Rehn Heidi Kobieta z bursztynowym amuletem 02 Złoto czarownic

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Stopnioworównież kuzynka obudziła się z odrętwienia.- Ofiaruję też mój ślubnypierścień z rubinem.- Nigdy nie oddam tego bursztynu! Towarzyszy mi od prawietrzydziestu lat.- Jakby na potwierdzenie tego, Magdalena poszukałapalcami cennego kamienia, wyciągnęła go spod gorsetu i oglądała zzadumą w świetle zachodzącego słońca.- Tylko z tym kamieniem mampewność, że naprawdę odnajdę Ericka.- Wiesz przecież, że spotkasz go w Kónigsbergu.Jaki sens ma więc wogóle ten kamień? A może naprawdę wierzysz w te rzeczy, któreopowiada Hedwig? - Adelaide z pogardą prychnęła przez nos.Carlotta patrzyła na matkę, nie pojmując.- Nigdy nie zrozumiesz, co znaczy prawdziwa miłość.- Magdalenęogarnęło współczucie.Zamyślona, przeszła do sąsiedniej izby.C Z E Z DRUGAPODR�%7łFRANKFURT NAD MENEM - TORUCWiosna 16581Również siedemnastego dnia podróży ciągły turkot kół wozu działałna Carlottę tak samo jak pierwszego dnia.Ledwie znalazły się półgodziny za Gothą, gdy oczy dziewczynki się zamknęły i głowa opadła naramię Magdaleny.Nie mogło jej przeszkodzić we śnie ani to, że koła razpo raz wpadały w dziury i wóz się przekrzywiał, ani nie szkodziła jejniewygodna pozycja siedząca czy nieprzyjemna ciasnota na wozie.Nawet głośne przekleństwa woznicy Gustawa i twarde strzelanie z batana sprzeciw wołów ciągnących wóz nie były jej w stanie obudzić.Magdalena ze wzruszeniem głaskała trzynastolatkę po jasnorudychkędziorach.W twarzy Carlotty było coś poruszającego.Jej powieki lekkodrgały, delikatna skóra poprzecinana była fioletowymi żyłkami.Przykażdym wdechu skrzydełka nosa drżały.- %7łe też ty to wytrzymujesz! - Adelaide teatralnym ruchem otarła sobieczoło.Jej zazwyczaj melodyjny, niski głos załamywał się.Twardy trzaskkół na kamienistym podłożu działał jej na nerwy.- Tępo jak cegłysiedzimy codziennie na tej twardej ławce.Wieczorem ledwie się ruszam.Już teraz czuję się jak stara baba, którą wszystko boli.- Na potwierdzenieprzycisnęła dłonie do pleców i wykrzywiła pomalowane na czerwonowargi.Czarne, rozpuszczone i opadające na ramiona włosy okalały jejtwarz Madonny.W słabym świetle pod plandeką wozu skóra wydawałasię bielsza niż zwykle.- Samo to jest nie do zniesienia, a jeszcze jak tysłużyć swemu dziecku za podpórkę pod głowę.To siedzenie gęsto jednona drugim jest po prostu nie do wytrzymania!Magdalena w duchu uśmiechnęła się do siebie.Mimo tych szorstkichsłów już dawno odkryła tęsknotę w ciemnych oczach Adelaide.Spojrzenie, jakie rzucała na Carlottę, zdradzało, jak bardzo pragnęłapodobnego poczucia bliskiej więzi.- Szkoda, że Mathias każdego dnia jedzie obok Niklasa na drugimwozie - stwierdziła Magdalena.- Ten nieokrzesany łobuz wbija twojemuchłopakowi bzdury do głowy.- Chłopak w jego wieku musi trzymać z innymi łobuzami.Toniewyobrażalne, moja droga, żeby jeszcze jako dorosły mężczyznatrzymał się mojej spódnicy.Akurat teraz, bez ojca, i tak jest mudostatecznie trudno znalezć sobie męskie wzorce.- Rogiem pelerynyAdelaide przesadnie otarła sobie kącik oka.- Z córkami jest zupełnieinaczej.Nie dane mi było, niestety, dochować się dziewczynki.Mojemałe, delikatne stworzonka o wiele za szybko umierały po urodzeniu.Ktowie, co by było, gdyby jedno z nich przeżyło.- Znów chwyciła rógpłaszcza i otarła kącik oka.Jej spojrzenie poszybowało w dal.W końcuprzemogła się, odwróciła i pogłaskała Magdalenę po kolanie: - Nigdyjednak nie zapominaj, moja droga, że dziecko nie zastąpi ci ukochanegomęża.Nawet wtedy, kiedy jego nagły wyjazd powoduje tak wiele pytań iwątpliwości.Dziecko jest pocieszeniem, niczym więcej ani mniej.- Nie martw się.- Magdalena przyciągnęła kolano bliżej ławki, żebyuniknąć dotyku Adelaide.- Różnicę pomiędzy mężem a córką znambardzo dobrze i z pewnością dam sobie spokój z przerzucaniem na mojedziecko takiego brzemienia.Oparła się i zamknęła oczy.To, że nie można uciec od współ-towarzyszy podróży na ciasnym wozie, tylko jest się skazanym narozmowy, było jedyną wadą bycia tygodniami w drodze.- Tak, tak, a akurat teraz przede wszystkim najchętniej dałabyś sobiespokój z rozmowami ze mną.Tymczasem one mogą nam obydwu trochęskrócić czas podróży.Ach, jak nienawidzę tego siedzenia w ciszy! - Natyle, na ile to było możliwe w tej ciasnocie, Adelaide się przeciągnęła.-Posuwamy się naprzód o wiele za wolno.Jesteśmy w drodze już dobrytydzień dłużej, niż planowałyśmy.Nawet wczoraj, w Wielki Piątekmusieliśmy jechać.- Na chwilę przerwała, złożyła dłonie jak do modlitwyi spuściła oczy.Magdalena już sięobawiała, że się przeżegna i zacznie modlić.Jednak Adelaidepodniosła głowę i mówiła dalej: - Dziwi mnie, że nasi towarzysze takzwyczajnie to traktują.W tym tempie nie dotrą już do Lipska na początekwielkanocnych targów.Nie dojadą, choćby nawet jechali w świętą nocwielkanocną.- Nie martw się już tak bardzo o zbawienie swojej duszy, nawet jeślinie obejdziesz jak trzeba wszystkich piątków.Za to na pewno niebędziesz się od razu smażyć w piekle.- Magdalena ledwie zauważalnieuniosła brew.Nagła pobożność nie pasowała do Adelaide [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz