Kraszewski Józef Ignacy Ciche wody czyli przewrotnoć kobiet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.i wszystko będzie skończona. A! ja nie wiem, odparł Zdziś zimno: zraziła mnie ta kobieta; zdaje mi się, żesię rozstaniemy. Rozwód byłby trudny dorzucił Leliwa. Myślisz? odezwał się Zdziś toby mnie nudziło wielce. Dostaniecie może państwo separację rzekł pułkownik. Ale, tej ja nie potrzebuję dostawać, bo w kilka dni po ślubie już ją miałem rzekł Zdzisław.Powiem ci, pułkowniku, że ja jej nie pojmuję! Chodziła zemną wykradając się przed ślubem potajemnie, okazując mi wielkieprzywiązanie; zapaliłem się, myślałem, że miłość znajdę w niej tę o jakiejmarzyłem a znalazłem mróz, lód, chłód, obojętność bez litości.Cała jejczułość dla tych hrabiów, nad którymi ja się wielce lituję, ubolewam, ale niewidzę racji, ażebym im moje szczęście poświęcał.Tymczasem hrabina Laurapotrzebuje ciągłej opieki, ani przewidzieć kiedy będzie zdrowa, a hrabiaLambert, chevalier de la triste figure, podobno też popadł w melancholię i żenićsię nie myśli.Nad obojgiem potrzeba opieki, a opiekunką moja żona.Niechżesobie im służy ja kwituję. Mój hrabio, rzekł cicho Leliwa, zatrzymując się nieco a cóż powie świat?co powie świat, gdy porzucisz żonę tak godną szacunku za swe poświęcenie? Zwiat, odparł Zdziś ale ja mu pozwolę mówić co zechce, bylem byłwolny!Mieli się żegnać już, gdy Zdzisław zapytał: Dokąd idziesz? Jak naturalnie powitać hrabinę Julię.Zdziś się namyślał trochę. No to i ja z tobą! %7ływszym krokiem ruszył się Leliwa i zajaśniała mustara twarz, gdy się znowu znalazł w tym saloniku, w którym mu było takswobodnie zawsze i tak domowo.Królowała w nim już odmłodzona, ożywiona, wesoła gospodyni, której na tenraz hrabia Ludwik dotrzymywał placu.Dwóch młodych panów także jużpośpieszyło przybyłą, powitać.Gdy zobaczyła wchodzącego Zdzisława, trochęodwróciła twarz, udając, że go nie postrzegła od razu.Hrabia za to witał go zczułością, niezmierną i ściskał serdecznie. A! ślicznieś zrobił wyprzedzając żonę i przybywając do nas, bo nam tu ciebieniezmiernie brakło.Pokażę ci mojego araba! Nazywa się Emir; takiego konia jeszcze nie widzianow Warszawie.Hrabina Julia przywitała pułkownika z tak szczerą, radością, iż Leliwa sięroztkliwił, całując jej rączki. Prawda, żeście się mnie tak prędko nie spodziewali z powrotem? odezwałasię alem ja się zatęskniła po Warszawie.Włochy są dobre na przekąskę; nadługo nie mogłabym tam wytrzymać.Wszyscy pytali o księżnę, matka poruszała ramionami, twarz jej stawała sięsmutną, w słowach była oszczędną mówiąc o niej. Nie wiem prawdziwie co z sobą zrobi.rzekła nie była jeszcze pewna.Wogóle ona nie lubi najprzód rozporządzać sobą i być niewolnicą, nawet własnegopostanowienia.Poczciwy książę Adam w niczym się jej nie sprzeciwia.Pułkownika zatrzymała hrabina na obiad, en petit comit�, potrzebowała się znim sam na sam rozmówić, a Leliwa miał nie mniejsze pragnienie posłyszeć odniej czego dotąd domyślał się tylko.Hrabia Ludwik poszedł do swego emira, Zdzisław do rodziców.Zostali tedysami, a hrabina Julia przed tym przyjacielem domu mogła się ze wszystkichswych myśli wyspowiadać, czego od dawna łaknęła.Pod promykiem jakiegoś przemijającego szczęścia, hrabina odzyskała swądawną żywość, niemal dziecięcą, śmiała się, mówiła grzeczności pułkownikowi,pieściła go niemal. No, cóż ty mówisz na te wszystkie historie? odezwała się zbliżając do niegoprzy kawie.Proszę cię, kto by się tego spodziewał po owej Anieli? tymkopciuszku!.a kto by był przepowiedział, że Eliza wyjdzie na taką sensatkę? I że hrabia Zdzisław zrobiwszy jedną niedorzeczność żeniąc się, popełniteraz drugą, chcąc się zaraz rozwodzić, dodał nieostrożnie Leliwa.Oczka hrabiny zajaśniały. Ale proszęż cię! cóż to bo za życie? dlaczego ma się męczyć w tychokowach?Pułkownik nie sprzeciwiał się. Zdaje mi się, że gdy powrócą, dodał, Zdzisław jak był i jest bałamutem,gotów jeszcze swe postanowienie zmienić.Hrabina Julia ruszyła ramionami i pochyliła się ku niemu. Gdy powrócą! powtórzyła z uśmieszkiem chytrym i ty w to wierzysz, żeoni powracają? Oni będą z pewnością zimowali gdzieś we Włoszech, weFlorencji lub gdzieindziej.Zręczna pani Aniela chciała się pozbyć męża, któryją, nudził, może i kogoś więcej, aby w jej karty nie patrzał, i puściła wieść, żepowracają, Eliza dobrze to zrozumiała, i dlatego nie ruszyła się jeszcze zmężem,.Leliwa bardzo po cichu szepnął: Czyż księżna zawsze jeszcze.(tu się namyślił nad wyrażeniem, jakiegomiał użyć, mówiąc do matki) zawsze jeszcze tak się interesuje hr.Lambertem?Julia parsknęła szydersko. Interesuje! podchwyciła: doskonały jesteś! ale onasię w nim szalenie kocha, ta biedna kobieta; a że i on jest mocno nią zajęty(mam na to dowody), że matka teraz zupełnie obezwładniona, mogłoby to siębardzo serio skończyć.gdyby nie ta Aniela przeklęta. Jakim sposobom? rozwodem? zapytał pułkownik. Ale państwozapominacie, że czasy, w których rozwody u nas tak bardzo były łatwe, minęły.Gospodyni nie odpowiadała zapatrzona w frenzlę swojej narzutki, którą wpaluszkach targała. Dla znaczniejszych rodzin, i duchowieństwo i Rzym ma pewne względy,pułkowniku odezwała się.Rozwód z tym poczciwym księciem dałby sięwyjednać.On jest taki dobry, doprawdy, że swoje szczęście dla tej Elizy bypoświęcił.ale daleko do tego.Mam poszlaki, mam pewność, że ta Aniela, sama rachuje na hr.Lamberta.Wszystkich chce od niego oddalić, aby z nudów i z biedy był zmuszony do niejpowrócić.bo o tym i ja wiem, mieli z sobą, jakąś amuretkę, gdy byli jeszczebardzo młodzi. Nic serio być nie mogło! wtrącił pułkownik.Hrabina zakaszlała znacząco. Mówią, że było bardzo serio.tylko, szczęściem, nigdy na wierzch niewyszło szepnęła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz