Rogers Rosemary Dzikoć serca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odniosłam wrażenie, że Monique nie potrafi ukrywać swych myśli.Wiedziała omoim stanie, wiedziała, że dopiero od niedawna jesteśmy małżeństwem, a jednak nie po-tępiała mnie - co więcej, wyglądała na rozbawioną.Powoli przekonywałam się, że znajomi Marka wiedzą o mnie więcej niż ja o nich.Moje podejrzenia potwierdziły się jeszcze tego samego wieczoru.Siedzieliśmy przy stole, a uśmiechnięta meksykańska służąca zbierała naczynia.John Kingman, człowiek dość małomówny, rozsiadł się wygodnie na krześle, paląc cyga-ro i popijając bourbona.Pozostali raczyli się doskonałym koniakiem, który, jak wyznałaMonique, przywędrował aż z Francji.- To prezent od Marka - aż dwie skrzynki.Czyż to nie miło z jego strony? Powie-działam mu, że liczę na dobry koniak z Paryża.Widzisz? Dotrzymał obietnicy.Markzawsze dotrzymuje słowa, prawda, mon ch�r?- Nie wiedziałam, że byłeś w Paryżu! - Zerknęłam na Marka, a potem przeniosłamwzrok na Monique.- Rozmawialiśmy o Europie, ale ani razu nie wspomniał.- Naprawdę? Mark, co za przewrotność! Oczywiście, że był w Paryżu, chyba przeddwoma laty.A kiedy powrócił, och, nie potrafił o niczym innym rozprawiać, tylko o to-SRbie.Pamiętasz, wspomniałam przed chwilą, że zawsze dotrzymuje obietnic? To była jed-na z nich.Powiedział mi: Monique, spotkałem kobietę, która kiedyś zostanie moją żo-ną".I tak się stało.Zanim odzyskałam mowę, Mark pochylił się w moją stronę i ujął mą dłoń.Tak jakostatniej nocy, jego twarz była zaczerwieniona.- Zamierzałem ci to wczoraj powiedzieć, najdroższa, ale.Ale przy tobie o wszyst-kim zapomniałem.Jego cichy, intymny ton zażenował mnie i zdenerwował.- To ty mówiłeś o szczerości!- Tak, ale to dotyczy nas obojga.Dziś w nocy opowiemy sobie wszystkie nasze se-krety.Monique przerwała tę niezręczną chwilę pogodnym śmiechem.- Popatrz na nich, John! To prawdziwi kochankowie.Zachowajmy się taktownie ipozwólmy im pójść do łóżka.Zachowując resztki uprzejmości życzyliśmy sobie dobrej nocy.Oszukano mnie jużtyle razy, więc gdy pomyślałam, że Mark, jedyny, któremu ufałam, którego poślubiłam.- Jak mogłeś? - wybuchnęłam, kiedy zamknęły się za nami drzwi.- Przez tewszystkie miesiące, kiedy udawałeś mego przyjaciela, zmuszałeś mnie do wyznań.- Roweno! - Chwycił mnie w ramiona i spojrzał prosto w twarz.- Pochopne oskar-żenia to nie w twoim stylu.Pamiętam jak broniłaś do samego końca Luke'a Corda, nawetkiedy cię zdradził.Jego słowa były jak bolesny cios.- Jak długo jeszcze będziesz mi to rzucał w twarz tylko po to, by ukryć własną per-fidię?- Tak długo, aż ci udowodnię, że nie jest wart twego współczucia! Dopóki nie wy-rzucisz go całkowicie z pamięci, dopóki nie będziesz myśleć o nim z obrzydzeniem!Wszystko, co robię, robię dla ciebie, Roweno.- Nie dał mi dojść do słowa, tylko ciągnąłw podnieceniu.- Tak, widziałem cię w Paryżu.Przez moment w teatrze, z matką i oj-czymem.I.przy innych okazjach.Próbowałem zdobyć zaproszenia na wszystkie bale iprzyjęcia, na które ty byłaś zapraszana.Widziałem twój wizerunek w gazetach, prze-SRpiękny portret, który należy teraz do prywatnej kolekcji księcia D'Orsini z Wenecji.Sły-szałem, co o tobie mówią: bogini z marmuru".A ja domyślałem się, nie, byłem pewien,że nie jesteś z zimnego marmuru, że pod tym lodowatym, powściągliwym spojrzeniemkryje się prawdziwa kobieta.Ciepła, namiętna, pełna życia.Próbowałam się wyrwać, ale trzymał mnie mocno.- Niczego mi nie wyjaśniłeś! - wycedziłam lodowatym tonem.- Dlaczego mniezwodziłeś, dlaczego udawałeś.- Na początku cię nie rozpoznałem w tym obrzydliwym przebraniu! Nie pamiętasz?A potem.chciałaś być sama.Kiedy okazałaś mi trochę ciepła, nie chciałem niczego ze-psuć, nie chciałem być jak inni mężczyzni, którymi najwyrazniej pogardzałaś.Czekałemwięc.Jak myślisz, dlaczego siedziałem tak długo na ranczu? Czekałem, Roweno, aż zo-staniemy przyjaciółmi.Powoli rodziła się moja nadzieja, ale wiedziałem, że nie mogę sięśpieszyć, że muszę być ostrożny.Wiedziałem, że cierpisz, że jesteś rozczarowana, żemimo opanowania boisz się mnie.- To bzdury!- Nie, po stokroć nie! Przyznaj się, nie ufałaś mężczyznom.A potem.O, Boże,czy potrafisz sobie wyobrazić, co czułem, kiedy mój wuj oznajmił bez skrupułów, że ciępożąda, że ma zamiar cię zdobyć? %7łe cię całował, a ty odpowiadałaś pocałunkami?Ostrzegł mnie, że jesteś jego własnością, a ja zacząłem w to wierzyć.Kłóciłaś się z nim,stawiałaś mu czoło, przysięgałaś, że nigdy go nie poślubisz, a jednak.Czy myślisz, żenie widziałem twych rumieńców, twego przyśpieszonego oddechu, kiedy byłaś z nimsam na sam? Wiem, że cię całował, już wcześniej widziałem w jego oczach ten pełentriumfu błysk.Chciałem cię ostrzec.- Tak - przyznałam stłumionym głosem.- Wiem o tym.Tak jak ostrzegałeś mnieprzed Lucasem, ale to nie tłumaczy.- Właśnie do tego zmierzam - oświadczył poważnie.- Chodz, usiądz przy mnie nałóżku, Roweno.Nie bój się, otoczę cię tylko ramieniem.Musisz mnie wysłuchać.Wyjaśnienia Marka zabrzmiały zbyt prostolinijnie.Zobaczył mnie w Paryżu, zako-chał się.Daremnie próbował mnie poznać, odwiedzał moje ulubione teatry i galerie, a janigdy nie zwróciłam na niego uwagi.SR- Dlaczego? Poruszałaś się w innej sferze, na innej płaszczyznie lady Rowena Dan-gerfield, a ja byłem tylko średniozamożnym Amerykaninem podróżującym po Europie.Nie miałem szans, by cię poznać.Ale Mark znalazł sposób.Kiedy dowiedział się, kim jestem, poinformował megoojca o śmierci dziadka, dodając, że nie mieszkam już w Indiach, tylko z matką i jej mę-żem.- Naprawdę to zrobiłeś? Audziłeś się, że zgodzę się na przyjazd do Ameryki?- Wtedy gotów byłem wykorzystać każdą szansę! Szkoda że widziałaś twarzy swe-go ojca, kiedy mu o tym powiedziałem.Potem godzinami rozprawiał tylko o tobie, Ro-weno!- Ale dlaczego to ukrywałeś? W końcu kiedy zgodziłam się ciebie poślubić.- Z tego samego powodu, dla którego siedzimy tu zamiast leżeć w miłosnych obję-ciach.Bałem się, że wpadniesz w złość i nie będziesz chciała mnie znać.Chciałem za-czekać, nabrać pewności, zdobyć twoją miłość.A ostatniej nocy.Nie chciałam nawet myśleć o ostatniej nocy.Nie opuszczało mnie dziwne uczuciewstrętu; oddałam mu się tak bezmyślnie, nie wiedząc nawet, co robię.Jaką kobietą by-łam naprawdę? Czy opętał mnie szatan lubieżności?Mark nie dał mi czasu na rozmyślania.Odzyskał pewność siebie i oświadczył, żedokończymy tę rozmowę następnego dnia.- Zastanawiam się, jakie jeszcze sekrety ukrywasz przede mną - mruknęłam zmę-czonym głosem.Uśmiechnął się tylko i postawił mnie na nogi.- %7ładnych sekretów, tylko niespodzianki.A ty, moja ukochana?- Nie mam wątpliwości, że wiesz o mnie więcej niż ja o tobie! - odpaliłam ostro.-A jeśli chodzi o resztę, sam się przekonasz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz