Huberath Marek S. Vatran Auraio

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Już chciał się pochwalić tym spostrzeżeniem z pląsającą po czytelni Alicą, kiedy spodwysokich, pierzastych chmur, spowijających południowy nieboskłon, zaczęła się opuszczaćgruba biała kreska.Nie tworzyła prostej linii, lecz łuk, czasami zmieniała kierunek, biegnączygzakiem.Przybywało jej niewiele, lecz stale.Od chmur konsekwentnie zbliżała się kuziemi. Jak drążona we mgle, jak tunel z mgły , pomyślał. Alica! Przestań.Grają mi trubyci,a ja tańczę do ich muzyki.Pióra lubią mój taniec.Czują,jakbym się wystawiła do słońca.Krew żywiej krąży.Próbowałeś kiedyś takich tanów? Nie, nigdy.Podejdz tu i popatrz, jakie dziwne zjawisko na niebie.Nigdy czegośtakiego nie widziałem. Ty widzisz coś ciekawego.? To ja mogłabym ci opowiedzieć, co się może pokazaćna niebie.Plamy zielone i plamy szkarłatne.Może wreszcie uwierzysz, że one istnieją. Podejdz i zobacz. Na pewno ljetuczan smyj, a z niego wysiądzie priljetatjel. Zatrzymała się,zdyszana. Gdzie to dziwo? Ta biała kreska.Teraz już sięga do samej ziemi.Wygląda jak gruba, nierozgałęzionabłyskawica, ale nie znika. Trafiła daleko na Zatr�vati Ljuci. Nie rozchodzi się w powietrzu.To trwały tunel z mgły. Może to wiatr tak go uformował? Nie.Narastało już takie pogięte.Teraz się rozmywa. To chyba rzeczywiście jest. Przestań żartować! przerwał jej. Trzeba poszukać w archiwum informacji natemat ljetuczan smyjav. Może to burza idzie.Albo tornado tak wiruje. Tornado nie zbliża się do gór i ma formę leja.Tylko kornaaca widywali je.Nie mapewności, czy coś takiego istnieje. Może to inne naturalne zjawisko.Gruba i powolna błyskawica rozeszła się w powietrzu.Nad Zatr�vati Ljuci wróciłspokój.Gdzieś były te notatki.Oboje przeglądali stronę po stronie, szperali po półkach.Ajfridledwie pamiętał tamten zapis.Ona tego nie czytała.Nie myślano poważnie, że ktoś może ichtutaj odwiedzić.Poza czaszką Doedda Furlongga dowodów nie było. Trzeba przesunąć Braborkę powiedziała. Na półce za nią jest trochę starychtekstów.Przesunęli kazetu w kąt.Mumia pochyliła się i miękko wahała się do przodu i do tyłu. Nie gniewaj się, ale to ważna sprawa powiedziała Alica.Ajfrid lekko ujął brunatną dłoń mumii, drgania wytłumiły się.Braborka zatrzymała sięw niemym wyrazie zapytania, w jakim już na zawsze zastygły jej niedomknięte usta.Alica podniosła plik zakurzonych manuskryptów, luznych kartek między cienkimideszczułkami okładek, powiązanych powrozem.Czytali, ale wzrok stale uciekał ku dalekiemu krajobrazowi Zatr�vati Ljucav.Gdybytylko jedno z nich widziało tunel mgły, można by pomyśleć, że to halucynacja, widzielijednak oboje.Alica trafiła na poszukiwaną relację.Ledwie parę zdań. Ljetuczan smyj opuszcza się wolno na ziemię, myszkuje za najlepszym miejscemdo osadzenia się na gruncie.Zlad jego szeroki jest, wydaje się cylindryczny i długo pozostawaw powietrzu.Smyj potrzebuje spłaszczenia terenu, ale się weń nie wkopuje przeczytałagłośno.Potem już było o spotkaniu priljetatjela, ostatniego przybyłego, więc z pewnościąDoedda Furlongga. To jest dokładnie to, co zobaczyliśmy podsumowała. Też tak myślę. Odsuńmy Braborkę na miejsce. Po co? Przecież niedługo będziemy demonstrować, co mamy najlepszego.Braborkęi jej suchych ludzików. Zasłania przejście.Odsunęli kazetu w kąt archiwum. Nie zakurzyła się? Alica przejechała palcem po ręce mumii. Tutaj stale jądotykamy zreflektowała się. Może odkurzmy ją trochę? Wstyd pokazywać najważniejsząkolekcję zaniedbaną.Priljetatjelja pomyślą, co z nas za aurai. A małych ludków odkurzyłaś? Ależ miałeś intuicję, żeby ich zachować! Jad�vina powiedział ci, że smyj przyleci? Nagle spojrzała badawczo. Skądże.Vylet się skończył, a tych dwoje malców wyglądało tak, jak zwyczajnyczłowiek, bardzo regularnie mimo deformacji.Braborkę zaś ty zaproponowałaś do ichtowarzystwa. Drevana Auraica nie wpadła na ten pomysł. Trzeba zejść jak najszybciej do osady.77.Schodząc lasem, ustalili, jak ma wyglądać ich przybycie do Matcinaj Dolany.Przez osadęprzeszli w rytualnym tańcu.Po raz pierwszy mieszkańcy mieli okazję zobaczyć pląsy dwojgaaurai.Ważne było, żeby wspólnota zaakceptowała Alicę w nowej roli.Gromadziło się corazwięcej osób.Do garady vyletnikav towarzyszył im już orszak.Bliżej najważniejszego budynku aurai już nie pląsali, lecz szli godnym krokiem,unosząc i równo opuszczając ramiona, by pióra malowniczo powiewały.Każde ukazaniebarwnych kształtów wzbudzało szmer podziwu.Vedan oczekiwał przybywających w drzwiach garady vyletnikav.Za nim stali trzejzaplecnika.A jeszcze bardziej z tyłu, wzdłuż ściany, wisiało na tyczkach kilka rzędów trupichczaszek, przewleczonych przez dziury w kości.Ciemne oczodoły natarczywie wpatrywały sięw przybysza, jakby oczekując jego tłumaczenia się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz