Wyspa Skarbów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dobrze mówi doktor zawrzyjmy układ.Zawarłem więc z nimi układi oto my teraz jesteśmy tutaj panami placu.Zapasy, wódka, warownia, opał, który mieli-ście dowcip narąbać, słowem cały że tak powiem rozkoszny statek od najwyższychwiązań aż po kil do nas teraz należy.Oni zaś góieś drapnęli i sam nie wiem, góie terazprzebywają.Pociągnął znów spokojnie z fajki. A żebyś sobie nie myślał ciągnął dalej że o tobie była umowa w ukłaóie,to powiem ci, jakie były ostatnie słowa: Ilu was mam przepuścić? zapytałem. Czterech odpowieóiał doktor czterech, z których jeden raniony.Co zaś się tyczytego chłopca, to nie wiem, góie on się poóiewa, więc do diabła z nim (tak powieóiał).Nie troszczę się o niego.Już nam obrzydł.Takie były jego słowa. Czy to wszystko? Tak, to wszystko, co miałeś usłyszeć, mój synku odrzekł Silver. A teraz, czy mam wybierać? A teraz masz wybierać, a jakże! oświadczył Silver. Dobrze odrzekłem nie jestem tak głupi, żebym nie wieóiał dobrze, czego sięmogę spoóiewać.Niech się stanie, co się stać może najgorszego, mało mnie to wzrusza.Zbyt wiele razy oglądałem śmierć, odkąd poznałem się z tobą.Mam ci jednak kilka rzeczydo powieóenia (w tej chwili byłem baróo podniecony), przede wszystkim zaś to: wpadłeśteraz w ciężkie opały, straciłeś okręt, skarb i luói, całe twoje przedsięwzięcie poszło namarne.Może chcesz wieóieć, kto tego wszystkiego dokonał? Odpowiem ci to ja! Jato byłem w beczce od jabłek tej nocy, kiedyśmy ujrzeli ląd, i słyszałem ciebie, Johnie,i ciebie, Dicku Johnsonie, i Handsa, który teraz leży na dnie morza, a zanim przeszłagoóina, zameldowałem każde słowo, któreście mówili.Ja to również odciąłem cumęszonera i ja pozab3ałem luói, których zostawiliście na pokłaóie, i ja zaprowaóiłemokręt tam, góie ani ty, ani żaden z was już go nigdy nie zobaczy.Mogę śmiać się z was,bo od początku byłem w tej sprawie górą i nie boję się was więcej niż muchy.Zab3mnie, Johnie Silverze, albo oszczędz, jak ci się podoba.Ale powiem ci jedną rzecz, niewięcej: jeżeli mnie oszczęóicie, wtedy to, co przeszło, bęóie wam zapomniane, a kiedyzaniechacie rozbojów, wtedy, kamraci, ocalę kogo będę mógł spośród was! Do was należywybór.Zab3ajcie bliznich i samym sobie wyrząóajcie szkodę albo też oszczędzcie mnie,a pozyskacie świadka, który ocali was od szubienicy!Przerwałem, gdyż powiadam wam, zabrakło mi tchu w piersi.Ku memu zóiwieniu,żaden z nich się nie poruszył, lecz sieóieli wlepiwszy we mnie oczy jak trzoda owiec.A gdy jeszcze się tak gapili, podjąłem znów:x �war a dwugoóinny dyżur okrętowy (przyp.tłum.).r bert ui te en n Wyspa skarbów 84 A teraz, panie Silver, ponieważ uważam cię za najlepszego człowieka w tej otogromaóie, więc jeżeli moja sprawa przyjmie najgorszy obrót, będę cię prosił, żebyś byłłaskaw powiadomić doktora. Będę o tym pamiętał rzekł Silver z tak óiwnym odcieniem głosu, że jak miżycie miłe, nie mogłem rozstrzygnąć, czy śmiał się z mej prośby, czy też był życzliwienastrojony moją odwagą. Jedno mam jeszcze do dodania zawołał stary marynarz o mahoniowej twa-rzy, nazwiskiem Morgan, którego wióiałem niegdyś w karczmie Długiego Johna kołobulwarów w Bristolu. To on poznał Czarnego Psa. Dobrze, słuchaj jeszcze dodał kucharz okrętowy. Ja ci powiem jeszcze cośinnego, do pioruna! To jest ten sam chłopak, który wycyganił mapę od Billa Bonesa.Słowem, rozbiliśmy się na Jimie Hawkinsie, i to we wszystkim. Więc niech ginie! rzekł Morgan zakląwszy i wyciągając nóż podskoczył raznie,jakby miał dwaóieścia lat.Właóa Wara! krzyknął Silver. Kimże ty jesteś, Tomie Morganie? Może sąóisz, żety jesteś tu kapitanem, co? Nauczę cię moresu, do kroćset! Spróbuj okazać się niepo-słuszny, a pójóiesz tam, góie już wielu tęgich luói poszło przed tobą, od pierwszegodo ostatniego, w ciągu tych trzyóiestu lat.Jedni skończyli na rejach, inni zrzuceni zaburtę do morza, a wszyscy poszli rybom na żer! Jeszcze nie było takiego człowieka, któryby śmiał skakać mi do oczu i dobrze na tym wyszedł, możesz być tego pewny, TomieMorganie!Morgan stanął jak wryty, lecz wśród innych wszczęło się głuche szemranie. Tom ma słuszność rzekł jeden. Już dość długo gnębił mnie jeden tyran dodał drugi. Niech mnie powieszą,jeżeli ty masz mnie jeszcze gnębić, Johnie Silverze. Czy który z was, mości panowie, życzy sobie mieć ze mną do czynienia? ryknąłSilver wychylając się daleko w przód ze swej beczki i trzymając w prawej ręce jeszczeżarzącą się fajkę. Powieócie wyraznie, o co wam ióie, nie jesteście chyba niemi, jaksąóę.Ten, który czegoś żąda, dostanie, co mu się należy.Tyle lat żyję na świecie, a jakaśtam kufax � rumu bęóie mi pod koniec życia stawać okoniem? Znacie na to sposób;jesteście przecie, jak się wam wydaje, panami szczęścia.Dobrze; jestem gotów! Kto sięośmiela, niech wezmie kordelas do ręki, a zobaczę kolor jego gnatów i bebechów, zanimta fajka bęóie próżna.Nikt się nie ruszał, nikt nie odpowiadał. Tacy to jesteście? mówił znów Silver wkładając fajkę do ust. Oho! aż miło nawas patrzeć, no, no! Do walki żaden z was się nie pali.Ale może rozumiecie angielszczyznękróla Jerzego? Jestem waszym kapitanem z wyboru.Jestem waszym kapitanem, gdyż nawiele mil morskich wokoło jestem najlepszym marynarzem.Nie chcecie walczyć, jakprzystało na panów szczęścia , więc do pioruna, macie słuchać, a jakże! Ten chłopakniezmiernie przypadł mi do serca.Nigdy nie wióiałem lepszego chłopca nad niego! Jeston baróiej mężczyzną aniżeli dwóch takich jak wy, szczury przebrzydłe! A to wam jeszczepowiadam: niech no ujrzę, że ktoś z was tknie go choć palcem! Tyle wam powiadam,a jakże!&Nastąpiła długa chwila ciszy.Stałem przy ścianie wyprostowany jak struna.Serce biłowe mnie jak młot kowalski, lecz w głębi mej duszy świtać począł promyk naóiei.Silveroparł się o ścianę, założywszy ręce i trzymając fajkę w kącie ust, tak spokojnie, jak gdybyznajdował się w kościele, lecz oko jego błąóiło wciąż, ukradkiem spoglądając z ukosa naniesfornych towarzyszy.Oni ze swej strony coraz baróiej skupiali się w najdalszym kąciewarowni, a cichy szept ich rozmowy rozbrzmiewał nieprzerwanie w mym uchu jak szmerpotoku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz