Moriel Enrique Miasto poza czasem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie mówię już o wojnach, podczasktórych jakaś osoba rozpływa się w powietrzu i trzeba czekać dłu-gie lata, żeby rozpocząć formalności związane z uznaniem jej zazmarłą.Nie, nie trzeba się do tego odwoływać.Każdego dnia ginąstarcy i nikt już więcej o nich nie słyszy, chłopcy, którzy uciekają,bo chcą odnalezć własne życie, a najprawdopodobniej znajdujągrób, o czym nikt się nie dowiaduje.Dziewczyny, zwiedzione lubuprowadzone, w najgorszym razie pogrzebane pod jakimś drze-wem, koło którego bawiły się z rodzicami.Nikt nigdy więcej niesłyszy o tych starcach, o tych chłopakach żądnych przygód, o tychrozkwitających dziewczętach.Ja wiem o tym najlepiej, ja, któryciągle muszę zamykać bezskuteczne dochodzenia.Niech to pananie dziwi, mój przyjacielu, że w ciągu tylu lat zniknął jakiś ban-kier i jakiś lekarz.- Ale nie obaj z tą samą twarzą i bez żadnego wpisu w Reje-strze Cywilnym.Komisarz wykonał gest zrozumienia, który prawie niczym sięnie różnił od gestu bezsilności.- Mecenasie.- spytał półgłosem - czy wierzy pan w Szatana?18.%7łelazne łożeChyba już mówiłem, że zaistniały dwie okoliczności, którezmieniły wszystko wśród spokoju i zapomnienia kościoła NuestraSe�ora del Coll: moja wizyta w Trybunale Inkwizycji i poznaniepewnej dziewczynki, która chciała umrzeć.Nie potrafię powiedzieć, która z nich była ważniejsza, ale za-cznę od wizyty w Inkwizycji, bo ta miała miejsce wcześniej.Do tejwizyty zmusił mnie proboszcz, gdyż musiał uzupełnić swoje ar-chiwa, a tylko ja umiałem czytać, poza tym znałem wszystkie fak-ty historyczne, o jakie mogli pytać.Tak więc dał mi list polecają-cy, kawał chleba, kilka gramów boczku i pożegnał mnie tymi sło-wami:- Jesz niewiele, więc nie umrzesz z głodu.Co do wody, znaj-dziesz jej po drodze tyle, ile zechcesz.Rzeczywiście barcelońska równina poprzecinana była wypły-wającymi z gór strumieniami i potokami, nad którymi często bu-dowano domy i ulice.Pózniej, w odległym czasie, który jeszczezagubiony był we mgle, miałem być obecny przy budowie Ramblade Catalu�a nad strumieniem Maila.Ale wtedy było to czymś,czego nawet nie mogłem sobie wyobrazić.124Było ryzykowne wchodzić znowu do Barcelony wewnątrz mu-rów z twarzą, która zupełnie się nie zmieniła, ale musiałem byćposłuszny, żeby nie wywołać nieufności proboszcza.I nie pozo-stawało mi nic innego, jak odbyć tę bardzo długą drogę na ulicęCondes, gdzie mieścił się Trybunał Inkwizycji.Czy też, mówiącściślej, jeszcze się tam oficjalnie nie mieścił.Jedna z najbardziejponurych instytucji, jakie zna historia, nie miała swojego cen-trum w kompleksie Pałacu Królewskiego aż do następnego wieku,ale już wtedy prowadzono tam wiele przesłuchań.Jej lokale znaj-dowały się obok salonu Tinell i wyróżniały się półkolistymi łuka-mi, które jako jedne z niewielu elementów architektonicznych nieuległy niszczącemu działaniu czasu.Cała część pałacu przydzielo-na Inkwizycji była posępna i złowieszcza i miała bezpośredniewejście od ulicy Condes przez bramę, którą pózniej, po latach,zamieniono na solidną kratę, co widziałem na własne oczy.Na-tomiast nie zmienił się herb znajdujący się nad tą bramą, któryteraz zdobi Museo Mar�s.Z biegiem wieków wracałem tam, bypodziwiać dzieła sztuki, i obserwując twarze zwiedzających, wi-dzę, że nie zdają oni sobie sprawy z tego, iż w tych samych mu-rach można było słyszeć potworne oskarżenia, krzyki bólu i wy-roki skazujące na stos.Dziwi mnie, że spotykam w muzeum damyz socjety, którym potrzebna jest porcja kultury, by miały czymzabłysnąć na swych spotkaniach towarzyskich, i staruszki roz-mawiające szeptem, jakby nie ośmielały się zakłócać sekretnegospokoju zmarłych.Otóż w owych czasach Zwięte Oficjum nie miało jeszcze ofi-cjalnej siedziby w tym miejscu, ale funkcjonowało.Wszedłem domiasta przez bramę del �ngel, gdzie wcześniej mieścił się targniewolników, i zobaczyłem, że targ na Plaza del Pino, w pobliżuktórego piłem zwierzęcą krew, działa tak samo jak dawniej, za-nim opuściłem Barcelonę.Zdałem sobie sprawę, że jestem teraz125w bogatszym mieście: otwarto więcej sklepów i warsztaty cecho-we były znacznie lepiej urządzone, choć nadal pracowano na uli-cach.Ludzie chodzili lepiej ubrani, ale powietrze nadal było gęstei cuchnące, gdyż ulice pozostały wąskie, a do tego wzrosła liczbamieszkańców.Barcelona dusiła się i zaczynano mówić o budowiemieszkań nad ulicami, tak że te miały się przekształcić w rodzajtuneli.Jednocześnie wznoszono nowe budynki po stronie kanałuCondal, toteż wątpię, by ktokolwiek znał liczbę mieszkańców ów-czesnej Barcelony.Za murami, w Raval, gdzie dawniej mieszka-łem, gniezdziły się już na kupie całe tłumy.Ale ja bałem się, że ktoś mnie rozpozna, dlatego włożyłemczapkę, która zasłaniała mi część twarzy; zbyteczna przezorność,bo wszyscy byli zajęci swoimi sprawami i - podobnie jak to będziewieki pózniej - nikt nie zwracał na mnie uwagi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz