Lepecki Mieczysław Niknšcy wiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Do arraialu trzysta kilometrów, a w dro-dze zawsze może się cośzłego przydarzyć.Chociażby kolec w podeszwie.No, sami przecieżwiecie. Wiemy, wiemy, Tertuliano.Mów! Więc, prawdę mówiąc ciągnął dalej zląkłem się.Nie ma,to nie ma, myślę.Lepiej wrócę do arraialu, wezmę nowy zapasżywności i pójdę w inną stronę.A jak mi nikt nie skredytuje, myślęsobie dalej, wezmę do kanoy kosze i hajda zbierać babass�.Będą sięze mnie śmieli, że z garimpeira stanę się tragarzem, no to trudno.Niech się śmieją.Nie każdy zaczyna garimperkę od bamburry.Zbieram więc rzeczy, zawijam w hamak i w drogę.No i patrzcie, cosię dzieje! Nie uszedłem nawet stu kroków, mijałem właśnie kupężwiru, przepa-trzoną już chyba przed dwoma tygodniami, rzucam nanią okiem i sam sobie nie wierzę.Czyżbym mógł to prześlepić? Nakupie i obok niej leży kilkanaście psich zębów.Przeże-gnałem się.Nie znikły, są.Jeszcze czułem na czole dotknięcie palców, gdydostrzegam jakby ręką rozsiane kurze wątroby.Zrobiło mi sięgorąco.Może to czary, ale przecież te kamyki, te psie zęby i kurzewątroby , to najpewniejszy znak bliskości diamentów. Ty, Tertuliano przerwał opowiadanie śniady, prawie czarnysertaneżo nie mów tego, o czym wszyscy wiedzą. Dobrze, dobrze, Aompadre, nie złość się.No więc rzuciłemtłumok na ziemię, wyciągnąłem bateię, sito, łopatę.Sypię żwir zpiaskiem na bateię, przemywam, wywracam bateię.W gardle mi tak,powiadam wam, zaschło, jakby mi je kto kauczukiem wysmarował.Boję się spojrzeć, a nuż znowu nic.Zamknąłem oczy, serce mi wali,podchodzi pod sam przełyk.To ci była cholerna chwila.Siedzę takchyba z pół godziny, otwieram wreszcie jedno oko i patrzę: żwir zodwróconej batei uformował mały stożeczek, nie wyższy od dłoni, ana samym czubku o Matko Boska z Xique-Xique! coś migocze,migocze.Garimpeirzy wpatrywali się w opowiadającego z zapartym tchem.Przeżywali z nim jego wszystkie emocje, jego wszystkie wzruszenia,a on mówił dalej: Migocze, migocze, a ja, mogę wam przysiąc na każdegoświętego, zamykam znowu oczy.Bałem się, mówię wam, tak siębałem, jak jeszcze nigdy w życiu.Bałem się, że jak spojrzę jeszcze raz nic mi już nie zamigocze.Tak się z sobą szarpię i sam nie wiem, cozrobić: sięgnąć ręką czy jeszcze czekać.A tu tymczasem we łbie ażsię kotłuje.Jak to ja się urządzę, jakie to życie przede mną.A jak nicnie zamigocze? Ale zamigotało.Chwytam ka-mień, ręce, powiadamwam, tak mi się trzęsły, że diament dwa razy upadł w piasek.Podnoszę go, kładę znowu na kupkę żwiru, no i robię, co zwyczajkaże: pluję na niego i na głos go przeklinam. Ty, mówię, cholero, ty,mówię, jaszczurcze gówno, ty plwocino starej kurwy.I tak, jaktrzeba, nie ruszam go, tylko wymyślam.Ale teraz już patrzę na niegootwartymi szeroko oczami.Siedzi, drań, na czubku stożeczka, i nawetnie bardzo migocze.Chce mi się go wziąć w rękę, ale wciąż boję się.A nuż zniknie.Męczyłem się tak, wierzcie nie wierzcie, chyba zetrzy godziny.Na słońcu siedziałem, pot lał się ze mnie jak woda zpalmowej strze-chy po deszczu.Biorę wreszcie kamień do ręki.Leżyna dłoni, nie znika.Wyciągam z torby pacut� *, próbuję.Och, meuDeus! Nie mieści się w otwór.Bamburra! Nossa senhora!. wykrzyknął któryś z młodszychgarimpeirów, podniecony opowiadaniem Tertuliana. Tak, moi compadres, nie mieścił się w pióro ze skrzydłajabur�! Miał więc więcej aniżeli pięć karatów! Był czysty jak woda zezródła.Schowałem go w ustach, za policzkiem.Przepatrzyłem zarazresztę przepłukanego żwiru, ale już nic cennego w nim nie znalazłem.Spałem tej nocy zle.Wciąż śniły mi się wielkie diamenty.Miałem ichwe śnie cały worek i coraz to nowe znajdowałem w żwirze nad rzeką.Już o świcie zabrałem się do płukania.Do samego zmroku nieznalazłem już jednak nic, oprócz kilku małych chibiów.To samodrugie-go i wielu następnych dni.Nic! Jakby w całej rzece znajdowałsię tylko ten jeden kamień, który spoczywał teraz w moich ustach, zaprawym policzkiem.Kilka razy już pakowałem rzeczy, aby wrócić doarraialu, ale zawsze w ostatniej chwili decydowałem się zostać i prze-płukać jeszcze chociaż kilkanaście łopat.Wiecie, jak to jest.Bamburramoże przecież kryć się w każdej garści mułu, w każdej kupceprzemytego w batei żwiru.Jakżeż to, moi drodzy, rzu-cić takiegarimpo? Dopiero dno w torbie, które zobaczyłem poprzez resztkęryżu, przerwało to moje szaleństwo.Spakowałem rzeczy po raz niewiem już który i wyruszyłem w drogę. Dopóki starczyło ryżu, szedłem szparko.Mój majątek diament nie ciążył.Pięć karatów, jeden gram, uniósłby nawetkoliber.Tyle pieniędzy, myślałem, a uniósłby najmniej-szy ptak.Patrzcie, jak to na tym świecie.Taki mały kamyczek, na diabła onkomu potrze-bny, a tyle pieniędzy.Aż śmiech pomyśleć.Zacząłemsobie przypominać: Antonio mówił, że za dwa karaty kupił duży domz ogrodem w S�o Luis de Maranh�o; mój brat za jeden karat nabył 50akrów ziemi w Bahii.O Matko Boska z Xique-Xique! Przecież za tepięć karatów będę żył do końca życia jak fazender, jak prawdziwypan.Tak sobie myślę i idę, a tu ryżu w torbie coraz mniej.Do arraialujeszcze daleko, może z pięć dni drogi, a ryżu tylko garść.Wypatrzyłem na gałęziach indyka.Paf! Paf! z rewolweru.Indyk, drań,zamachał skrzydłami i tylem go widział.Miałem dwanaścienabojów, zabiłem kutiję, a potem dziką kurę; zostało* PACUT� pióro ze skrzydła ptaka jabur�, przycięte wmiejscu, którego otwór odpowiada mniej więcej wielkościpięciokaratowego diamentu.sześć.Gdy dowlokłem się do Tocantinsu nie miałem już ani ryżu, anikury.Ostatnich dwóch nabojów bałem się zużyć.Mało to się możezdarzyć w lesie? Zgłodniały i ledwie żywy, byłem jednakzadowolony, bo to nad rzeką zawsze razniej.Tak czy owak,myślałem, złapię rybę, żółwia albo raka i doczekam jakiejśprzejeżdżającej łodzi.Nie taka to jednak łatwa spra-wa dobrać się doryb, gdy nie ma wędki ani sieci.Aapałem cały dzień i nic.Tak, jak ztymi diamentami.Następnego dnia rano obudziłem się głodny i słaby.yle, myślęsobie, sił mało.Siedzę na piasku i wypatruję łodzi.Godziny mijają, atu rzeka pusta.Tylko ptaki wrzeszczą! %7łeby chociaż jaki żółw siępokazał.Nie! A w gębie majątek tkwi.Co go dotknę językiem, to jak-bym ręką domu w ogrodzie dotknął.Przymykam oczy i zaraz wydajemi się, że leżę w najle-pszym burdelu w Salvadorze, a przy mniebrunetki i blondynki uśmiechają się i wdzięczą.Tylko rękęwyciągnąć.Majątek, majątek, a tu w brzuchu burczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz