Sington Philip Złoto Zoi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To ta zima.- Zapaliła i uśmiechnęła się przelotnie.- Ludzie czują się samotni.- I papierosy dotrzymują im towarzystwa? Kerstin zgasiła zapałkę.- Coś w tym rodzaju.Wyglądała lepiej w pomarańczowym świetle.Ukrywało jej bladość.Prawdę mówiąc,gdyby nie byle jaka fryzura i podpuchnięte oczy, byłaby całkiem ładna.- Więc co chciała mi pani powiedzieć? - spytał.Trzymając papierosa w ustach, usiłowałazdjąć płaszcz.SR- Pracowałam kiedyś w Bukowskim.Stąd znam pana nazwisko.Nadal mam tam przyja-ciół.- Pani? W Bukowskim?- Studiowałam historię sztuki na uniwersytecie sztokholmskim.Bukowski to była mojapierwsza praca.- Musiała pani być dobra.- Miałam kiepskie oceny, ale jeden z moich profesorów szepnął za mną słówko.To sięnazywa pociągnąć za sznurki.%7ładnego zakłopotania, żadnej sugestii, że jest jej wstyd i żałuje.- Zatrudnili mnie w dziale wyceny krajowej.To było jakieś trzy lata temu.CorneliusWallander był wtedy szefem.- Tak, wiem.Zaciągnęła się papierosem, patrząc na niego spod zmrużonych powiek.Zachowywała sięprofesjonalnie, była pewna siebie, a równocześnie widać było w niej jakąś chwiejność, niepo-kojącą kruchość.- Jak dobrze pan go zna? - spytała.- Corneliusa? To zawodowa znajomość.Zaczęła się dawno temu.- Kiedy był pan marszandem?To także wiedziała.Najwyrazniej ludzie gadali.- To prawda.Kiedy byłem marszandem.- Ale już pan nie handluje sztuką?- I co z tego?Patrzyła na niego spokojnie.- Chciałam tylko wiedzieć, czy pan też bierze w tym udział, to wszystko.Najpierw przypochlebianie się, teraz insynuacje.Elliot omal nie roześmiał się jej wtwarz.- Biorę w tym udział? W czym?Do ich stolika podszedł ten sam chłopak, który zwykle siedział w recepcji.- Czy mogę coś podać? Panie Elliot? A dla pani?Tym razem był przesadnie miły, jak ktoś, kto wie, co w trawie piszczy.Jeden z prawni-ków przy barze gapił się na Kerstin, oblizując językiem kąciki warg.Zamówili kawę.SR- Może powie mi pani wreszcie, o co w tym wszystkim chodzi - poprosił Elliot.- Wallander był świadkiem przy podpisywaniu testamentu.Testamentu Zoi.To dziwne,nie sądzi pan?Kerstin czujnie westchnęła.Kiedy uniosła głowę, światło padło na niewielkie zagłębieniena jej czole, wąskie, ale wyrazne wgniecenie, długie na jakieś półtora centymetra, znikającepod linią włosów.Zastanawiał się, jaki wypadek pozostawił jej taką bliznę.- Przepraszam, nie nadążam.- Mówię o testamencie, sporządzonym kilka dni przed śmiercią Zoi, w którym zapisałaprawie wszystko doktorowi Peterowi Lindqvistowi, w tym wszystkie obrazy z jej prywatnejkolekcji.To lekarz Zoi.- Wiem, kto to jest.I co z tego?- A wie pan, kto tak naprawdę sporządził testament? Powiem panu: prawnik Lindqvista.-Skinęła głową, dając mu czas, żeby ta informacja do niego dotarła.- Nazywa się ThomasR�stman.Dowiedziałam się, że bronił Lindqvista w sprawie o błąd w sztuce jakieś osiem lattemu w Uppsali.- W sprawie o błąd lekarski?Przytaknęła, mrużąc znów oczy i zaciągając się po raz kolejny.- W dalszym ciągu badam szczegóły.Podobno jakaś nieszczęsna kobieta straciła nerkę.Ito zdrową nerkę.- Więc co chce pani przez to powiedzieć? %7łe testament jest fałszywy?Kerstin paliła, nie spuszczając z niego wzroku.- Cóż, nie chciałbym psuć pani historii - powiedział - ale czy nie wyciąga pani pochop-nych wniosków?- Można by tak powiedzieć, gdybym nie wiedziała, co Zoia pragnęła zrobić z tymi obra-zami.Oznajmiła to w sposób niebudzący wątpliwości.- Przypuszczam, że powie mi pani teraz, że chciała je zniszczyć.Kerstin przechyliła gło-wę, marszcząc czoło.- Nie.Dlaczego tak pan sądzi?- Nie wiem.Po prostu.Więc co chciała z nimi zrobić według pani teorii?SR- To nie jest teoria.Sama mi to oświadczyła.Niektóre obrazy miały pójść do państwo-wych galerii w Szwecji i Francji.Jeden do szkoły sztuk pięknych we Włoszech i przynajmniejjeden do Montparnasse Museum w Paryżu.Obiecała też obrazy różnym prywatnym osobom.Pierwszą rzeczą, jaką oznajmiła mu Hildur Backlin, kiedy znalazł ją w domu opieki było:Ona nadal jest mi winna obraz.- I Zoia to pani powiedziała? Kerstin skinęła głową.- Dlaczego?Spuściła wzrok na paczkę papierosów i zaczęła się nią bawić.- Poznałam ją pod koniec jej życia.Okazała mi wiele dobroci, kiedy.- Potarła skroniegrzbietem kciuka.- Kiedy było zle.Zaprzyjazniłyśmy się.Elliot spróbował to sobie wyobrazić: młoda dzikuska i dziewięćdziesięcioletnia artystka.Kerstin podniosła wzrok i ujrzała powątpiewanie na jego twarzy.- Uważa pan, że zmyślam?- Zastanawiam się tylko, jak taka dziewczyna jak pani, mogła przyjaznić się z taką kobie-tą jak ona.Zastanawiam się, co u licha was łączyło.Przez chwilę paliła w milczeniu, nie odrywając od niego wzroku.- Ja nie.Na początku to było zawodowe zainteresowanie.Wysłali mnie tam, żebymprzejrzała te książki i dokumenty, głównie dla celów szacunkowych.Odpisania od podatku.- Jakie dokumenty?- Które należały do byłego męża Zoi, Karla Kilboma.Tego polityka, wie pan?Elliot przytaknął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz