Goodwin Suzanne Dopóki wiat się kręci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak Claire lubiła określać miłość.- Ale oczywiściezanim dowiedziałyśmy się o pieniądzach mamy, musiałabym całe wieki odkładać na moją wyprawę.Teraz wszystkosię zmieniło, a.no, Stuart jest bardzo przyzwoity.- Z pewnością będzie cudownym mężem.Uwielbia cię.- Właśnie, prawda?W tym pokoju bez dywanu, w mieszkaniu jeszcze obcym, nie przeobrażonym w prawdziwy dom, Viv ze swojąniepewnością jutra i bólem serca na chwilę rzeczywiście zapomniała o sobie.Patrząc na siostrę, pomyślała że StuartLockton ma szczęście.Claire nie zakochała się, nie wpadła w miłość tak jak pod pociąg, tak jak te wszystkiebohaterki dramatów, te idiotki.Claire w drodze przez kościół do ołtarza nie będzie umierać z błogości, nie będzie zzamgiełki welonu patrzeć na dostojną barczystą postać czekającego Carlosa jak na boga z Olimpu.Claire będziebezpieczna.A ona, Viv, już nigdy.Claire jeszcze mówiła o swoim nowym domu, a potem, ku oszołomieniu Viv, o koniach.%7ładna z panien Bryant niejezdziła konno, chociaż kiedyś oczarowały Isobel na plaży w Brighton dwa osły, efektownie nazwane Ser Cheddar iSkrzydlaty Lis.Zatrzymana przez matkę przed piątą przejażdżką na jednym z nich Isobel lamentowała godzinami.Jazda konna była dla Claire wytyczną nowej mody.- Stuart mówi, że oczywiście będziemy jezdzić.To błogosławieństwo, że są stajnie.- Przecież te biedne konie nie dadzą sobie rady na wydmach.Claire zachichotała i powiedziała, żeby Viv nie byłagłupia.Ziewnęła znowu.Powiedziała, że naprawdę musi już iśćspać.I że Viv wydaje się raczej zmęczona, dodała wspaniałomyślnie.- Nie zaglądałam do pokoju gościnnego - powiedziała Viv.-Masz jakieś prześcieradła, pościel?- Nie rób szumu, kochanie.Siostry rzadko mówiły do siebie tak czule.Już jeżeli, to Viv do Isobel.Dziś ni� mogę jej powiedzieć - pomyślała Viv.Claire poszła spać i zasnęła, a ona jeszcze długo leżała bezsennie idumała o rosnącym w niej dziecku.Wciąż czuła znużenie i lekkie mdłości, na szczęście Claire, która się do niej wprowadziła, zaproponowała, żepomoże przy urządzaniu mieszkania - co znaczyło, że sama urządzi je całkowicie.Zajęła się tym bardzo ochoczo.Wkrótce w pokojach ustawiono meble, kilka z Kniei" i nowe, dobrane w sposób przemyślny, świadczący o dobrymguście.Parę razy na tydzień przyjeżdżał pociągiem do Londynu Stuart Lockton, zabierał narzeczoną na kolację czydo teatru, po czym odprowadzał ją do tego mieszkania na King's Road i ostatnim pociągiem wracał do Lewes.Claireuważała, że tak właśnie trzeba.Rzecz zupełnie naturalna: tam i z powrotem niech jezdzi Stuart, bo przecież nie ona.Poza rozkoszną rolą dziewczyny świeżo zaręczonej Claire radowała się również wydawaniem pieniędzy Viv isłuchaniem pełnych wdzięczności podziękowań.Była sprytna i oszczędna: kwestionowała ceny, sprawdzała spisypotrzebnych rzeczy i w ogóle zachowywała się tak jakby płaciła za wszystko z własnej kieszeni.Dobry humordopisywał jej od rana do nocy.W pewien wieczór po kolacji ze Stuartem przyszła do Viv jeszcze czytającej w łóżku.Wkroczyła z szelestem nowej karmazyno-wej sukni wieczorowej z tafty, rozpromieniona.Wyciągnęła bladą rękę.- Mój pierścionek.Platynowy z brylantami i błyszczącym czarnym onyksem, najmodniejszy, cały z równych kwadracików.- Jesteśmy inne niż nasi rodzice, prawda? - Przypatrywała się swojej ręce.- Pamiętasz tę grubą ślubną obrączkęmamy? I te wszystkie pierścionki-obrączki, które nosiła? Takie brzydkie.To mi przypomina, że jeszcze niepodzieliłyśmy się jej biżuterią.Muszę zadzwonić do Julie i Isobel.Za aprobatą Claire i z pewnymi zastrzeżeniami ze strony Viv najmłodsza siostra przyjęła propozycję Julie izamieszkała z nią w niedawno kupionym starym Domu Dysarta".%7ładna z nich nie pokazywała się w RoperCourt".Viv zakładała, że czują się dobrze, bo brak wiadomości to dobra wiadomość.Claire każdy zamiar wprowadzała w czyn od razu, więc nazajutrz po rozmowie o biżuterii matki zatelefonowała doradcy prawnego i do sióstr.- Julie? Możecie, ty i Isobel przyjść dzisiaj po południu? Podzielimy się biżuterią mamy.- Pycha.Czy George może przyjść także?- Obejdzie się bez obcych.Tylko wy dwie.- Eee tam.Nie mogę wepchnąć George'a do innego pokoju? On nie jest kłopotliwy.Będzie czekał.Zabiera mnie dziświeczorem na hulankę.-Nie obchodzi mnie, na co cię zabiera, przyprowadz tylko Isobel.Nie będziemy omawiać naszych spraw osobistych,kiedy jeden z twoich absztyfikantów jest w mieszkaniu - warknę-ła Claire.Czuła antypatię do George'a Silvera, niewiele starszego od Stuarta, bo Julie mówiła o nim bardziejprastary niż Pan Bóg".Julie głośno westchnęła w słuchawkę, potem chichocząc powiedziała, że to westchnienie zabrzmiało jak klakson, aw końcu zapytała co one właściwie mają robić z takim szmelcem.-Chyba nie myślisz, że któraś z nas będzie nosić mamine klejnoty?Robin Russell zawiadywał biżuterią, którą Grace powierzyła mu na kilka miesięcy przed śmiercią.Zatrzymała tylkoswój zegarek.Viv zabolał fakt, że żadna z nich, nawet Claire, tego nie zauważyła.Julie i Isobel nie były w Roper Court" od czasu przyjęcia na nie rozpakowanych skrzyniach.W zimny grudniowydzień przyszły o piątej.Obie w nowych futrach, Isobel w czerwonej wełnianej czapce z pomponem.Policzki miaływyszczypane mrozem, humor doskonały.Najwidoczniej, pomyślała Viv, dobrze im się mieszka razem.Isobelpodbiegła do niej.- Julie dała mi prawdziwą pracownię.I mam płótna.Patrick poszedł ze mną do Reevesa" na King's Road i kupiłamfarby olejne i mnóstwo najlepszych pędzli, i piękny gruby papier, i pastele.I myślę, że się zapiszę do College'u SztukPięknych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz