Camilla Läckberg Syrenka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znów przesunął lornetkę w prawo, nad S�dra Hamngatan, w stronęsklepu żelaznego i Brandparken.Zatrzymał się przy kutrze MorskiejSłużby Ratowniczej i podziwiał go przez chwilę.Piękna sztuka.Całe ży-cie kochał łodzie, a przycumowany przy nabrzeżu kuter MinLouis ażbłyszczał.Przesunął lornetkę dalej, w stronę Badholmen.Kiedy zoba-czył drewnianą przebieralnię, jak zwykle naszły go wspomnienia z mło-dości.Osobno panowie, osobno panie.Gdy był chłopcem, próbowaliznalezć sposób, żeby podglądać panie.Najczęściej nic z tego nie wycho-dziło.Widział skały i trampolinę.Najczęściej korzystały z niej dzieci.Dalejwieżę, mocno już wysłużoną.Miał nadzieję, że zostanie wyremontowa-na i że nikomu nie przyjdzie do głowy ją rozbierać.Była przecież częściąFj�llbacki.Minął wieżę i spoglądał w kierunku Val�n.Nagle drgnął i cofnąłlornetkę.Co, do licha? Poprawił ostrość i zmrużył oczy, żeby lepiej wi-dzieć.Jeśli się nie myli, z wieży coś zwisa.Coś ciemnego huśta się nawietrze.Znów zmrużył oczy.Czyżby młodzież zabawiała się teraz wie-szaniem manekinów czy czegoś w tym rodzaju? Z tej odległości nie dałosię rozpoznać, co to takiego.Nie potrafił opanować ciekawości.Ubrał się, założył na buty antypo-ślizgowe podkładki i wyszedł.Schodząc po schodach, musiał się trzy-mać poręczy, żeby się nie przewrócić.Zapomniał je posypać piaskiem.Na drodze było już łatwiej.Ruszył w stronę Badholmen tak szybko, jakpotrafił.Przeszedł przez Ingrid Bergmans torg.Kompletna cisza.Przez chwi-lę się zastanawiał, czy nie zatrzymać jakiegoś samochodu, ale postano-wił dać sobie z tym spokój.Po co robić przedstawienie.Pewnie się oka-że, że to nic takiego.Przy samym Badholmen jeszcze przyśpieszył.Kilka razy w tygo-dniu chodził na dłuższy spacer, więc wciąż miał niezłą kondycję, alegdy dotarł na miejsce, był porządnie zasapany.Przystanął, żeby zaczerpnąć tchu, a raczej przed samym sobą uda-wał, że po to właśnie się zatrzymał.Prawda była taka, że od chwili gdyzobaczył przez lornetkę ciemny kształt, towarzyszyło mu nieprzyjemneprzeczucie.Nie mógł się zdecydować.W końcu odetchnął głębiej iwszedł na teren kąpieliska.Ciągle nie potrafił się przemóc i spojrzeć nawieżę.Patrzył pod nogi, ostrożnie stąpał po skałach.Gdyby się prze-wrócił, mógłby już nie wstać.Parę metrów przed wieżą powoli spojrzałw górę.Patrik usiadł zaspany na łóżku.Obudziło go jakieś brzęczenie.Wpierwszej chwili nie mógł się zorientować, co tak brzęczy.W końcuoprzytomniał na tyle, żeby sięgnąć po komórkę.Wyłączył dzwonek, aleustawił wibracje i aparat wściekle podskakiwał na nocnym stoliku, awyświetlacz migał w półmroku. Halo?Natychmiast się rozbudził i zaczął się ubierać.Jednocześnie słuchał izadawał pytania.Parę minut pózniej był ubrany i już miał wychodzić,gdy zobaczył kartkę od Eriki.Uzmysłowił sobie, że nie było jej w łóżku.Zaklął i pobiegł na górę.Maja wydostała się z łóżeczka i spokojnie bawi-ła się na podłodze.Cholera, co robić? Przecież nie zostawi jej samej.Zezłością zadzwonił do Eriki, ale po kilku sygnałach włączyła się pocztagłosowa.Gdzie ona jest o tej porze?Rozłączył się i zadzwonił do Anny i Dana.Odebrała Anna.Patrikodetchnął z ulgą i szybko wyjaśnił, o co chodzi.Potem przez dziesięćminut sterczał w przedpokoju, niecierpliwie przestępując z nogi nanogę. Coś ostatnio macie same pilne wyjazdy.Najpierw Erika ni z tego,ni z owego jedzie do G�teborga, teraz u ciebie pożar zaśmiała sięAnna, wchodząc do domu.Patrik podziękował szybko i pobiegł do samochodu.Dopiero za kie-rownicą dotarło do niego, co usłyszał.Erika do G�teborga? Wczoraj?Nic z tego nie rozumiał.Pózniej się tym zajmie.Teraz ma co innego nagłowie.Na Badholmen pełną parą pracowali technicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz