Moriel Enrique Miasto poza czasem(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wielokrotnie mdlałem podczas opatrunków.Siarka płonącana ranach była znacznie gorsza niż tortury Inkwizycji.Nie rozu-miem, jak mogłem znieść te męki, bo dwóch innych, leżącychobok mnie, przypłaciło je życiem, a jeden z nich postradał przed-tem zmysły.Miałem szczęście, że maść z kobiecego trupa, którąmnie potem potraktowano, okazała się niemal orzezwiająca, po-dobnie jak warstwa błota, którą dodano z wierzchu.Przez całe dni ukrywali mnie w trupiarni, która potworniecuchnęła i o której administracja szpitala nie chciała nic wiedzieć.Tylko kilku duchownych zajmowało się ciałami, o które upomniały162się rodziny, chcąc je pogrzebać zgodnie z katolickim rytuałem.Pozostali, wśród nich muzułmanie i żydzi, nie zasługiwali nanajmniejszą uwagę.Co dzień powtarzano tę kurację.Wylewano na moje plecy wiadra wody, zmywano maść, poczym znowu palono siarkę na moich ranach, wywołując ból gor-szy od śmierci.Operacja ta powtórzyła się trzykrotnie, a potempołożono mnie znowu z odkrytymi plecami, namaszczonymitłuszczem i błotem.Karmiono mnie łykami wody i miską zupy,którą medyk musiał podawać mi łyżka po łyżce, bo nie mogłemsię podnieść ani ruszać rękami.Podczas tej potwornej rekonwalescencji dowiedziałem się, żemnie szukają.Ten Drugi prowadzi poszukiwania w lupanarach,chatach, przytułkach dla trędowatych, a nawet w zbiorowychgrobach.I został dopuszczony do pomieszczeń szpitala SantaCruz.Do pomieszczeń oficjalnych, ale nie do sekretnych.Był toinny świat, świat piekielny i odległy.Prawa, które rządziły żywy-mi, nie odnosiły się do zmarłych.W delirium myślałem, że tyle cierpienia na nic mi się nie przy-da.%7łe Ten Drugi mnie pojmie i odeśle z powrotem do TrybunałuInkwizycji.Ale miałem szczęście, w tym i w czymś innym.Medyk, po obejrzeniu moich otwartych do żywego mięsa ran,mruknął:- Powstają grzyby w twoim ciele.Medycy ze szpitala powie-dzieliby, że jesteś zgubiony, ale ja twierdzę, że może zdołasz sięuratować.Widziałem wiele przypadków, w których grzyby rege-nerują tkanki.Chociaż nie chcę tego mówić publicznie, bo możeby mnie oskarżono o herezję i wysłano na stos.Miał rację.Został oskarżony o herezję i musiał uciekać z Barcelony, gdyż163wyjaśnił swoje przekonania jednemu z zarządców szpitala.A mo-je rany się zablizniły.Chociaż byłem skurczony i nie mogłem jesz-cze dobrze poruszać stawami, powiedziano mi, że mogę odejść.Anatomowie unicestwiający trupy kupili moje ciało, ale nie chcie-li już na mnie eksperymentować.I ponadto widziałem, że na ichobliczach maluje się zadowolenie, a nawet przychylność.Tysiącerazy myślałem pózniej, że tym, co w rzeczywistości łączy ludzi,jest duma z dobrze wykonanej pracy i że ta duma może uświęcićlekarza.Tak czy owak %7łyd, który pózniej miał być jeszcze jednym ucie-kinierem, powiedział:- Ja prawie nic nie zrobiłem.Rzeczą niewiarygodną jest rezer-wa życia, jaką masz w sobie; nie rozumiem, z czego jesteś zbudo-wany ani jak możesz jeszcze żyć.Jeżeli dożyję starości, może siętego dowiem.Nie wiem, czy dożył starości.I nie sądzę, żeby się kiedykolwiek tego dowiedział.Ale ja wróciłem pieszo do jedynego miejsca, gdzie mogłem sięuważać za względnie bezpiecznego: do starego romańskiego ko-ścioła w Coli.Idąc nocą, żeby nikt mnie nie mógł zobaczyć, zaczą-łem wchodzić na ugory zaczynające się w niewielkiej odległościod bramy Canaletas, doszedłem do owej osady zwanej Gracia, takzazdrosnej o swoje terytorium, i zostawiłem ją za sobą.I znowudrogi między łagodnymi wzgórzami, znowu wąwóz zwany Vall-carca, znowu ścieżki prowadzące z jednej strony do kościoła wColi, a z drugiej do Penitentes, jaskiń pustelników.Wydawało mi się, że świat obrócił się stukrotnie, odkąd stądwyszedłem.Ale tu wszystko wyglądało tak samo.164Kościół, w którym ledwo mieścili się wierni.Góry, gdzie gubiłysię kozy.Odległy widok otoczonej murami Barcelony.Właścicieleziemi.I dziewczynka, dziewczynka o zagubionym wzroku, któranie mogła opowiadać ojcu o sprawach syna ani synowi o spra-wach ojca.To tak popełniłem zbrodnię.21.Ostatni dom przy murzeMarta Vives posuwała się po śladach widma, którym była onasama.Nie wiedziała, skąd bierze czas.Nie rozumiała, jak udaje się jejłączyć własne badania z pracą, którą zlecał jej Marcos Solana, a wktórej coraz liczniej nawarstwiały się spory między rodzinami,kontrakty dzierżawne sprzed Prawa Boyera*, * Od nazwiskaMiguela Boyera, ministra ekonomii, skarbu i handlu; dekret zdziewiątego maja 1985 roku, precyzujący warunki wynajmu lokalimieszkalnych i handlowych.bardzo dawne sukcesje.Może dlate-go, że Solana ślepo w nią wierzył.%7ładna z jego aplikantek niepotrafiła tak dobrze odtworzyć jakiejś historii, wychodząc odzwykłego nazwiska, ani ustalić czyjegoś pochodzenia na podsta-wie dokumentu, który na pozór nic nie mówił.Marta Vives znałacałą historię kraju, jej drobne sekrety, rodzinne powiązania, nie-szczęścia, fortuny i małżeńskie zdrady.A jednak traciła w tychpapierach radość swoich oczu i stawiała coraz powolniejsze i bar-dziej znużone kroki, chociaż - jak twierdzili znawcy - nie wpływa-ło to na piękno jej nóg.Co więcej, z doktoratów wynikało, że ła-twiej zagnać do łóżka kobietę stąpającą małymi kroczkami.166Wykorzystywała załatwianie formalności poza biurem, by od-wiedzać gmachy, poszukiwać w archiwach i szperać w starychnotariatach Barcelony, w których wbrew temu, co wszyscy sądzą,są przechowywane nie tylko papiery, bo w rzeczywistości balsa-mują się tam fragmenty dusz.Jej jedynym punktem wyjścia był krzyż skradziony ze śre-dniowiecznego grobu.Tu, w tym kawałku śmierci, zaczynała sięhistoria jej przodków.Poczynając od tego, papier po papierze irejestr po rejestrze, Marta Vives zdołała prześledzić krótkie życiecórki owej zamordowanej kobiety.Skrawki jej historii pojawiałysię w pewnym kościelnym rejestrze z 1493 roku - wkrótce po od-kryciu Ameryki - w którym wyliczano barcelońskie ofiary zatruciawody.Wielką liczbę osób pochowano we wspólnym grobie, aleprzy niektórych z nich podawano inną przyczynę śmierci: ciosnożem podczas kłótni, wściekliznę od ukąszenia psa, zatrucietrującymi roślinami, rytualne morderstwo.To ostatnie pojawiłosię tylko raz.Jej daleka antenatka straciła życie w rytualnymmorderstwie.To wskazywało na tajemnicze relacje pochodzące z otchłaniczasu, ale pozbawione sensu.I była jeszcze kradzież jedynej foto-grafii jej matki, i był jubiler Masd�u poszukujący złotego łańcusz-ka, jakiego sam nigdy by nie zaprojektował.Marta Vives niestru-dzenie szperała dalej, choć czasami nie wiedziała, czego szuka, iczuła lęk przed własnym życiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz