były rzadkimiptakami, to malowalibyśmy ich portrety i�wychwalali ubarwie-nie� stalowoszare pióra z�lawendowym odcieniem i�tęczowybłysk przy szyi.W�mieście za żadne pieniądze nie dotknęła-bym gołębia, nie wspominając nawet o�zjedzeniu go, ale terazjuż wiedziałam, ile pracy wymaga wyhodowanie zwierzęcia namięso, i�byłam wdzięczna naturze, że w�tym przypadku wyko-nała tę pracę za nas.Ponadto wiedziałam, co te gołębie jadły:nie były to śmieci ani suche okruchy chleba z�torebki jakiejśstrasznej staruszki.Przez całą zimę widziałam, jak napychałysię bardzo drogą ekologiczną kukurydzą i�pszenicą, którą wy-sypywaliśmy świniom i�kurom.Były tak grube, że ledwie mogłylatać, i�było ich tyle, że gdy stado lądowało na dachu, brudziłogo w�całości.Gniezdziły się na zachodniej stodole, w�bezpiecz-nej odległości od kotów, które patrzyły na nie z�dołu, nerwowoporuszając ogonami.Mark pokazał mi, jak oskubać pierś.Przytrzymał pod butemogon, wsunął dwa palce w�pióra na piersi pod mostkiem i�po-ciągnął.Pierś oderwała się z�lekkim sykiem, ukazując wnętrz-ności.Wyjęliśmy serca i�wątróbki do miseczki.Mark oczyściłnóżki gołębia z�piór i�odciął je od korpusu, który obdarliśmy zeskóry, żeby nie trzeba było wszystkiego skubać.Głowy, wnętrz-ności i�skrzydła oddaliśmy kotom, które krążyły dokoła, wpa-trując się w�nas wygłodniałym wzrokiem.Oddzieliliśmy od kości i�wypłukaliśmy piersi.Razem było ichosiem, każda wielkości orzecha włoskiego, o�ciemnoczerwonej148 � 149barwie.Nastawiłam ryż, wyrwałam jeszcze kilka piór z�udeki�odcięłam łapki.Udka, malutkie serduszka, grzbiety i�wątróbki,kawałek cebuli, pół marchewki oraz gałązka suchego tymianku.Zalałam to wszystko wodą i�postawiłam na piecyku, żeby się ugo-tował rosół.Przyrumieniłam na dużej patelni pokrojoną w�plas-terki cebulę, a�Mark tymczasem owinął każdą pierś cieniutkimjak papier plasterkiem bekonu i�ułożył je na grillu.Bekon stopiłsię, natłuszczając mięso.Przygotowałam ciemną zasmażkę, roz-rzedziłam ją gołębim bulionem, dodałam posiekane podroby, sóli�pieprz, garść suszonej szałwii, kilka zebranych za stodołą i�po-kruszonych jagód jałowca oraz po odrobinie bourbona i�syropuklonowego.Posiłek przypominał znakomity strój skompletowa-ny w�sklepie z�używaną odzieżą: jednocześnie elegancki i�eks-trawagancki.Mark nałożył na talerze po kopczyku ryżu, na towarstwę zrumienionej cebulki, po cztery gołębie piersi i�hojniepolał wszystko ciemnobrązowym, lśniącym sosem.Piersi bardzoróżniły się w�smaku od kurczaka, a�jednak wciąż było oczywiste,że jemy drób.Miały gęstą strukturę, kolor wołowiny i�aromatdziczyzny.Był to posiłek godny, by uczcić zakończenie sezonuklonowego.Pasował do tego dnia jak doskonale dobrane wino.Słodki posmak syropu i�wędzony aromat boczku przywodziłyna myśl opalany drewnem parownik, a�bourbon przypominał,że świętujemy koniec zimy i�nadejście wiosny.Farma to manipulantka.Nie ma tu pojęcia gotowe.Praca pły-nie nieustannym strumieniem i�nigdy nie ma końca.Są tylkorzeczy, które koniecznie trzeba zrobić od razu, i�takie, któremożna odłożyć na pózniej.Presja, którą farma na ciebie wywie-ra i�która zmusza cię do pracy, dopóki nie padniesz, sprowadzasię do następującej zasady: musisz to zrobić już, bo inaczej ja-kaś żywa istota zwiędnie, będzie cierpieć lub umrze.W�gruncierzeczy jest to szantaż.Przez tydzień próbowaliśmy nadrobić zaległości we wszyst-kim, co odkładaliśmy na pózniej podczas sezonu cukrowego.Gdy nadszedł weekend, musieliśmy zabić byka.Byliśmy już nagranicy wypalenia i�postanowiliśmy, że gdy go zabijemy i�powie-simy tuszę, wezmiemy sobie pół dnia wolnego, złapiemy promdo Vermontu i�popłyniemy na lunch.Wyobrażałam sobie, jaksiedzę przy stoliku i�ktoś mnie obsługuje.Była to fantastycznamyśl.Gdyby udało nam się skończyć przed jedenastą, zdążyli-byśmy jeszcze wrócić na wieczorne dojenie.Ledwie trochę się rozwidniło, przygoniliśmy stado krów z�pa-stwiska i�wpędziliśmy je do prowizorycznego wybiegu ogro-dzonego płotem elektrycznym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz