007, p1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego instrumentalną zaledwie częścią… w określonej realizacji wyższej pozycji „ponad” — nie ma faktycznie już żadnego „schodzenia w dół” poza częścią świadomości, która może zejść, by wykonać pracę w ciele lub też na niższych poziomach, podczas gdy umiejscowiona wyżej istota jakby przewodniczy temu wszystkiemu, czego się doświadcza i co się czyni…”16Ekstaza ?Gdy już taki start zostaje osiągnięty, musimy postępować dalej powoli i systematycznie.Gdyż pierwszym impulsem świadomości jest wzbić się prosto w górę, jak gdyby była ona wsysana przez odgórną pompę, co daje poczucie nieskończonego wznoszenia się niczym w rakiecie, którego kulminacją jest coś w rodzaju świetlistej Nirwany.Błogość, która towarzyszy temu ostatecznemu rozkwitowi (to, co wydaje się nam jako ostateczne), albo to rozpłynięcie się jest tak nieodparte, że wydaje się raczej niepojęte, aby pragnąć zejść z powrotem na dół, na pośrednie poziomy i szukać czegoś jeszcze.Wyglądałoby to na upadek.Pragniemy jedynie pozostać tak nieruchomo, jak tylko to możliwe, aby niczym nie zakłócić tego cudownego Spokoju.Prawdę mówiąc — nawet nie zauważamy jakichkolwiek pośrednich poziomów pomiędzy wyjściem na szczycie głowy i zmieszaniem się z Białym Spokojem „na samej górze”.Podobnie jak nowo narodzone dziecko, otwierające po raz pierwszy oczy, tak i oślepiony poszukiwacz niczego nie rozpoznaje, wszystko miesza się w tej białości, a raczej — niebieskawej białości; tak więc traci on swe oparcie, to znaczy wpada w trans, „ekstazę” — jak to mówią na Zachodzie lub Samadhi, jak mówią w Indiach.Powracając stamtąd stwierdza, że absolutnie nic się nie zmieniło.„W swym pośpiechu, aby dotrzeć do celu… (poszukiwacz) przyjmuje, że nie ma nic pomiędzy myślącym umysłem a Najwyższym i zamykając swe oczy w samadhi próbuje przemknąć przez to wszystko, co mogłoby ewentualnie stać na jego drodze.Być może przybywa on do swego celu po to tylko, aby zasnąć w Nieskończoności…”17Naturalnie po swym powrocie poszukiwacz powie, że jest to cudowny, nie do opisania nadrzędny stan.I ma zupełną rację, ale jak zauważyła Matka: „Można powiedzieć wszystko, co się chce, bo się po prostu niczego nie pamięta… Gdy opuszcza się swą świadomą istotę i wchodzi w tę część siebie, która jest kompletnie nieświadoma, albo raczej w strefę, z którą nie ma się żadnych świadomych połączeń — wchodzi się w samadhi… Jest się wtedy w bezosobowym stanie, to jest w stanie, w którym jest się nieświadomym; stąd naturalnie nic się nie pamięta, ponieważ niczego nie było się świadomym…” Sri Aurobindo zwykle mawiał, że ekstaza jest całkiem po prostym wyższą formą nieświadomości.Może tak być, że to, co my nazywamy Transcendentem, Absolutem czy Najwyższym nie jest tym, co często jest opisywane jako ekstatyczna anihilacja, ale jedynie limitem naszej obecnej świadomości.Absurdem jest stwierdzenie: „Tutaj kończy się świat i zaczyna Transcendent”, jak gdyby były jakieś podziały lub przerwy między nimi.Dla Pigmeja — Transcendent może się zacząć z normalnym rozumowaniem k-o-t = kot, a świat zaniknie nie wyżej chyba niż na poziomie intelektu.Nie ma żadnej przerwy, poza tą w naszej świadomości.Być może rozwój oznacza właśnie dokładne przeszukiwanie dalszych zasięgów świadomości wewnątrz niewyczerpywalnego Transcendentu, który nie jest faktycznie „ponad” lub gdyiekolwiek indziej zewnątrz tego świata, ale wszędzie tutaj, stopniowo odsłaniający się przed naszymi oczyma.Gdyż jeżeli prehistoryczny Transcendent było ongiś usytuowane tuż nad protoplazmą, a potem nad ziemnowodnymi, nad szympansami i wreszcie nad człowiekiem nie znaczy to, że opuściło ono świat protoplazmy, aby wznieść się wyżej w stałym wysiłku wyłączania siebie z życia.To my, którzy pozostawiliśmy prymitywną nieświadomość i postąpiliśmy naprzód we wszechobecnym Transcendencie.*Zamiast więc omdlewać na samym szczycie świadomości (albo na tym, co odbieramy jako szczyt) i swą ekstazę uznawać za postęp — poszukiwacz musi zrozumieć, że jest to raczej oznaką nieświadomości i próbować dążyć do odkrycia życia zamkniętego pod tym totalnym olśnieniem: „Dąż do rozwoju swej wewnętrznej indywidualności — mówi Matka — a staniesz się zdolny wejść w te same regiony zupełnie świadomie i cieszyć się zjednoczeniem z wyższymi regionami, bez utraty świadomości i z koniecznością powracania z pustką zamiast doświadczenia”.** Sri Aurobindo podkreślał z naciskiem: „To w naszej dziennej przytomności musi nadejść realizacja i wytrwać w niej, aby stać się rzeczywistością życia… Doświadczenia i transy mają swoją użyteczność dla otwarcia istnienia i przygotowania go, ale tylko kiedy ta realizacja jest czymś stałym w naszym codziennym życiu — tylko wtedy posiadamy ją naprawdę…”18 Celem, do którego dążymy, jest stan integralnego mistrzostwa; nie ten w rodzaju duchowego odszczepieństwa, choć takie mistrzostwo jest jedynym możliwym w ciągłości świadomości.Kiedy wchodzimy w ekstazę, tracimy tego „kogoś”, który mógłby połączyć potęgi odgórne z ową bezsilnością na dole.Po przełamaniu się przez skorupę na szczycie głowy w więzieniu Alipore, Sri Aurobindo zaczął metodycznie przeszukiwać inne płaszczyzny świadomości, ponad zwykłym umysłem, tak jak w Barodzie przeszukiwał niższe płaszczyzny.Podjął pracę tam, gdzie ją pozostawił, wznosząc się na wielkiej drabinie świadomości, która rozciąga się bez żadnych przerw i ekstatycznych luk od Materii aż do tego nieznanego punktu, gdzie miał naprawdę odkryć coś nowego.„Gdyż najwyższa prawda, integralna samowiedza nie ma być osiągana przez ślepy skok w Absolut, ale poprzez cierpliwe przejście poza umysł”.19Istnienia i MoceKażdy z nas stale i nieświadomie otrzymuje wpływy i inspiracje z owych wyższych, superświadomych regionów, które wyrażają się w nas jako idee, ideały, aspiracje czy dzieła sztuki; nasze życia i przyszłość są tajemnie kształtowane przez te źródła.Podobnie, stale i nie wiedząc nic o tym, otrzymujemy witalne i subtelne fizyczne wibracje, które określają nasze emocjonalne życie i związki ze światem w każdej minucie.Jesteśmy zamknięci w indywidualnym, osobistym ciele tylko dzięki złudzeniom wzrokowym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz