Bidwell G. Zdobywca Anglii Wilhelm I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Starannie obmyślonym, wytrwałym oblężeniem, każdy zamek można zdobyć burknął gniewnie Wilhelm. Nie będziemy tracić czasu i ludzi na daremneszturmy.Wybudujemy dwie wieże na brzegu rzeki, przeciwstawimy zamkowinasze fortyfikacje, będziemy bombardować za pomocą naszych machin,okrążymy ich, zagłodzimy załogę. Machiny", o których książę wspominał, były to ogromne katapulty, wyrzucającewielkie kamienie i żelazne kule.Wzniesiono wieże i rozpoczęto bombardowanie.Minęła jesień, nadciągała zima, ahrabia Guy i załoga zamkowa nie zdradzali żadnych oznak niepokoju.W Normandiizdawano sobie sprawę, że wbrew wyzywającemu oporowi Brionne, większa potęgabyła po stronie Wilhelma, wypróbowanego już wojownika i wodza.Przyłączali sięwięc do niego coraz liczniej rycerze i baronowie, którzy do tej pory wahali się, nie-pewni, kto ostatecznie zwycięży.Książę i jego najbliżsi rycerze nieustannie polowali, zaopatrując wojska wdziczyznę.Pod gradem strzał szturmowano zamek, przeprawiając się na wyspę 80 dziami lub pontonami, ale te ataki nie tyle miały na celu dokonanie wyłomu, ilezatrudnienie zniechęconych bezczynnością żołnierzy.Wilhelm osobiście wyjeżdżał wciąż na rekonesanse, bacznie obserwując szkody,wyrządzone bombardowaniem, szukając słabego punktu w fortyfikacjach.Ko-rzystając z takiej sposobności, hrabia Guy pewnego razu urządził chytrą zasadzkę.Niewielki oddział rycerzy opuścił zamek, odciął Wilhelma od eskorty i otoczył go.Książę najechał na najbliższego jezdzca i toporem zwalił go z konia, ale jednocześnietopór wojenny wypadł mu z ręki.Spiesznie dobywając miecza, odparował atak zdrugiej strony, spiął ostrogami konia, jednym zamachem odciął ramię trzeciemuwojownikowi, zajeżdżającemu mu drogę i wyrwał się z kręgu otaczających gowrogów.Zginęło tylko dwóch rycerzy z jego eskorty, usiłując dotrzeć do księcia.Wierząc w ostateczne zwycięstwo, Wilhelm bardzo cierpliwie prowadził oblężenie.Ale gdy zdarzyła się sposobność dywersji, podchwycił ją od razu, zwłaszcza iżrozporządzał coraz liczniejszymi wojskami.Nie miał zresztą wyboru, jeżeli chciałbronić swego księstwa.Blisko południowych granic Normandii leżały dwa miasta, Domfront i Alen�on,liczące po parę tysięcy mieszkańców.Każde bronione dobrze ufortyfikowanymzamkiem, każde panowało nad doliną rzeki, stwarzającej łatwy dostęp w głąbNormandii.Domfront od jakiegoś czasu należało do Maine, natomiast Alen�on byłoteoretycznie normandzkie.Geoffrey Martel, hrabia Maine, z dawna planując zdobyćprzyczółek na ziemiach normandzkich, systematycznie zasiedlał Alen�on swoimiludzmi, a w końcu, przyrzekłszy mieszczanom różne beneficja i przywileje,odciągnął wielu z nich od lojalności wobec księcia.Obecnie, prze- 81 konany, że Wilhelm jest bez reszty zajęty obleganiem Brionne, hrabia Maine obsadziłwłasną załogą zamki obu tych pogranicznych miast.Otrzymawszy tę wiadomość, Wilhelm bez zwłoki przystąpił do działania.Swemuzastępcy, hrabiemu Beaumont, wydał rozkaz: Podzielimy wojsko: ty zostaniesz tutaj, by nadalprowadzić oblężenie.Ja wezmę część armii i dam nauczkę tym mieszczanom wAlen�on, a także włączęDomfront na powrót do księstwa.Król francuski będzie tylko rad, kiedy się dowie, żeukróciłem wybujałeambicje jego wasala, hrabiego Maine!Normandia była stosunkowo małym państwem.Na zachodzie sięgała wybrzeżypółwyspu Manche, od wschodu graniczyła z hrabstwami Ponthieu (dzisiaj Somme iOise) oraz Vexin, na terenie którego leżał Paryż.Od wybrzeży kanału La Manche dogranicy z hrabstwem Maine odległość wynosiła mniej więcej dwieście kilometrów,od zachodnich wybrzeży półwyspu Manche do granicy z Ponthieu dwieścieczterdzieści kilometrów.Były to przy ówczesnych warunkach komunikacyjnychogromne odległości.Aby spod Brionne przybyć do Domfront, Wilhelm musiał zeswoim wojskiem przebyć ponad sto kilometrów.Książę po raz pierwszy ujrzał Domfront: górską fortecę, do której dostęp prowadziłtylko dwoma wąskimi traktami. Nieomal tak niedostępna jak Brionne mruknął. Nie wezmiemy jej nagłym atakiem.Taka próba tylko by Normandię wdowami isierotami zaludniła.Trzeba zastosować tę samą taktykę, co pod Brionne.Wybudowano więc aż cztery drewniane wieże na rogach wzgórza, stanowiącegopodstawę Domfront.Po raz drugi Wilhelm, zorganizowawszy zaprowiantowa-nie swoich wojsk, rozłożył się obozem i cierpliwie czuwał, by hrabia Maine jakimśpodstępem nie próbował przyjść na odsiecz oblężonej i odciętej od dostaw żywnościzałodze.Było to zimą i oblegający znosili niemałe trudy, żyjąc w namiotach.Jakoż niebawem wywiadowcy donieśli, że od południa nadciąga wojsko.Książęwybrał dwóch młodych rycerzy, Rogera de Montgomery i Williama Fitz Osberna, bywyjechali naprzeciw z zapytaniem, jakim prawem Geoffrey Martel najeżdża ziemienormandzkie.Hrabia Maine przyjął posłów wyniośle:.Powiedzcie temu młokosowi, którego zwiecie waszym księciem, a który musiałkróla francuskiego na pomoc wzywać, by poskromić własnych zbuntowanych wasali,że odegnam precz jego śmieszne wojsko spod Domfront.Jeśli mi się spróbujeprzeciwstawić, własnymi rękoma go zabiję.Ale będzie miał szansę uciec przedemną, ponieważ łatwo mnie będzie rozpoznać: jedyny wśród moich żołnierzy będędosiadał siwego jabłkowitego wierzchowca, a na zbroję nałożę czerwoną koszulę zherbem MainelPosłowie, z prawdziwie normandzką dumą, wysoko podnieśli głowy: Radzimy nie marnować energii na wyjazd pod Domfront odparł Roger deMontgomery. Bo nasz pan i książę sam przyjedzie tutaj, chętny do pojedynku,który wasza wysokość proponuje.Jego rumak będzie czarny, a na żółtej koszuli będąwyhaftowane normandzkie lwy.I Geoffrey Martel stchórzył.Dumne słowa Rogera, a zaraz potem wiadomość, żeWilhelm idzie na niego spiesznym marszem, ścięły mrożącym strachem krew w jegożyłach i odjęły mu dawną pychę.Uciekł wraz z całym wojskiem.Wilhelm najechałziemie hrabstwa Maine tuż przy granicy, grabił i plądrował, po czym 83 wrócił pod Domfront.Załoga fortecy, pozbawiona nadziei odsieczy, skapitulowała.W ciągu całonocnego, spiesznego pochodu Wilhelm przebył pięćdziesiątkilometrów dzielących Domfront od Alen�on.Ale to miasto również stawiłopoczątkowo opór, a co gorsza, oblegających oddzielała od Alen�on rzeka Sarthe, naktórej wznosił się silnie ufortyfikowany most.Zirytowany oporem mieszczan książępodjechał bliżej mostu, by zbadać umocnienia i nagle jego irytacja wybuchnęłapłomieniem szalonego, niepohamowanego gniewu.Bo przed fortyfikacjami wywie-szono świeże skóry, a gdy Wilhelm podjechał, zza palisady rozległy się okrzyki:Skóry do garbowania! Skóry! A także:Normandzki bastard nie przejdzie!Z, twarzą purpurową, piersią wzburzoną, Wilhelm poprzysiągł:.wyciąć w pień tych zdrajców!Pozwoliwszy swoim ludziom na krótki wypoczyneki posiłek po całonocnym marszu, książę osobiście poprowadził atak na most.Wojsko,również rozwścieczone obelgami, rzucanymi na ich wodza, zaatakowało z pasją,zdobyło most i wyrżnęło obrońców.Ale miasto otaczały wysokie mury, bramyzawarte.Przed murami widniało kilkanaście domostw. Rozwalić mi te domy rozkazał Wilhelm. Dachy, drewno rzucić pod bramy i podpalić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz