Topor Roland 'Cztery Roze dla Lucienne'

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bannister nigdy nie był moimprzyjacielem.Udawał tylko, że mnie lubi, to była taka jego poza.W istocie gardziłmną.Gotów był uwierzyć w najohydniejsze plotki.Po co grał komedię, udawałszacunek i przyjazń? Na co liczył i w czym go zawiodłem?Nie wiedziałem, co o tym myśleć.Byłem bardzo smutny i bardzo znużony.Podwieczór postanowiłem wyjść, żeby poprawić sobie humor.Włóczyłem się od knajpydo knajpy, aż w końcu, oczywiście, natknąłem się na Bannistera.Udałem, że go nie widzę, i zmusiłem się do sączenia lemoniady najwolniej jakpotrafię.Podszedł do mnie z niewiarygodnym bezwstydem. Toż to stary, poczciwy Stasio! Nie wyglądasz najlepiej.Tytanicznym wysiłkiem woli udało mi się opanować drżenie rąk.Powiekaskakała mi nerwowo.Nienawidzę tych starć, w których padają słowa ciężkie,nieodwołalne.Wreszcie udało mi się powiedzieć głuchym głosem: Niepotrzebnie grasz komedię.Pewnie się zastanowiłeś i zmieniłeś zdanie, aledla mnie to za pózno.Nie chcę cię znać ani z tobą mówić.Prawdę mówiąc, jesteś miwstrętny i czuję do ciebie tylko nienawiść, powściąganą przez odrazę.Pot wystąpił mi na czoło po tej tyradzie.Ale miałem to już za sobą.Teraz niemożna się było cofnąć.75Roland Topor Cztery róże dla LucienneBannister uśmiechał się dziwnie. Dobrze.Jak sobie życzysz.Jeżeli o mnie chodzi, to wiedz, że mi ciebie żal.To wszystko.%7łegnaj.Odwrócił się na pięcie i wyszedł z kawiarni.Zamówiłem podwójny koniak.Następnej nocy zbudził mnie dzwonek telefonu. Jeżeli to Bannister pomyślałem może mu przebaczę.Odezwał się jednak okropnie wulgarny głos gdaczącej kobiety. Się masz! Tu Adelajda! Co słychać? Adelajda? Nie znam pani.Jaki numer pani wykręciła? Twój, skarbuśku, twój! Bo jesteś mój skarbusiek, no nie? Co za szkoda, że zciebie impotent!. Zatkało cię, co? Nie myślałeś, że wiem o twoim kalectwie? Ja niejedno wiem,jak widzisz.Wiem nawet, jak możesz odzyskać męskość. Pani jest nienormalna! Pani nie wie, co mówi! I to jak jeszcze wiem! A ty byś chciał, żeby ci powiedzieć, co masz zrobić, nonie? Niczego nie chcę.Pani jest nietrzezwa albo nienormalna. Nie jesteś grzeczny, skarbuśku.To nic, i tak ci poradzę.Chwytasz kutasakciukiem i palcem wskazującym, a potem.zgadnij, co dalej? Nie mam ochoty zgadywać, jakie niedorzeczności jest pani w staniewymyślić. I odkręcasz go sobie! Ze środka wylezie czarny, tłusty karaluch.To przezniego ci nie staje, skarbuśku.Potem przykręcasz na powrót i znowu jesteśnormalnym facetem! Podziękuj Adelajdzie! Biedna kobieto, żal mi ciebie! Ależ tak, ależ tak, posłuchaj mojej rady, a może któregoś dnia poświntuszymytroszkę razem.Do widzenia, pięknisiu!Odłożyła słuchawkę.Tej nocy już nie zasnąłem.W tym okresie pracowałem w drukami.Byłem czymś w rodzaju korektora.Todrobiazgowa, wymagająca bezustannej uwagi praca.Pewnego wieczoru zadzwoniłszef. Stanisław? Tak, proszę pana. Stanisławie, pańska robota jest do niczego.Przykro mi, że muszę topowiedzieć, sam pan wie, że zawsze miałem dla pana wiele sympatii.Dłużej jednaknaprawdę nie mogę przymykać oczu.Przekroczył pan granice.Nie płacę panu zarobienie błędów, tylko za poprawianie tych, które już zostały zrobione! Bardzo mi przykro, proszę pana. Przykro panu!? To wszystko, co ma mi pan do powiedzenia?! A ja mam panumoże dać podwyżkę?! Nie wiem, co się ze mną dzieje.76Roland Topor Cztery róże dla Lucienne Ale ja wiem, co się z panem dzieje! Udawałem, że nie widzę prawdy, aledłużej tak nie można.Uprzedzano mnie, panie Stanisławie, mówiono, że jest panbezczelnym niedołęgą, zgorzkniałym nieudacznikiem.Nie chciałem wierzyć.Aleteraz koniec! Nie chcę pana więcej widzieć w drukami! Premii pan nie dostanie, bote pieniądze i tak ledwo starczą na poprawienie pańskich błędów.Niech się pancieszy, że nie wystąpię o odszkodowanie!Z wrażenia odjęło mi mowę.Co go napadło? Jak dotąd, nigdy nie miałempowodu skarżyć się na szefa ani on na mnie.Czyżbym się tak zaniedbał w pracy?Wstyd nie pozwolił mi ruszać się z domu przez cały następny tydzień.Aż wreszcie otrzymałem ostateczny cios. Halo! Pan Stanisław Lepsky? Przy aparacie. Witam szanownego pana.Nie spotkaliśmy się nigdy, ale dobrze się znamy, aw każdym razie ja wiem o panu wszystko. Ach.A jakim cudem? Wiem na przykład o pańskim związku z Simoną Fl�bisse. Jest pan jej znajomym? Niezupełnie.Pańskie szczęście zresztą, bo inaczej musiałbym jej powiedzieć,że w każdy poniedziałek i piątek przebywa pan od szóstej do dziewiątej z pewnąPaulette Ludovic, w hotelu de la Montagne , o ile dobrze pamiętam.Nie chciałbypan tego, prawda?Nagle zrozumiałem, że mam do czynienia z szantażystą.Do tej chwili sądziłem,że nieznajomy tylko przedstawia się w tak oryginalny sposób. Nic pan nie mówi? Biedna mała Simone będzie bardzo smutna, kiedy siędowie o wybrykach swego drogiego Stasia.Bo młodą Paulette nie tylko pan ogląda,nieprawdaż? Mówi pan do niej i dotyka jej także.Czy mam się wyrażać jeszczejaśniej?Nie byłem w stanie wymówić słowa.Kto to jest? Ktoś z hotelu, czy jakiśznajomy Paulette? Miała tę wadę, że chlapała ozorem na lewo i prawo.Mężczyznazrozumiał moje milczenie opacznie. Mam opowiedzieć dokładnie? Jak pan sobie życzy.Rozbiera ją pan, układa nałóżku i. Dość! Czego pan chce? Pieniędzy? Właśnie.Pieniędzy.Och, niedużo, nie! Po prostu tyle, żebym miał z czegożyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz