Tajemnica Nostradamusa J Merkle Riley

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co gorsza, wewnętrzny głos szeptał mi, że powinnam się przy-zwyczajać, bo życie także w przyszłości nie będzie mi szczędzić po-dobnych upokorzeń.Słowem jak mawiała matka, kiedy ojciec upiłsię w towarzystwie dama musi umieć znosić takie rzeczy z god-nością.Matczyne dictum przyszło mi na myśl jeszcze raz w gospodzie,gdzie biedny Baptysta, objuczony pakunkami, wpadł prosto na po-dobnie obładowanego lokaja z prowincji.Kiedy zbierali rozsypane rze-czy, okazało się, że poprzedni lokator nie usunął jeszcze wszystkichswych manatków; lokaj przenosił je właśnie do H�tel de Sens. Przepraszam, najmocniej przepraszam powtarzał lokaj. Mój pan zachorował i miałem mnóstwo bieganiny. Zachorował, hę? Ciocia zagrodziła mu drogę swym potęż-nym ciałem i dla wzmocnienia efektu dzgnęła go laską. Czy tozarazliwe? Noga moja nie postanie w izbie, w której była zaraza.Gdziemój kuzyn? Jak mógł do tego dopuścić! Jeśli nie prowadzę go za rękę,nie potrafi dopilnować najprostszych rzeczy! I dawać mi tu gos-podarza! Najchętniej wsadziliby człowieka do izby, z której dopiero cowyniesiono zwłoki! Aajdacy bez czci i wiary! Mów mi tu zaraz, na cozapadł twój pan?Lokaj wyprostował się z godnością i odparł: Mój pan, w i e l k i Nostradamus, nie jest zakaznie chory!147 Ciekawe, skąd może o tym wiedzieć? odparowała kąśliwiecioteczka.Wciągnęłam głowę w ramiona, modląc się, by nikt obcy nie pod-słuchał tej rozmowy. Wielmożna pani, mój pan jest największym znawcą choróbzakaznych na całym świecie.Jeśli o n mówi, że to nie zaraza, to nie jestzaraza i już! A teraz wielmożna pani raczy mnie przepuścić.Od początku miałam wrażenie, że rozpoznaję lokaja.Teraz byłamjuż pewna: to on pilnował koni wścibskiego medyka, którego spot-kałam na drodze do Orleanu. Ciociu szepnęłam to naprawdę jest sługa mistrza Nostra-damusa, tego wielkiego jasnowidza. Może sobie być nawet archaniołem Gabrielem.Chcę znaćobjawy, zanim przestąpię próg tego pokoju. To nawrót dawnej dolegliwości mego pana, podagry.Skarży sięna bóle w stawach, jakby go kto przypiekał rozpalonym żelazem.Wielmożna pani, ja naprawdę muszę iść. Rozpalone żelazo, powiadasz? Ciocia nie miała najmniej-szego zamiaru opuścić laski wpartej w pierś nieszczęsnego sługi.Podagra tak nie boli.To musi być coś innego. Przysięgam, że to podagra. Nic podobnego.To mi wygląda na urok.Ale uroki nie są za-razliwe.Możesz iść, chłopcze, lecz jeśli twój pan chce, żeby muuśmierzyć ból, niech po mnie przyśle.W kwestii uroków mogę sięuważać za znawczynię.Spędzimy tu najbliższe dwa dni, a potemprzenosimy się do Saint-Germain.Mamy posłuchanie u królowej. Ciociu wtrąciłam półgłosem Nostradamus wie o wszyst-kim, on widzi przyszłość.A ona proponuje mu odczynienie uroku, jakby był kmiotkiem niemającym pojęcia o rzeczach nadprzyrodzonych! Myślałam, że spalę sięze wstydu. Wiem, kim jest Nostradamus, Sybillo ucięła i wiem, żejest mężczyzną.Mężczyzni nie mają pojęcia o urokach. To powie-dziawszy opuściła laskę i wspierając się na niej weszła z podejrzliwąminą do izby, obwąchując ściany i przeglądając pościel. Przeście-radła nie były zmieniane oznajmiła. Sybillo, biegnij za tym loka-jem i powiedz mu, żeby po drodze.A, wróciłeś? Zmieniłeś zdanie codo uroku? Muszę zajrzeć do szafy, bo chyba mój pan zostawił w niej.O mój Boże.148Kiedy otworzył szerzej ciężkie drzwi szafy, wszyscy ujrzeliśmy tosamo co on.Na wewnętrznej półce materializował się właśnie przeklętykuferek. Cholerne plotkary rozległo się ze środka nie macie nicinnego do roboty, jak tylko przez cały dzień włóczyć się po kramach?Najpierw zanudziłyście mnie prawie na śmierć, a potem zostawiływ kolebce.i to gdzie? W stajni! Z całą mocą stwierdzam, żespodziewam się od was więcej szacunku!Słysząc dobiegający ze szkatuły głos, obcy lokaj zemdlał. Baptysto, przynieś wody zakomenderowała ciocia. Zdajesię, że wpadłyśmy w tarapaty.Ciekawe, jak zdołamy kupić milczenietego sługi.W każdym razie nie możemy go stąd wypuścić bez słowawyjaśnienia.Ta nieznośna mumia robi nam wstyd w towarzystwie.Doprawdy, Sybillo, co cię podkusiło, żeby otworzyć tę skrzynkę? Gadająca skrzynka, powiadasz, Leonie? Jak wyglądała?Otępiały od opium Nostradamus leżał w jednej z gościnnychkomnat kardynała Karola de Bourbon.Odrzucona na bok kołdraukazywała jego nagie, opuchnięte nogi podparte zwiniętą narzutą.Stopy z wolna przybierały siny odcień. Posrebrzana, bogato zdobiona, a nad zamkiem miała wyryte cośjakby napis, którego nie umiałem odczytać. Jeśli to jest to, o czym myślę, Leonie, odczytywanie go było-by.bardzo nierozsądne.Prorok mówił powoli i starannie, jak gdyby obawiał się, że wydaz siebie tylko niezrozumiały bełkot.Dla jego sługi wszakże było jasne,że nawet w odurzeniu umysł mistrza jest bystrzejszy niż umysłyzwykłych śmiertelników. Słowo daję podjął Leon wiem, kim jest ta młodsza.Topanna, którą spotkaliśmy na drodze pod Orleanem, tylko wystrojonatak, że trudno ją poznać, w aksamitną suknię z jedwabną podszewką.Wydawała się zawstydzona. Może ma po temu powód, jeśli była na tyle głupia, aby otworzyćkuferek.Teraz będzie ją prześladował, póki jej nie zabije.Wiedziałem,że jest w niej coś.au!.coś znaczącego.Nie mówiłem ci? Ona trzymaw ręku klucz.Udało jej się wplątać w sam środek jednego z historycz-nych węzłów Anaela.Dlaczegóż ten nieznośny anioł nie utrzymujelepszego porządku w swojej szafie? Wtedy znałbym alternatywy.�wprzeklęty kufer to brama wprost do piekła.Zdolny jest wciągnąć dootchłani cały kraj.Nic dziwnego, że wciąż miewam te przerażające149wizje.Jakim sposobem mam.och!.ocalić Francję? Ciekawe, gdziego znalazła.uch, co za ból! Zupełnie niepodobny do podagry.Stopypieką mnie żywym ogniem, a równocześnie sinieją jak odmrożone.Ooch! teraz serce.Jakby coś miażdżyło mi pierś.Zabierz tę kołdrę,przygniata mnie.Nigdy.nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem.Być może ta stara harpia ma rację.W tej chwili gotów jestem spró-bować wszystkiego.Poślij po nią natychmiast, Leonie.Nowe suk-nie, posłuchanie u królowej.zdaje się, że już zaczęły ścielić sobieżyczeniami drogę ku czeluści.Jeśli ta upiorna skrzynka nie straciłaswej mocy, wkrótce przejdzie na własność kogoś innego, a świat nieusłyszy więcej o tych dwóch niewiastach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz