Pancol Katherine Żółte oczy krokodyla 02 Wolny walc żółwi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hortense słuchała, ale jej wzrokzdradzał, że myślami jest nieobecna, co jasno wskazywało na to, że za-prząta ją coś innego. Cieszę się, że cię widzę westchnęła Jos�phine, kładąc rękę naręce córki. Ja też, mamo.Naprawdę.Jestem tylko wykończona i mam obse-sję na punkcie tego pokazu.To przerażające, że moja przyszłość roze-gra się w ciągu kilku minut! Cały Londyn przyjdzie, nie chcę zrobić zsiebie kretynki!Rozstały się, obiecując sobie, że nazajutrz zjedzą razem kolację.Hortense była tego samego wieczoru umówiona z oświetleniowcem wLRTsprawie pokazu i miała zrobić drobne poprawki w dwóch projektachstrojów. Mogłybyśmy się spotkać w Osteria Basilico, to tuż za twoim ho-telem w Portobello.O dziewiętnastej? Nie chcę kłaść się zbyt pózno.Nie jesteś tego warta usłyszała Jos�phine, natychmiast biorąc sięw garść.Ale co się ze mną dzieje?! Czy teraz buntuję się przeciwkowszystkim? Niedługo okaże się, że nikogo nie mogę już znieść! Znakomicie powiedziała, łapiąc w locie pocałunek córki.Do jutra!Wróciła do hotelu pieszo, oglądając wystawy.Myślała o prezenciedla Hortense.Jako dziecko była tak poważna, że czasami, patrząc na nią,mieliśmy z jej ojcem wrażenie, iż jesteśmy smarkaczami.Zastanawiałasię nad swetrem.Ma taki dobry gust, nie chciałabym popełnić błędu, takbardzo pragnę, żeby się jej udało, ojciec byłby z niej dumny.Co on robiw Lyonie? Czy wyjechał tam, zanim zamordowano panią de Bassonnie-re czy potem? Nie miała żadnych wiadomości od kapitan Gallois, śledz-two utknęło w martwym punkcie.Mogłaby zjeść kolację z Shirley, tak,ale trzeba by było rozmawiać, a ona pragnęła spokoju, ciszy, samotno-ści.Nigdy nie jestem sama, korzystać, korzystać, obserwować ulice, lu-dzi, opróżnić głowę.Zauważyła młodą dziewczynę, która pucowała butyprzechodniom, miała delikatne ręce i profil dziecka, na tabliczce u jejstóp widniało: 3,5o� BUTY, 5 � BOTKI, śmiała się, pocierając nos je-dynymi czystym palcem.To pewnie studentka, która pracuje, żeby opła-cić pokój, czynsze w tym mieście są tak wysokie.Zdaje się, że Hortensedobrze sobie radzi, mieszka w ładnej dzielnicy, a Philippe?Szła w górę Regent Street, na ulicach pełno było przechodniów, lu-dzi sandwiczów z reklamami, "krzyczących i robiących zdjęcia tury-stów.Ponad domami dostrzegała dziesiątki dzwigów.Miasto przypomi-nało prawdziwy plac budowy przygotowywało się do igrzysk olim-pijskich.Metalowe rusztowania, ogrodzenia, betoniarki i robotnicy wkaskach zagradzali przejście przez ulice.Skręciła w lewo, w OxfordStreet, jutro pójdę do British Museum i do National Gallery, jutro za-dzwonię do Shirley.LRTKorzystać, korzystać, usłyszeć w głowie nowe odgłosy.Odgłosyoburzenia, złości.Dlaczego Hortense mnie odrzuca? Czy ma naprawdętremę, czy się mnie wstydzi? Będzie tam cały Londyn.".Potrząsnęła głową i weszła do księgarni.Zjadła kolację sama z książką.Opowiadaniami Sakiego w wydaniuPenguina.Uwielbiała styl Sakiego, jego sarkastyczne, suche zdania.,Reginald closed his eyes with the elabo rate weariness of one whohas rather nice eyelashes and thinks it's useless to conceal thefact".Tyl-ko kilka słów, a już wiadomo, kim jest postać.Niepotrzebne są szczegó-ły psychologiczne czy długi opis. One ofthese days, he said, I shall wri-te a really great drama.No one will understand the drift ofit, but euery-one will go back to their homes with a vague feeling ofdissatisfactionwith their lives and surroundings.Then they will put new wall papersandforget".Zamknęła oczy, rozkoszując się zdaniem i kanapką klubową.Niktnie zwracał na nią uwagi.Mogłaby wejść z wazą do zupy na głowie inikt bacznie by się jej nie przyglądał.Tu nie wstydziłabym się wystąpićw moim trzypiętrowym kapelutku, kapelutku pani Berthier, biedna paniBerthier! A ta kelnerka? Ten tchórz atakuje tylko kobiety.Czy istniałjakiś związek między dwiema ofiarami? Tajemnica.Poczuła się uspo-kojona na myśl o tym, że Zo� jest u swojej przyjaciółki Emmy.Po ilumorderstwach policja będzie miała wystarczająco poszlak? Saki napi-sałby komiczne opowiadanie o śmierci złej Bassonniere, odznaczyłbymordercę za zasługi wr zakresie porządku publicznego.Przeczytała kilka opowiadań, parskając śmiechem, zamknęła książ-kę, poprosiła o rachunek i wróciła do hotelu.Padało i w powietrzu wil-gotna mgiełka snuła się jak szalik.Zmęczona stłumiła ziewanie, popro-siła o klucz i poszła się położyć.Był piątek, mogła sobie żyć samotnie i cieszyć się wolnością dowtorku.%7łycie jest piękne! Ależ życie jest piękne! Co Philippe robi o tejporze? Je kolację z Dottie Doolittle, odprowadzają do domu, wchodzischodami na górę? Jutro lub pojutrze usiądę naprzeciw niego, spojrzęmu głęboko w oczy i wyczytam w nich, czy ta historia z Dottie Doolittlejest prawdziwa czy nie.Jutro wyszczotkuję włosy, aż będą chrzęścić,LRTpomaluję rzęsy i opuszczę je przy nim, żeby je podziwiał.Nie będęmusiała nic mówić.Wystarczy, że na niego popatrzę, a będę wiedzieć,będę wiedzieć zdążyła jeszcze pomyśleć, zanim zapadła w spokojnysen.Zniło jej się, że unoszona przez chmury leci na spotkanie z Phil-ippe'em.*** Czy wierzysz w duchy? spytał Marcel Renego w zaciszu jegomałego pokoju przy wejściu do magazynu. Nie mogę powiedzieć, że nie wierzę odparł Rene zajęty ukła-daniem faktur w segregatorze ale specjalnie się na tym nie znam. Czy sądzisz, że można na kogoś rzucić urok, tak żeby stracił ro-zum?Rene podniósł wzrok na przyjaciela i obserwował go z niepokojem. Jeżeli byłbym w stanie uwierzyć w duchy, byłbym też w staniewierzyć w siły nieczyste odpowiedział Rene, gryząc wykałaczkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz