Loo Tessa de Bliniaczki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przezwyciężył kryzys dzięki diecie mleczno-pomidorowej.Przekroczyli Zagłębie Donieckie,by dotrzeć do Taganrogu.Anna otrzymała kilka listów jeden po drugim.Awarie ciężarówkispowalniały tempo.Samochód odmawiał posłuszeństwa, Rosja za duża.O osiem dni za póznodotarli do miasta nad Morzem Azowskim, skąd powinni lecieć na wielki finał do Stalingradu.Nie zaczekano na nich, tylko zgłoszono jako zaginionych.Tak oto załoga tej ciężarówkiwypadła poza Wielki Plan - została oficjalnie wysłana na urlop.Rok po próbie generalnejMartin otrzymał wreszcie pozwolenie na małżeństwo.- Anno, Anno, chodz, tu jest telegram do ciebie! - głos Frau von Garlitz rozlegał się pokorytarzach.Jedna ze sprzątaczek ze wsi, która na odłożony ślub trzymała jeszcze wpogotowiu utuczoną gęś, zarżnęła pospiesznie przyszłe danie główne uczty weselnej.Jednawalizka ze świńskiej skóry wypchana została jedzeniem, druga suknią ślubną, koniecznymidokumentami i rzeczami stanowiącymi wyprawę Anny.- Nie wierzysz chyba, że tym razemsię uda? - szydził przy pożegnaniu Herr von Garlitz.Przy świetle księżyca stary kamerdynerOttchen odwiózł ją na stację ostatnim, pozostałym w zamku koniem.Przepełniony pociąg miał właśnie odjechać.Ottchen poderwał walizy z wozu iwładował je do środka ponad brzuchami śpiących na platformie żołnierzy.- Zum Teufel mitdoppeltem t!1 - protestowali.Anna przepraszała nieustannie, stąpając ostrożnie między nimi.Po przeprawie przez zapchane korytarze znalazła kącik w przedziale pierwszej klasy.Jakszalony, pociąg huczał przez całą noc.W Protektoracie Czech i Moraw zatrzymał się.Wydawano głośne rozkazy, a potem pociąg pojechał dalej, aż w pobliże Wiednia, gdzie1(niem.) - A niech to wszyscy diabli!musiał czekać cztery godziny do odwołania alarmu lotniczego.Przy przyjezdzie okazało się, że walizka ze świńskiej skóry zniknęła.Jakiś żołnierzprzypominał sobie, że w Czechach ktoś wysiadł z jakąś walizką, może wyczuł zapach gęsi.Zpowodu zamieszania wokół zaginionej rzeczy nie dotarło do Anny, że Martin, przybyły wtowarzystwie swego ojca, ostrożnie ją dotknął.Cofnęła się.Dzieliły ich tysiące kilometrów,całe tygodnie istniał jedynie w charakterze pisma swych towarzyszy broni, był punktem, wktórym skupiały się koncentrycznie wszystkie jej uczucia, magnesem dla strachu i tęsknoty.a teraz tu stał, było w tym coś banalnego, powitali się wzajemnie powściągliwie - nie tutaj,gdzie wszyscy mogą się przyglądać.Po drodze do mieszkania jego ojca, w tramwaju,zafascynował ją jego gładko wygolony kark, wrażliwy, wzruszający kark, tak nieskazitelnymimo śniegu, choroby, niegościnności, mimo wojny.Wzięli ślub w kościele św.Karola Boromeusza.Pan młody podjął ostatnią próbęuzyskania zgody od swojej matki i przekonania jej do udziału w uroczystości.- Tonajważniejszy dzień w moim życiu! - zawołał i potrząsnął nią.- Najważniejszy dzień w moimżyciu! - Koniuszkami palców ucisnęła skronie i zacisnęła mocno powieki.Tak zostawił ją nazawsze w jej królestwie, gdzie - jako ofiara ucisku - miała już tylko siebie samą.Przytłoczonawspaniałością i przepychem wnętrza kopułowego kościoła, Anna dała się poprowadzić doołtarza.Kolumny, okładziny ścienne i balkony z bladoróżowego, brązowego, piaskowego,czarnego marmuru.Przypuszczała, że za jedną z kolumn zaczaiła się jej przyszła teściowa, zbezbłędnym wyczuciem czasu wyczekując momentu kulminacyjnego, by wtedy wyskoczyć iodegrać dramatyczną rolę, przy której zbladłaby scena łóżkowa sprzed roku.Lecz malowidłazdobiące plafon kopuły odwróciły uwagę Anny, tak samo jak złote promienie wydobywającesię z trójkąta z hebrajską inskrypcją nad ołtarzem, anioły unoszące się tam w górze, okno zezłotym witrażem, przez które do wnętrza wpadał brązowy płomień spowijający niewielkiorszak weselny - gdzieś w sferach niebieskich musiała istnieć wyższa harmonia, jakiśtajemny, precyzyjnie ustalony plan, w którym drogi ich życia były wytyczone z chwili nachwilę, z jakimś głębszym, niepojętym zamysłem.Spojrzała w bok, na profil pana młodego -jego jabłko Adama uniosło się w górę i z powrotem, gdy bogato zdobione złotem organyrozpoczęły hymn.Gdy ceremonia dobiegła końca, zeszli lekko jak na skrzydłach schodami w dół,pomiędzy greckimi kolumnami, obeliskami i dwoma aniołami z białego marmuru,wznoszącymi ku niebu krzyż.Anna mimowolnie obejrzała się na nie.Były to anielice, ta zprawej z pełnią wewnętrznego spokoju wpatrywała się w dal, ta z lewej spoglądała niecosurowo - wokół jej krzyża wił się przecież wąż.Uroczystość obudziła nagle w Annie rzekomowygasłe już uczucie.Lotta.Nie ta obca, która odwiedziła ją w Kolonii, lecz Lotta, taka, jakąbyła wtedy.to była ona.jeśli nie mogło kogoś zabraknąć na tym ślubie, to właśnie jej.adlaczego nie miałaby teraz być obecna w postaci anioła, ona sama byłaby wtedy tym drugimaniołem, tym z wężem.marmurowymi oczami patrzyły na świat, jak gdyby coś z niegorozumiały.Orszak weselny dotarł na drugą stronę Karlsplatz, wiatr zawładnął welonemAnny - zza delikatnego tiulu, namacalna rzeczywistość wydała się jej przez chwilę czymśmglistym i nieokreślonym.Wprowadzili się do mieszkania zmarłej babki Martina.W grzebieniu pozostawionymna komodzie tkwiły jeszcze jej włosy.Własne mieszkanie.z nienasyconym głodem szukaliwzajemnej bliskości, jak gdyby musieli nadrobić tysiące straconych godzin.Miasto i jegookolice stanowiły odpowiednie tło dla ich miodowego miesiąca - z wyjątkiem małegoincydentu, gdy w starym centrum, na M�lkerbastei, natknęli się na grupę ludzi z żółtągwiazdą na płaszczu, powoli schodzących wydeptanymi schodami.Martin osłupiał.Zosobliwego rodzaju pietyzmem wyciągnął ramię podtrzymujące rękę Anny i wpatrywał się,wytrącony z równowagi, w ludzi, milcząco przechodzących obok nich.Bardziej niż tympochodem, niemo coś wyrażającym, który był dla niej czymś nowym, a jednak od razuzrozumiałym, przeraziła się poruszeniem Martina.- Chodz - prosiła, ciągnąc go za ramię - niepatrz na to, proszę, chodz ze mną.- Z trudem dał się odciągnąć.Przez cały dzień miała za złepochodowi, że pojawił się na ich drodze, jak ponury znak.Chciała żyć, żyć intensywnie przez te trzy tygodnie, które były im dane, a miaływystarczyć na całe życie.Kiedy wieczorem przed odjazdem pakowała niechętnie swoją walizkę, z sąsiedniegopokoju zabrzmiały stłumione głosy Martina i jego ojca.- Hier mein Junge1, kupiłem cikalesony, bo tam jest tak zimno, wez je ze sobą.- Nie - protestował Martin - nie trzeba.-Dlaczego nie, Anny przecież przy tobie nie będzie? - Krótki, suchy śmiech.- To nie o tochodzi.- Więc o co? - Ach tato, to zimno jest niczym w porównaniu z innyminiebezpieczeństwami, na które jesteśmy narażeni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz