Furnivall Kate Rosyjska konkubina(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Na karabiny Winchester.Sto.Uśmiech rozjaśnił sześć okrągłych twarzy, a pięść jednego z mło-dych ludzi wystrzeliła w salucie.- Dobrze się spisałeś - powiedział Yuesheng z dumą w głosie.Changbył zadowolony.Traktowali się niemal jak bracia, ich przyjazń była jakskała, na której stali.Położył dłoń na ramieniu przyjaciela.Ich oczyspotkały się w milczącym porozumieniu.Zapracowali uczciwie nakażdy swój oddech.- Wieści z południa są dobre - powiedział Chang.- Mao Tse-tung? Czy nasz przywódca nadal unika sideł szarychbrzuchów?- O mało nie został schwytany w zeszłym miesiącu, ale jego obózwojskowy w Jiangcy rośnie w siłę z każdym dniem, ochotnicy zlatująsię tam z całego kraju jak pszczoły do ula.Niektórzy przychodzą tylkoz motyką w ręku i wiarą w sercach.Już bliski jest czas, kiedy CzangRLTKaj-szek odkryje, że zdradzając kraj, przypieczętował wyrok śmiercina siebie.- Czy to prawda, że w zeszłym tygodniu koło Kantonu doszło do po-tyczki? - spytała Kuan.- Tak - odparł Chang.- Wysadzono pociąg pełen żołnierzy Kuo-mintangu i.Jego głos i stukot prasy zagłuszyły huk otwieranych stalowych drzwiu szczytu schodów.Do piwnicy wpadł chłopiec, oczy miał rozszerzoneze strachu.- Są tutaj! - krzyknął.- %7łołnierze są.Przez piwnicę przetoczył się odgłos strzału i chłopiec upadł twarzą wdół, na klepisko.Jaskrawoczerwona krew rozlała się plamą na plecachjego kaftana.W jednej chwili w piwnicy zawrzało jak w ulu.Każdy wiedział, coma robić - Yuesheng od dawna przygotowywał ich na tę chwilę.Zga-szono światło.Buty wroga zatupotały w ciemnościach na schodach,podniosła się wrzawa, ktoś wydawał rozkazy, dwa kolejne strzały za-dzwoniły o ściany piwnicy.W najdalszym kącie stalą przygotowanadrabina.Dobrze naoliwione rygle puściły, właz stanął otworem.Alenocne niebo, które ukazało się w jego kwadracie, było jaśniejsze niżmrok piwnicy, co pozwoliło wrogowi zobaczyć sylwetki uciekającychludzi.Chang stał u boku Yueshenga, ostatni u stóp drabiny.Zobaczył nie-wyrazny kontur żołnierza zbliżającego się do nich od strony schodów ibłyskawicznym kopniakiem wyrwał mu szczękę z zawiasów.Usłyszałprzenikliwy wrzask bólu.Chwycił karabin żołnierza i zasypał piwnicęgradem świszczących pocisków.- Idz! - krzyknął do Yueshenga.- Nie, ty pierwszy!Chang dotknął ramienia przyjaciela.- Idz.Yuesheng nie wahał się dłużej.Zaczął się wspinać po drabinie.Chang wystrzelił jeszcze raz i poczuł, jak w odpowiedzi kula wrogaRLTprześlizgnęła się po jego włosach.Skoczył na szczeble drabiny zaraz zaYueshengiem.%7łołnierze Kuomintangu celowali w jaśniejszy kwadratwłazu i Chang nagle poczuł, jak spada na niego bezwładny ciężar.Miałtakie wrażenie, jakby to jemu wyrwali serce.Zarzucił ciało Yueshenga na ramię, wyskoczył przez właz i pobiegłw ciemność.RLT16- Jeszcze wina, Lidio?- Dziękuję, panie Parker.- Uważasz, że powinna, Alfredzie? Ma dopiero szesnaście lat.- Och, mamo, jestem już dorosła!- Nie aż tak dorosła, jak sądzisz, kochanie.Alfred Parker uśmiechnął się pobłażliwie.Płomień świecy odbijał sięw jego okularach, rzucając odblask na twarz Lidii.- Sądzę, że ten jeden raz nie zaszkodzi.W końcu to wyjątkowy wie-czór.- Wyjątkowy? - Walentyna uniosła brew.- Pod jakim względem?- Ponieważ to nasz pierwszy wspólny posiłek.Pierwszy z wielu, jakufam, podczas których będę miał zaszczyt przebywać w towarzystwiedwóch pięknych kobiet.- Uniósł lekko kieliszek w kierunku Lidii, apotem Walentyny.Walentyna opuściła na chwilę wzrok, przesunęła powoli palcem pobiałej skórze szyi, niby to rozważając jego sugestię, a potem rzuciła mukrótkie spojrzenie.Jakby zatrzaskiwała pułapkę, pomyślała Lidia, ob-serwując z zainteresowaniem efekt, jaki zachowanie matki wywarło naParkerze.Zaróżowił się mocno z zadowolenia.Zmysłowe ciemne oczyWalentyny i jej rozchylone usta wzburzały jego umysł i kradły mu du-żo więcej, niż próbowała mu ukraść Lidia.- Gar�on! - zawołał.- Jeszcze butelkę burgunda.Byb w restauracji w Dzielnicy Francuskiej, a Lidia zamówiła steakau poivre.Francuski ma�tre d'h�tel ukłonił się jej, jakby była kimśważnym, kimś, kogo stać na taki posiłek.W takiej restauracji.Miała nasobie oczywiście morelową sukienkę, tę z koncertu.Starała się roz-RLTglądać po sali i patrzeć na innych gości tak obojętnie, jakby to robiłacodziennie.Nikt nie mógł się domyślić, że wszystko to robiła po raz pierwszy.Po raz pierwszy w życiu była w restauracji.Po raz pierwszy jadła stek.Po raz pierwszy piła wino.- Byłam pewna, że zamówisz coś ostrego - powiedziała Walentyna ześmiechem.Lidia obserwowała uważnie Parkera, naśladowała go, kiedy wybierałwłaściwe sztućce spośród olśniewającego zestawu srebra, jaki ułożonoprzed nimi na stole, przyglądała się, jak dystyngowanie ociera serwetkąkącik ust.Kiedy matka powiedziała jej, że Alfred zaprosił ją na wspól-ny obiad, była zdumiona.Kolejny pierwszy raz.%7ładen przyjaciel matkinigdy nie uwzględniał Lidii w swoich planach, a to włączyło w jejgłowie dzwonek alarmowy.Jednak pragnienie, żeby zjeść coś w restau-racji, przeważyło nad instynktem, by trzymać się jak najdalej od panaParkera.- Zwietnie, pójdę - odparła.- Ale tylko pod warunkiem, że nie będziemnie napominał.- Nie będzie.- Walentyna ujęła Lidię pod brodę i potrząsnęła ener-gicznie jej głową.- Ale bądz grzeczna.Bądz miła.Sam cukier, nawetgdyby cię to miało zabić.To dla mnie ważne, kochanie.- A co z Antoine'em?- Pieprzyć Antoine'a.Jak dotąd wszystko szło dobrze.Tylko jedno małe potknięcie.KiedyParker uprzejmie zaproponował jej na przystawkę ślimaki, odpowie-działa bez namysłu:- Nie, dziękuję.Zjadłam już tyle ślimaków, że wystarczy mi to dokońca życia.Walentyna zganiła ją wzrokiem i kopnęła mocno pod stołem.- Naprawdę? - Parker był zaskoczony.- Och, tak.U Polly - wyjaśniła Lidia szybko.- Jej matka je uwielbia.- Nie dziwię się jej.W czosnku i maśle?RLT- Mmm, wyśmienite.- Roześmiała się szelmowsko.- Prawda, ma-mo?Walentyna skierowała oczy w kierunku sufitu.Nie chciała wracaćwspomnieniami do tych chwil, kiedy w nocy, w deszczu biegały potrawnikach, polując na ślimaki.A czasami nawet na dżdżownice i żaby.I o ich smrodzie, kiedy się gotowały.Lidia uśmiechnęła się słodko do Alfreda.- Mama powiedziała, że jest pan dziennikarzem, panie Parker.Tomusi być bardzo interesujące zajęcie.Usłyszała ciche westchnienie aprobaty ze strony matki.- Tak, dziennikarzem w Daily Herald".To bardzo niespokojnyokres w historii Chin, ale kluczowy.Czang Kaj-szek wniósł nieco nor-malności i porządku do tego nieszczęsnego kraju, Bogu niech będądzięki.Więc tak, to bardzo interesująca praca.- Uśmiechnął się do niejszeroko.Odwzajemniła uśmiech.- Powiedz, Lidio, czytasz tę gazetę?Zamrugała szybko.Czy ten człowiek zdawał sobie sprawę, że za ce-nę gazety można było kupić dwa baos i napełnić sobie żołądek?- Zwykle jestem zbyt zajęta lekcjami.- A tak, oczywiście, to godne pochwały.Ale dobrze by ci zrobiło,gdybyś od czasu do czasu przeczytała gazetę i dowiedziała się, co siętutaj dzieje.Poszerzyłoby to twoje horyzonty i dałoby ci wiedzę o pew-nych faktach.- Moje horyzonty są już dość szerokie, dziękuję.I codziennie po-znaję nowe fakty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz