wyspa skarbow 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bosman Job Anderson był najodpowiedniejszym do tegoczłowiekiem, więc choć zachował dawny tytuł, przypadło mu spełniać poniekąd obo-wiązki szturmana.Pan Trelawney bywał już dawniej na morzu, a jego doświadczeniebaróo się okazało przydatne, gdyż często sam osobiście pełnił służbę podczas sprzy-jającej pogody.A podsternik Izrael Hands był to sumienny, wytrawny, stary i do-świadczony marynarz, na którym można było polegać pod każdym względem nawetw najcięższych opałach.Był on w zażyłych stosunkach z Długim Johnem Silverem, więc wymienienie jegonazwiska skłania mnie do powieóenia kilku słów o naszym kucharzu okrętowym,noszącym powszechnie przydomek Patelnia.Na okręcie nosił on szczudło na taśmie uczepionej dokoła szyi, ażeby mieć w mia-rę możności obie ręce swobodne.Warto było wióieć, jak wtykał koniec szczudła mię-óy deski podłogi i oparty na nim, nie zważając na kołysanie okrętu, z taką pewnościązajmował się gotowaniem, jak gdyby stał na ląóie.Jeszcze óiwniej było wióieć gokroczącego po pokłaóie w czasie największej zawieruchy.%7łeby ułatwić sobie przej-ście na dłuższych przestrzeniach, założył kilka pętlic, które przezwano kolczykamiDługiego Johna, i mógł o własnych siłach przedostawać się z jednego miejsca nadrugie raz posługując się szczudłem, to znów wlokąc je za sobą na taśmie z ta-ką szybkością, że dotrzymywał kroku innym luóiom.Mimo to kilku luói, którzypoprzednio odbywali z nim podróże morskie, wyrażało ubolewanie, że już wyszedłz dawnej wprawy, którą mieli sposobność poóiwiać. Patelnia nie jest człowiekiem pierwszym z brzegu! zwierzał mi się podster-nik. Przeszedł on dobrą szkołę w młodości i umie mówić mądrze jak z książki,a jaki chwat! Lew jest niczym w porównaniu z Długim Johnem! Wióiałem, jakzłapał raz czterech i potrzaskał im łby jeden o drugi& chociaż był bezbronny.Cała załoga poważała go niezmiernie, a nawet słuchała we wszystkim.Do każdegoumiał stosownie przemówić i każdemu wyświadczył jakąś szczególną przysługę.Dlamnie był nieznużenie uprzejmy i zawsze chętnie mnie wióiał w kuchni, którą utrzy-r bert ui te en n Wyspa skarbów 36Ptakmywał jak cacko w wielkiej czystości i porządku; naczynia wisiały wypolerowane, a wkącie tuliła się klatka z papugą. Chodz no, Hawkins mawiał zwykle chodz pogawęóić ze starym Joh-nem.Nikogo tu nie witam z taką radością jak ciebie, mój synu.Usiądz i posłuchajnowin.Oto Kapitan Flint& nazwałem papugę Kapitanem Flintem na pamiątkęsławnego korsarza& więc oto Kapitan Flint przepowiada nam powoóenie i szczęśli-wą podróż.Nieprawdaż, kapitanie?A papuga powtarzała pośpiesznie: Talary! Talary! Talary! dopóki John niezarzucił chustki na klatkę. Czy ty wiesz, Hawkins mawiał kucharz ten ptak liczy sobie pewnieze dwieście lat życia! Papugi żyją długo.Ale jeżeli kto wióiał większego zawadiakę,musiał być to chyba sam bies wcielony.Ona rozb3ała się po świecie wraz ze sław-nym korsarzem kapitanem England.Była na Madagaskarze, w Malabarze, Surina-mie, w Providence, Portobello.Była przy wyławianiu rozbitych okrętów ze skarbami.Tam właśnie nauczyła się wołać: Talary! Talary! nic óiwnego: było tego pięt-naście tysięcy trzysta wyobraz sobie, Hawkins! Była przy tym, jak wicekról Indiiopuszczał Goa, a patrząc na nią powieóiałbyś, że to óiecko! Ale ty już powąchałeśprochu, prawda, kapitanie? Bądz gotów do óieła! skrzeczała papuga. Ach, co to za ładna bestia! powieóiał kucharz podając jej kawałek cukruwyciągnięty z kieszeni, a ptak óiobał pręty i klął na całe gardło potwieróając opinię,że jest zawadiaką.John dodawał wtedy: Nie gorsz się, chłopcze; nie można dotykać smoły i nie powalać się.Ten staryptak jest baróo cnotliwy i chociaż klnie siarczyście, nic z tego nie rozumie, możeszbyć pewny! Stara papla klęłaby tak samo, że tak powiem, przed kapelanem.Mówiąc to Długi John wedle zwyczaju dotykał z powagą czupryny, co buóiłowe mnie przekonanie, że jest najlepszym człowiekiem pod słońcem.Tymczasem óieóic i kapitan Smollet trzymali się z dala od siebie.�ieóic nieprzejmował się tym wcale i lekceważył sobie kapitana.Kapitan ze swej strony nigdysię nie oóywał, chyba że musiał odpowieóieć na czyjeś zapytanie, ale i wtedy prze-mawiał zwięzle, głosem oschłym i opryskliwym, nie tracąc ani słowa na próżno.Dałsię pociągnąć za język i przyznał, że mylił się w swym mniemaniu co do załogi, gdyżniektórzy z marynarzy byli tak sprawni, jak tego wymagał, i wszyscy zachowywali sięprzyzwoicie.OkrętW Hispanioli był wprost zakochany [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz