Alcott Louisa May Małe kobietki 01 Małe kobietki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oczy Meg napełniały się łzami wbrew jejwoli; Jo niejeden raz musiała ukrywać twarz za kuchennym wałkiem, a młodsze dziewczynkimiały tak powa\ne i zaniepokojone twarze jakby smutek był dla nich nowym doświadczeniem.Nikt wiele nie mówił, ale w miarę, gdy czas upływał i siedziały czekając na powóz, paniMarch powiedziała do dziewczynek, które krzątały się wokół niej, jedna składając jej szal, drugawygładzając wstą\ki na czepku, trzecia zakładając jej kalosze, a czwarta przymocowując torbępodró\ną:- Dzieci, pozostawiam was pod opieką Hanny i pana Laurenca.Hanna to chodząceprzywiązanie, a nasz dobry sąsiad będzie was strzegł tak, jakbyście były jego własnymi dziećmi.Nie boję się o was, ale pragnę, \ebyście w nale\yty sposób przebrnęły przez te kłopoty.Niesmućcie się i nie trapcie kiedy wyjadę, ani nie myślcie, \e mo\ecie znalezć pociechę izapomnienie w bezczynności.Pracujcie tak jak dotychczas, gdy\ to w pracy jest błogosławionapociecha.Miejcie nadzieję i bądzcie zajęte, a cokolwiek się stanie, pamiętajcie, \e nigdy niebędziecie pozbawione ojca.- Tak, mamo.- Meg, kochanie, bądz rozwa\na, uwa\aj na siostry, radz się Hanny, a w raziejakiegokolwiek kłopotu zwracaj się do pana Laurenca.Bądz cierpliwa, Jo, nie wpadaj wprzygnębienie i nie działaj pochopnie.Pisz do mnie często i bądz moją dzielną dziewczynką,gotową wszystkim nieść pomoc i pociechę.Beth, znajdz ukojenie w swojej muzyce i przykładajsię do drobnych domowych obowiązków.A ty, Amy, pomagaj, ile potrafisz, bądz posłuszna itrzymaj się bezpiecznie domu.- Będziemy, mamo, będziemy!Turkot nadje\d\ającego powozu sprawił \e zerwały się i zaczęły nasłuchiwać.Była totrudna chwila, ale dziewczęta dobrze ją zniosły.śadna nie płakała, \adna nie uciekła ani niejęknęła, choć było im bardzo cię\ko na sercu, gdy przesyłały serdeczne pozdrowienia dla ojca,pamiętając przy wymawianiu tych słów, \e mo\e ju\ być za pózno, by je przekazać.Cichoucałowały matkę, przywarły do niej czule, a kiedy odje\d\ała, starały się wesoło machać rękoma.Laurie i jego dziadek tak\e przyszli, by się po\egnać, a pan Brooke wyglądał na taksilnego, rozsądnego i dobrego, \e dziewczęta z miejsca ochrzciły go Pan Wielkie Serce.- Do widzenia, moje kochane! Niech Bóg ma nas w opiece i zachowa nas wszystkich! -wyszeptała pani March, całując jedną po drugiej drogie twarzyczki i śpiesząc do powozu.Gdy ju\ miała odje\d\ać, ukazało się słońce i odwróciwszy się pani March ujrzała, jakoświetliło ono na dobry omen stojącą u furtki gromadkę.Oni te\ to zauwa\yli, uśmiechnęli się ipomachali dłońmi, tote\, gdy powóz skręcał za róg, w oczach jej pozostał widok czterech jasnychtwarzyczek, a poza nimi, niby stra\ników, pana Laurenca, wiernej Hanny i oddanego Laurie.- Jak dobrzy są dla nas wszyscy! - powiedziała, odwracając się, by znalezć kolejny tegodowód w pełnej szacunku sympatii malującej się na twarzy młodego człowieka.- Jak\e mogłoby być inaczej - odparł pan Brooke, śmiejąc się tak zarazliwie, \e i paniMarch nie mogła się powstrzymać od śmiechu, tak więc długa podró\ rozpoczęła się pod dobrymznakiem słońca, uśmiechów i pogodnych słów.- Czuję się jak po trzęsieniu ziemi - powiedziała Jo, kiedy sąsiedzi odeszli do domu naśniadanie, pozostawiając je, by odpoczęły i odświe\yły się.- Wydaje się jakby ubyło pół domu - dodała smutnie Meg.Beth otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zdołała tylko wskazać na stos ładniepocerowanych pończoch, które le\ały na stoliku matki jako dowód, \e nawet w ostatnichchwilach pośpiechu myślała o nich i pracowała dla nich.Był to drobiazg, ale trafił prosto do ichserc, tote\ pomimo swych dzielnych postanowień, załamały się i gorzko rozpłakały.Hannamądrze pozwoliła im ul\yć sobie, a kiedy deszcz zdawał się nieco rzednąć, nadeszła z pomocą,uzbrojona w dzbanek do kawy.- Teraz, drogie młode damy, pamiętać co powiedziała wasza mama i nie płakać.Chodzciepić kawa, a potem z powrotem do roboty i przynosić chlubę dla rodzina.Kawa była smakołykiem i Hanna okazała wielki takt przygotowując ją tego ranka.Niktnie potrafił oprzeć się jej przekonującym skinieniom oraz pachnącemu zaproszeniu ulatującemu zdzióbka dzbanka do kawy.Podeszły do stołu, zamieniły chusteczki do nosa na serwetki i podziesięciu minutach wszystko wróciło do normy.- �Mieć nadzieję i być zajętym� - oto nasze motto i zobaczymy, kto o nim będzie najlepiejpamiętał.Ja, jak zwykle, ruszam do ciotki March.Och, jak\e ona będzie dziś pouczać! -powiedziała Jo, której w miarę popijania kawy poprawiał się humor.- Ja pójdę do moich Kingów, mimo \e znacznie chętniej zostałabym w domu i zajęła sięwszystkim tutaj - powiedziała Meg, \ałując, \e tak jej poczerwieniały oczy.- Nie ma potrzeby.Beth i ja świetnie zadbamy o dom - powiedziała Amy z wa\ną miną.- Hanna powie nam co robić i wszystko będzie przygotowane na wasz powrót - dodałaBeth, wyciągając bez dalszej zwłoki ścierkę i miskę do zmywania naczyń [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz