Diaczenko Marina & Diaczenko Siergiej Miedziany król

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tak Złoty wyprostował się. Ale okazało się, że byłeś w mniejszości. Tak. I podporządkowałeś się decyzji Rady, ale jej nie przyjąłeś. Tak& I stchórzyłeś w ostatniej chwili.Ilimar cofnął się. Tak.Razwijar pochylił się nad stołem, przyglądając się morskim stworzeniom, uśmierconym ijeszcze żywym, ozdabiającym sobą lodową rzezbę. A to co? Czcigodny Ilimarze, czy to ostrygi?Złoty zaciął się.Bardzo chciał dumnie milczeć. To łzy smoka.Występują głęboko na dnie, w ładowniach osiadłych wraków.Ostry smak,niezwykle odżywcze& Bardzo niebezpieczne do zdobycia cicho dodała Jaska. Z dziesięciu poławiaczy dostarości dożywa dwóch.Każda łza jest warta tyle, co mały statek&Razwijar nakłuł bezwolne ciało mięczaka na dwuzębny widelec.Zanurzył w sosie.Zobaczył,jak przez twarz Ilimara przebiega skurcz, zapewne łzy smoka należało jeść inaczej. Dziwny smak przeżuwając, władca dolał sobie jeszcze aramera. Nie podoba mi się,panie, wolałbym pieczonego człapacza& Dostojny Ilimarze, wiedziałeś od Galagara, że opór jestbezsensowny.I że już pierwsza salwa zakończy się dla was całkowitym pogromem, śmierciąwaszych dzieci.I mimo to głosowałeś za oporem?Ośmionóg, leżący na szczycie lodowego zamku, patrzył mętnymi, zdrętwiałymi oczami. Jeśli nie ma możliwości żyć, trzeba godnie umrzeć wyszeptał Złoty. Choćby wwalce, choćby na szafocie. Jak te morskie zwierzątka?Złoty zakasłał, starając się ukryć grymas nienawiści. Obiecałem być wielkoduszny powiedział Razwijar innym tonem, poważnie. Niewierzysz mi? Wierzyć Heksowi? Uśmiać się można.Jeślibym nie stracił głosu, dowodząc tymitchórzami& Ilimar zaciął się.Władca kiwnął głową: Zbyt długo żyliście w złotym spokoju.Byliście dobrzy i cierpliwi dla siebie nawzajem.Dobrzy ludzie z całego zamieszkanego świata zbiegali się do was, gotowi nająć się do każdejpracy, żeby tylko pozwolono im tutaj żyć.Mam rację?Złoty podniósł na niego nabiegłe krwią oczy: Tak. Jedliście apetyczne mięso, które ubijał za was ktoś inny& � propos, podadzą mi dzisiajmięso? Nie te martwe morskie mięczaki, a prawdziwe, krwiste mięso? Czyje? cicho zapytał Ilimar.Długą chwile patrzyli sobie w oczy.Jaska małymi łykami piła aramer.W końcu Razwijarsię uśmiechnął: Zdajesz mi się odważnym człowiekiem, Ilimarze.Dlaczego mnie nie zabiłeś, chociażmiałeś taką możliwość?Dostojny milczał. Odpowiedz na pytanie.Chcę to wiedzieć. Nie odważyłem się. Przestraszyłeś się zemsty? Co jeszcze? Nie odważyłem się. Rozumiem.Razwijar znowu podszedł do okna.W witraże były wbudowane lusterka i soczewki.Nawetteraz, nocą, gra światła i cieni cieszyła oczy.Władca kamiennego zamku gwałtownie rozepchnąłokiennice i znowu zobaczył Mirtie w dole łańcuchy ogni, biegnące po mostach, wysokiegwiazdy na iglicach, ledwie, ledwie pobłyskujące morze w oddali.Widział jednocześnie i miasto,i komnatę za plecami i widział siebie oczami Złotego i oczami Jaski.Wyrazna świadomość tego,co się dzieje i tego, co nieodzownie wydarzy się bardzo szybko, była podobna do bijącego wtwarz ostrego światła.Zasłoniłby oczy ręką, gdyby tylko mógł odgrodzić się od tegooślepiającego blasku. Odejdz, Dostojny Ilimarze.Termin i rodzaj waszej kazni omówimy pózniej.* * *Jego pościel była zarazem idealnie miękka i odpowiednio szorstka.Z otwartego okna wiałomorskim powietrzem, czystym, bez zapachu spalenizny.Cykały nocne owady, szeleściły liście, anad ogrodami unosił się aromat kwiatów.Zdawało się, że skazane Mirtie chce zapaść w pamięćobcemu w swoim najjaskrawszym, świątecznym wyglądzie.To nie głód i nie pragnienie.To nie ból i nie duszność [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz