Mike Carey Mój własny diabeł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ioczywiście zajęto się także moją profesją.Gdyby martwi mieli prawa, można założyć, żejednym z nich byłoby prawo do nieodesłania w otchłań przez radosną melodyjkę wygrywanąna flecie - albo wiersz, mechaniczny rysunek, serię skomplikowanych gestów czy innąodmianę zaklęcia, którego używał dany egzorcysta, przedzierający się brutalnie przeznaturalny porządek rzeczy.Starałem się jak najmniej zwracać na to uwagę, lecz Tchnieńcy powoli zaczynali mnieniepokoić - podobnie jak wcześniejsze ruchy obrony życia pracowników klinik aborcyjnych.Jednakże ani Rich, ani Cheryl nie pamiętali, by Jon Tiler kiedykolwiek poruszył tentemat, co w zasadzie upewniło mnie, że nie należy do ruchu.Oni nigdy się nie zamykali imożna ich było uciszyć, jedynie kneblując kawałkiem gnijącego całunu.Impreza powoli zaczynała się zwijać.Cheryl poszła upudrować nos, a Rich, lekkowstawiony, zaczął mi opowiadać o pieszych wycieczkach po Europie Wschodniej, leczzabrakło mu pary w połowie długaśnej anegdoty na temat praskiego klubu Kajkobad, gdziewystępowały transseksualne striptizerki.Oczy mu się zamgliły: u wypitego gościa oznacza to,że albo zamyślił się głęboko, albo zaraz zejdzie.Tak czy owak uznałem, że najwyższy czassię pożegnać.- Hej, brachu.- Rich ocknął się nagle.- Chyba komuś się spodobałeś.- Komu? Cheryl? - Lekko mnie zaskoczył.Nie miał chyba na myśli Jona Tilera?Rich potraktował moje słowa niecierpliwym gestem.- Nie, nie Cheryl.Cheryl dużo strzępi język, ale nic z tego nie wynika.Chodzi mi otamtego przerośniętego draba w kącie.Nie pokazał ręką - jedynie wywrócił oczami, wskazując w prawo i w tył.Podążyłemwzrokiem, nie obracając głowy, tylko unosząc szklankę i od niechcenia rozglądając się pobarze.Nietrudno było zgadnąć, kogo ma na myśli: w kącie przy drzwiach, wciśnięty wciasną kabinę, która podkreślała jego i tak imponującą masę, siedział wielki facet.Dziwniebezkształtne ciało opinał staroświecki szary garnitur w ukośne prążki.Niezależnie od napisuna metce, pod spodem musiało widnieć mnóstwo X przed literą L.Jego łysa czaszka lśniła, ajasne, niemal bezbarwne oczy umknęły w bok, gdy na niego popatrzyłem.I kiedy się odwrócił, zorientowałem się, że odczucie tak zwiewne, że wcześniej go niedostrzegałem, nagle zniknęło.Było to dokładnie to, co opisał przez telefon Peele: wrażenielekkiego, nierównego nacisku na całą skórę, świadomość, że ktoś mnie obserwuje.Dobra,zostawmy to na pózniej.Nie wiedziałem z kim mam do czynienia, ale doskonale wiedziałemz czym.On zapewne także wiedział kim jestem.Możliwe nawet, że dlatego właśnie mi sięprzyglądał.W pewnych grupach egzorcyści budzą bardzo rzeczywiste i bardzo naturalne lęki.W tym momencie Cheryl wróciła z kibla, dając sygnał do odejścia.Pożegnałem się,ucałowałem solenizantkę w policzek i zniknąłem.Nie pamiętam już, z jakiego powodu pomaszerowałem obok dworca Euston, w góręEvershold Street.Może miałem ochotę na spacer, choć wciąż było zimno i wietrzno, a możeświadomie wybrałem trasę prowadzącą obok archiwum.Szedłem jednak drugą stroną drogi i kiedy ujrzałem kobietę, stojącą na chodniku przedwejściem do Bonningtona, z wiszącymi po bokach rękami i zwieszoną głową, z początkupomyślałem, że to Alice, wychodząca w końcu do domu po imponująco długich, niepłatnychnadgodzinach.Potem jednak zarejestrowałem obecność kaptura, a chwilę pózniej fakt, że jej ciałobladło coraz bardziej i stawało się ulotniejsze w miarę zbliżania do ziemi.W końcu uniosłagłowę, by na mnie spojrzeć, a ja zamarłem, bo owo spojrzenie odbywało się bez pośrednictwaoczu.Górną połowę twarzy kobiety stanowiła bezkształtna, pofalowana masa czerwieni.Ciemne włosy, dekoracyjnie rozrzucone, wiśniowo-czerwone usta i dziecinny, zaokrąglonypodbródek.A między nimi nic, tylko czerwień.Trudniej przyszło mi określić co ma na sobie.Była ubrana na biało, tak jak wszyscymówili.Ale w co? Zbyt mało widziałem, by móc to ocenić.Uniosła rękę, wskazując budynek,ręka była naga, widmowo blada.Zjawa sprawiała wrażenie, jakby walczyła z siłąprzyciągania; poruszała się bardzo powoli, z napięciem i straszliwym wysiłkiem, dokładnietak, jak unosimy nogi w koszmarnych snach, w których uciekamy przed upiorem.W końcu doszedłem do siebie i zeskoczyłem na jezdnię - niemal dokładnie podnadjeżdżający autobus.Wycie klaksonu ciągnęło się za nim niczym ryk ranionego zwierzęcia,gdy w ostatniej chwili uskoczyłem do tyłu.Sądziłem już, że zniknęła, że autobus ukrył jej dramatyczne wyjście, zgodnie znajlepszymi kanonami banalnej sztuki filmowej.Ona jednak wciąż tam była i puszczając siębiegiem, próbowałem określić towarzyszące wizji uczucie: namiar.Zacząłem narzucać na niąsiatkę mej osobliwej percepcji, układając sekwencję nut, zamieniając ją w muzykę.Nie byłoto łatwe.Choć stała przede mną, czułem ją tak słabo, jakby w ogóle jej nie było.Zupełniejakbym patrzył na nią przez odwrócony teleskop.Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia zczymś takim i w ogóle tego nie rozumiałem.Gdyby jednak została tam jeszcze parę chwil, niemiałoby to znaczenia.I wtedy, jakieś siedem metrów za nią otwarły się drzwi.Zjawę przeszyła falajaskrawobiałego światła.Odwróciła się i zniknęła.Odkryłem, że patrzę na Jona Tilera, któryprzyglądał mi się z miną królika złapanego w promień reflektora.W ręce trzymał torbę,uniósł ją, próbując wyjaśnić - albo może się osłonić, bo wyglądał, jakby się spodziewał lania.- Wróciłem po torbę - wyjaśnił.- Czy to.? Cholera, czy ty.?Zacząłem szukać w myślach stosownej odpowiedzi; większość propozycjikoncentrowała się wokół słowa dupek.Ale żadna nic by nie dała, poza błyskawiczną,emocjonalną catharsis.Odwróciłem się zatem, rzuciłem przez ramię Zamknij za sobą i odszedłem.7Przyjęcie chyliło się ku końcowi.W istocie to bardzo uprzejme określenie.Po prostu zdechło.Nawet mój ojciec, którego, gdy się rozkręci, nie uciszy nic prócz dekapitacji, w końcu siępoddał i wbił wzrok w talerz.Dyrektorka szkoły podstawowej, pani Culshaw, grzebaławidelcem w jarzynach.Klown siedzący obok matki dłubał z żałobną miną w nosie, a ona bezzbytniego przekonania kręciła z dezaprobatą głową.Twarze wszystkich osób przy stole zwróciły się ku mnie.- Zagraj nam coś, Fix.- Pen uniosła dwuznacznie brwi.- Założę się, że znaszniesamowite melodie.Pokręciłem głową, ale wszyscy zaczęli przytakiwać.Dawni koledzy ze szkoły iwrogowie, kobiety, z którymi sypiałem, mężczyzna z narożnego sklepu przy Arthur Street,wszyscy pragnęli darmowej rozrywki, a ja miałem im jej dostarczyć.Powoli wstałem.- Zagraj tę, którą tak lubiła twoja siostra Katie.Tę, którą jej grałeś, nim umarła.�w żarcik powitała fala chichotów.Ojciec wymienił spojrzenia z matką, która skinęłagłową, jakby właśnie zdobył punkt w tajemniczej grze.- Zagraj, by przywrócić ją do życia - zaproponował mój brat Matthew, błogosławiącmnie ironicznie znakiem krzyża.To przeważyło szalę.Jak zawsze.Chciałem, żeby wszyscy się zamknęli, anajszybszym sposobem osiągnięcia tego było zrobienie, czego żądali.Uniosłem flet do ust izagrałem pojedynczą nutę: ostrą, długą, przenikliwą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz