Maria Glinka Oko w oko ze smiercia wspomnienia z wiezien NKWD(3)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.83 Panie są czupurne jak dwa młode kogu-tki mówił do nas po ojcowsku staryadwokat. Jak może mówić o lekceważeniu życia ktoś,tak pełen radości życia przecież to od razuwidać! mówi inny.Zapomniałam powiedzieć, że sala sądu pełnabyła publiczności; że na sali obecne są osoby z po-selstwa polskiego wiemy o tym.Czujemy jak-by ciepły prąd sympatii, idący z sali a jakodowód tego realny przybywają do nas w przerwiepapierosy i czekolada.Nasz obrońca okazał się przemiłym w rozmo-wie i w oczekiwaniu na wyrok gawędziliśmy zu-pełnie beztrosko, nierzadko potrącając o literaturę.Gdy wróciłam pózniej do kraju, prześladowałymnie ze strony znajomych i nieznajomych ludzinieodmiennie dwa pytania: jakie wrażenie sprawiawyrok śmierci i przejście granicy? {Było jeszczetrzecie, bardzo dlaczegoś ludzi frapujące: co wamdawali jeść? Ale to można było zbywać krótkim jak gdzie".)Przyznaję, że po prostu nie chciało mi się od-powiadać.Trzeba było przeżyć z nami te długiemiesiące więzienia, aby wczuć się w nasze duszei móc zrozumieć tę właśnie najprostszą odpo-wiedz.I teraz nie chciałabym być zle zrozumianą,gdy powiem, że nie czułam nic.Gdy w czasie ciekawej rozmowy usłyszałyśmy: Proszę wstać, sąd idzie nie było wprost czasu84na zastanawianie się, że może te krótkie urzędowesłowa, które zaraz usłyszymy, będą oznaczały śmierć.Zresztą z myślą o tym wyroku zżyłyśmysię już przez tyle miesięcy, a l'accoutumance dudanger produit 1'accoutumance � la mort m�me".A więc stojąc słuchaliśmy twardego głosu sę-dziego Ulricha czytającego wyrok.Gdy doszedł domego nazwiska i odczytał, że stosownie do art.68na 5 lat więzienia", błysnęła mi tylko zdziwionamyśl, że tak mato? Ale zaraz nastąpił ciąg dalszy: a za art.66 na rozstrzelanie razem: roz-strzelać".Taki sam wyrok otrzymuje jeszcze p.J.i trzech mężczyzn.A Zosia? Zosia, biedaczka, kunaszemu przerażeniu dostaje ze względu na mło-de lata" 10 lat obostrzonego więzienia z izolacją.To chyba trudno wytrzymać! Pani Brzezińska,Marysia i chora Wanda uwolnione.Najprzykrzejsze jest to, że w tej chwili po wy-roku otacza nas surowa straż z rewolwerami, niewolno nam z nikim rozmawiać, ani nawet poże-gnać naszych obrońców.Rozstajemy się z paniąBrzezińską, która błogosławi nas i płacze z żalunad nami, a jednocześnie z radości swojej i Marysi.Stara się pocieszyć zrozpaczoną i do-tkniętą wyrokiem Zosię, ale cóż słowa mogą po-móc dzieliłyśmy nasze losy tyle czasu, a oto wy-roki nasze są odmienne.Prowadzą nas do ciężarowego samochodu na razie, na szczęście, Zosia jest z nami.%7łołnie-85rze z karabinami w pogotowiu, rozmawiać niewolno, teraz nie jesteśmy zwykłymi więzniami,teraz jesteśmy skazani na śmierć.Chłodny listopadowy świt przejmuje nas dresz-czem.Suniemy przez uśpione ulice z głuchymdudnieniem ciężarówki, w milczeniu.Zwit rozja-śnia się coraz bardziej.Moskwa we mgle rannejwygląda jak zaczarowane miasto.Podjeżdżamy znów do Butyrek.Mężczyzni idądo Moku", a my trzy do znanej nam już basztyPugaczowskiej.Wprowadzają nas do brudneji wilgotnej celi na parterze, zupełnie pustej i do-piero na nasze gwałtowne żądanie zakłopotana do-zorczyni przynosi jakieś sienniki.Pierwsza myśl spać! Mamy w każdym razie48 godzin do wykonania wyroku.Tymczasem na-stępuje reakcja: śmiertelne znużenie po kilkudniach najwyższego napięcia nerwów i ostatniejbezsennej nocy.Urządzamy jako tako nasze sien-niki i za chwilę ogarnia nas młody, zdrowy sen.W południe budzą nas: przyjeżdża zwykły ka-puśniak i jako cudowny dodatek pudełko cia-stek pod adresem Zosi i moim.Cieszymy sięogromnie tym dowodem czyjejś sympatii i pa-mięci na próżno tylko łamiemy sobie głowy,aby odgadnąć ofiarodawcę.Pozostał nieznanymrycerzem.Pamiętają o nas mówimy sobie to dobryznak, a może Poselstwo polskie zdoła uchylić wy-rok? Zaczynamy teraz na nowo przeżywać wszyst-86kie wrażenia i wspomnienia z sądu i usta nam sięnie zamykają.Tak nam przechodzi popołudnie.Tego wieczora wiedziałyśmy na pewno, że jeszczemożemy spać spokojnie.Jednak coraz nowe myślii przypomnienia nie dają nam zasnąć.Przy tymzimno.Wezwałyśmy więc dozorczynię ze stanow-czym żądaniem przeniesienia do innej celi.Poszłapytać o pozwolenie zgodzili się przeszłyśmywięc na trzecie piętro tejże baszty, gdzie byłoznacznie lepiej.Na tym piętrze, prócz nas, kilkacel zajmowały kryminalistki.Okropnie były za-intrygowane naszą celą, zamkniętą na głucho, i gdytylko otwierano drzwi dla spaceru czy sprzątania,zaraz jakieś oko pojawiało się w otworze juda-sza".A gdy mijało 48 godzin.Był to właśnie czaswieczornego sprzątania i korytarz był pełen wrza-wy.Nagle na tle tych głosów usłyszałyśmy wy-mienione dwa nazwiska. Zbierać się z rzecza-mi! wykrzyknęła któraś z kryminalistek.O, wtedy byłyśmy pewne, że to chwile ostatnie.Nie, nie zbierać się, tylko telefonogram do was i dozorczyni weszła z papierem w ręku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz