MacDonald Ann Marie Co widziały wrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.jeśli Mike wróci do domu.Dusza i ścięgna w ciągłym napięciu.Gotowe na nagłąradość lub smutek.Nic nie daje żal, że nie ceniliśmy życia bardziej, zanim przytrafiło sięnieszczęście: zostaliśmy zaprojektowani inaczej.Zostaliśmy zaprojektowani, żeby pragnąć;na zmianę hołubić i nie zauważać.Niektórym dana jest umiejętność przeżywania szczęścia, ato niewiele ma wspólnego z okolicznościami.Tylko nieliczni umieją czekać.Mimowolny skurcz twarzy na dzwięk dzwonka telefonu, pukania do drzwi, krokówlistonosza.Ale wiadomość nie przychodzi.Dusza i ścięgna nie rozluzniają się.Tracąelastyczność.Tak jak zbyt długo napięta cięciwa, która wiotczeje albo pęka, kiedy się jąpuści.Boleść jest jak przegub.Aącznik występujący w czasie, między obumarciem nadziei, apoczuciem straty.Brakujące ogniwo.Pozwala żyjącym ruszyć do przodu, a zmarłym wreszciepowrócić do naszej pamięci, z uśmiechem na twarzy i otwartymi ramionami.Jego rodzina nigdy nie doczekała chwili, by mogła powiedzieć: On nie żyje.Zamiasttego nadzieja stopniowo, niedostrzegalnie przeszła w następną fazę, i rodzice nawet już niepamiętają, kiedy po raz pierwszy powiedzieli: Kiedy straciliśmy Mike'a".- Jak poniedziałkowy benef�s?- Zwietnie.- To coś" nie dało o sobie znać podczas występu?- To coś"? Aha.Nie.- Co teraz czujesz, Madeleine?- Nic, absolutnie nic.U NIEGODrugi głos słodki był jak rosa,Na listkach gdy osiądzie: Ten człowiek ciężko pokutowałI pokutować będzie".Samuel Taylor Coleridge, Pieśń o starym żeglarzu, w przekładzie Z.KubiakaJack to człowiek bez cienia.Jego cień zmarł w wyniku zaniedbania.Wysechł jakkałuża w czasie upalnego dnia.Jack słucha wiadomości, czyta, ogląda; śledzi je nieustannie.To coś więcej niż męskastrategia odwrotu, pozwala odeprzeć dziką panikę.Jack z uwagą obserwuje żonę.Niczymstrażniczka jednego z dwóch kluczy, potrafi uruchomić w nim boleść.Jej boleść możesprawić, że nastąpi koniec świata.Ale wiadomości są kojące.Odpowiednio dawkowane sącałkiem strawne, z kilkoma przewodnimi wątkami przypominają strukturę fabularną operymydlanej - świat się obraca i nic się nie zmienia.Czasem jednak, mimo ogólnego znieczulenia, jakie wywołują w nim wiadomości, cośgo zakłuje, jak na przykład stwierdzenie Waltera Cronkite'a, że wojny w Wietnamie nie da sięwygrać, I tak to już jest.Jack nie wie, czego nie wie.Nie wie, jak się zmienił.Jak wygląda w oczach kierowcyjadącego za nim samochodu, którego ukarał, rozmyślnie zwalniając.Nie miał pojęcia, że jego podwładni w Ottawie się go boją.Nie miał pojęcia, że jegosyn go kocha.Wiadomości pozwalają zapomnieć.Niestrudzenie na nowo składają świat, który codzień się rozsypuje.Dziennikarze są jak królewscy dworzanie na swych koniach, którzy zawszelką cenę starają się dostarczyć królowi na omlet Humpty'ego Dumpty'ego w całości,dzień po dniu, kilka razy dziennie.Wiadomości stwarzają pokrzepiające złudzenie upływuczasu, zmiany.Nie trzeba zanurzać się w nurcie płynącym głęboko pod powierzchnią, dużosilniejszym, choć płynącym wolniej; takie zanurzenie przypłaca się wiedzą i cierpieniem.Wiadomości to namiastka czasu, jak zabielacz do kawy zastępujący śmietankę.Jack wie, kto zabił mu syna.Amerykanie.Swoją pychą, fałszywą niewinnością.Krótkowzrocznością, uwielbieniem tyranów, chciwością, kłamstwami.Równie dobrzeRichard Nixon mógłby zjawić się w ich domu i zamordować go osobiście.Bo zanim zaczęłasię wojna w Wietnamie, wszystko było w porządku.Szelest przewracanej strony.Teraz Jack, siedząc w swoim ulubionym fotelu, powoli tonie.Jego płuca są z wolnazalewane, jak ląd pochłaniany przez Morze Północne.Zastoinowa niewydolność serca.Stare kopalnie z czasem wypełniają się wodą, która sączy się przez ziemię, porytąkorytarzami i pozostawioną na pastwę losu.To samo dzieje się z płucami, kiedy zaczynazawodzić obsługująca je pompa.Jedynym sposobem na to, żeby rana w ziemi się zagoiła, jest jej zalanie lub zasypanie,lub jedno i drugie naraz.To powolny proces, który rozpoczyna się natychmiast pozaprzestaniu eksploatacji.Kap, kap, lekkie przesunięcie, pęknięcie, i sypią się skalne okruchy.Dokonują się miliony znikomych zmian, aż nagle jednego dnia następuje przesilenie,gwałtowne zawalenie się ziemi i skał.Czasem jednak odbywa się to bez szumu i huku:poziom wody stopniowo się podnosi i w końcu dosięga sklepienia.Ptaka duch kochał, co przebywa,Gdzie wicher, mróz i mgły ciemne,Ptak zaś człowieka tego kochał,Co zabił go nikczemnie.U NIEJTwoje dzieci rosną i idą w świat,Przyszli żołnierze i jezdzcy.Umiera partner, co służył ci wiernie.Kto ciebie zna? Kto pamięta?Leonard Cohen, You Have the LoversMimi ze wszystkich sił stara się już nie płakać przy Jacku.Przepłakała całe miesiącepo tym, jak otrzymali oficjalne zawiadomienie, że ich syn zaginął w akcji.Jack ją pocieszał,podsuwał jej dziesiątki optymistycznych rozwiązań, przytaczał dziesiątki błędówpopełnionych przez urzędników; najgorszy scenariusz przewidywał, że ich chłopiec zgubił sięw tym całym bałaganie, leży gdzieś w szpitalu polowym, ranny, ale żywy.Mimi zmagała sięz napływającą falą udręki i powolnym odpływem nadziei.Zapadała na emocjonalną anemię.Krzątała się i uwijała na brzegach", które widoczne były dla każdego.Lecz w środku tkwiłagoła połać, której nie można było nazwać polaną.Jałowa ziemia, jakby napromieniowana.Nic już na niej nigdy nie urośnie.Mimi zwierza się kilku przyjaciółkom.Nowym przyjaciółkom: Doris, Franne, Joanne.Szuka oparcia, łapie oddech, ale nie załamuje się przy nich.W końcu przestają o niej mówić biedna Mimi", co oznacza, że dopięła swego.Trudno byłoby za nią nadążyć: Fundacja Zapobiegania Chorobom Serca, PartiaLiberalna, Liga Katolickich Kobiet, praca pielęgniarki.Ciągle w ruchu, w końcu nigdy nieumiała próżnować.W pewnym momencie zaczyna uzmysławiać sobie metaliczny posmak wustach - to coś nowego, przecież nawet czterdzieści lat palenia nie zdołało zaszkodzić jejtalentowi do przyprawiania sosu.Coś się musi zmienić.I zmienia się.Nikt niczego się niedomyśla, nawet mąż czy córka.Oto jej rada na cierpienie:Zawsze miej jakieś zajęcie.Ale nie unikaj kontaktów z sąsiadami.Zauważ, że młodemałżeństwo mieszkające na rogu posadziło drzewo.Zauważ, że kobieta, której rok temuzmarł mąż, ma psa, dorosłego kundla ze schroniska: Mimi nie lubi psów, ale mówi: Ah,mais il est migno!", i pochyla się, żeby pogłaskać go po kościstej głowie.Zauważ, że komuśurodziło się dziecko.Ugotuj coś, poczęstuj sąsiadów.W każdy czwartek chodz rano naspacery z Joanne, która ze swymi długimi szarymi włosami i ulotkami Greenpeaceprzypomina Karen Froelich - aż dziw, że się zaprzyjazniły.A kiedy zżera cię zazdrość o to, żeFran doczekała się wnuków, kiedy nie możesz przeboleć, że tylu bezwartościowych młodychmężczyzn cieszy się życiem, siedz w samochodzie ze zgaszonym silnikiem i nie wypuszczaj zrąk kierownicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz