Claretie Jules Noris

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rajmund dobrze uczynił.Uczciwa dziewczyna, z rodu rycerskiego ibiedna, była właśnie taką żoną, jakiej potrzebował.To nie była Noris.Rajmund dobrze uczynił.Wdzięczna mu jednak była, że nie zapomniał o niej, o biednej Noris,wobec obowiązkowej radości.Myślał więc o niej, ponieważ odesłał jej dawne relikwie, myślał więc!Wsunął zwiędłe fijołki w kopertę, jak w całun, ale gdy jej dotykał, wi-dział zapewne, tak jak ona widziała, ten piękny dzień majowy, gdy na słoń-cu w Wersalu dzielili się temi kwiatkami.A przytem napisał na adresie jej imię, nazwał ją jeszcze raz Zuzanną!Teraz nikt, nikt nie będzie jej nazywał inaczej, jak Noris.LRTPo chwili wstała zwolna i zbliżywszy się do szuflady, odnalazła w port-felu bukiet zeschłych kwiatów.Przechodząc, rzuciła załzawionym wzro-kiom na portret starego F�rauda.Ujęła fijołki bez barwy, bez zapachu, bra-ciszków tych, które jej Rajmund odesłał, i ucałowawszy je po raz ostatni jedne i drugie, i te, które sama schowała,i te, które on rzucił na pastwę za-pomnienia i złożyła je na ogniu, który je objął szybko i wesoło, wesoło,że może zamienić w popiół to, co było miłością:I stojąc w swej czarnej sukni, w żałobie po wszystkich fantazyach, No-ris, chwiejąc się, patrzyła na pożar jednorocznych fijołków!Jeden rok! Wiek cały!Aza stoczyła się po jej twarzy bladej jak marmur.Teraz to, teraz córka F�rauda mogła powtórzyć swoją dewizę: Przeżyłam samą siebie!Nieruchoma, bezmyślna, Noris stała tak, patrząc na ogień, na węgle, napopiół, gdy w tem, znowu zastukano do drzwi.Nie słyszała na bruku ulicy turkotu powozu, zajeżdżającego przed pałac.Odwróciła głowę, podniosła czoło, poprawiła włosy i jakby budząc sięze snu, spytała: Kto tam?We drzwiach stanął lokaj z głębokim ukłonem. Jego Wysokość, proszę jaśnie pani!Jaka Wysokość? O kim to jej mówiono? Wysokość? Ach! Wielki Książę!. Ozwała się głośno: Sądziłam, że jest w Londynie!Lokaj stał na progu, czekając na rozkazy w postawie pełnej szacunku.LRTWtedy, w osamotnieniu kobiety upadłej, otoczona widmami tych szczę-śliwców, którzy unieśli po świecie szczątki jej samej, jej nadziei, jej wiary; opuszczona, skazana, nie mając innej życzliwości, oprócz przyjazni zprzyzwyczajenia od tego magnata, którego nie kochała, ale który litował sięnad nią i szanował ją, nie broniła się nawet, oddała na pastwę losu wszyst-ko, co jej zostało z młodości bez zachwytów, i zrezygnowana, zgnębiona,żywa nieboszczka,Noris popatrzyła przez chwilę na lokaja i głosem przygasłym, niechęt-nym, znużonym rzekła: A no! Proś!.Koniec.LRT [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz